Vriendschappen

Ze bestaan in soorten … … …                                                 Part 3

Èchte Vriend(schapp)en
Hoe ze ontstonden
en nu slechts mooie herinneringen zijn
omdat die Vrienden zijn heen gegaan
naar nergens …

Geert CURRINCKX
(24/03/1948–12/06/2012)

We kruisten elkaar in de hall van de Académie de Musique de Schaerbeek.
Ik ging er naar de notenleer en de pianoles. Jij ging er naar de les harp.

Vele jaren later stonden we samen in de grote aula van de VUB-ULB op de Campus Solbos
en we herkenden elkaar op onmiddellijk die eerste dag van onze vier jaar aan de Germaanse Filologie en we lieten elkaar nooit meer los …

We werkten samen aan het poëzie tijdschrift HAND, al was je er niet bij toen het eerste exemplaar bij mij thuis gestencild werd op donderdag 21 maart 1968 (te dicht bij je verjaardag?). Stichters waren Michel Bartosik, Dirk J.A.Lissens, Hendrik Mertens, Freddy Smekens, Henri Vandenberghe en Gust Van Hove. Alice De Graaf nam het secretariaat voor haar rekening. Het eerste gesigneerde exemplaar heb ik altijd zorgvuldig bijgehouden. Er werden er wel gedichten van jou in de volgende exemplaren opgenomen. En we gingen ook samen optreden op verscheidene poëzieavonden …

Zoals die van de woensdag avonden in de STAFF KLUP in de Poststraat te Schaarbeek, niet ver van waar je woonde. Er werden ook concerten georganiseerd en studentenfeesten. Johan Verminnen trad er op met zijn skiffle groep, Jonathan’s Ark.
De coördinatie van de poëzieavonden lag in de deskundige handen van de veel te vroeg overleden Jan De Roek (13/03/1941-04/09/1971), Assistent aan de Vrije Universiteit van Brussel bij Prof.Dr. Jean Weisgerber.

In HAND nr3 (januari ’69) verscheen van jou onder andere dit gedicht met als titel
/het gebeurde/for cruelty/
1
ongeduldig 
spant de stad nu
in een spel van geuren
bundels tijd en ruimte
om je heen
2
ik voel
het leven
3
“wat dat de wereld is …”
nee
eenzaamheid slaat
tartend open
het schokken
wordt nu echt
wredere breek ik
4
straten
tekenen ver en eenzaam
een scheiding die
eeuwig
zou kunnen zijn
5
ik
ben de spil
die alles van zich
afgooit
ik loop een kring
_______________________

Je was ook een van die talrijke ijverige vrijwilligers die het Jeugd- en Cultuurcentrum TSLEUTELGAT (1975-1887), gesticht door Herman Pint, Paul Maes, Robert Verschueren en ikzelf hielp groeien en bloeien tot een echte club met trouwe aanhangers. Velen onder hen waren dan in 1977 ook de eerste vrijwilligers die meehielpen om het festival BROSELLA Folk in het Ossegempark vorm te geven, toen ik van de Stad Brussel de opdracht kreeg om het Groentheater aan het Atomium, dat na de Expo’58 niet meer was gebruikt, een nieuw leven te geven.

Jij was in 1986 medestichter alsook gedroomde Voorzitter van de vzw “De Vrienden Van Brosella” die van het BROSELLA Folk & Jazz festival een Groot Brussels evenement te maken.

Zonder jouw morele steun en effectieve medewerking waren ook de BROSELLA Guitar Fair, de DJANGOFOLLLIES en de PALACE MUSIC CLUB er nooit geweest.

Van je Vrienden moet je het hebben !

Toen ik, in 1992, met een zware depressie te kampen had en gedurende een aantal maanden thuis in de sofa gekluisterd lag, stond jij elke donderdagmiddag aan mijn deur om mij uit mijn zetel te halen om samen naar de chinees te gaan. Jij stond toen in het onderwijs, maar had in die periode op donderdag namiddag een leeg uurrooster. Wie doet zoiets ? Tenzij een èchte Vriend !

Deze foto © Annie Boedt bij mijn verjaardagsfeest 6 januari 2012 @ Eldorado Humbeek
was de laatste waarop jij, mijn Vriend nog
“in orde” was.

Kort daarna werd je in het ziekenhuis opgenomen
en nog in een ander hospitaal, zo gezegd voor een “second opinion”

Maar je kwam er niet meer uit …

Dit was een Vriendschap die alle obstakels overwon …
tot het einde

Je had op een paar jaar tijd je moeder, je vader en je echtgenote verloren en dat zijn klappen voor een mens. Zelfs voor zo’n sterke gewezen bruine gordel in de judo zoals jij. Zelfs voor een strak gestructureerde reservering-officier zoals jij …

op je uitvaart waren ook heel wat andere Vrienden aanwezig
onder andere enkele Oud-studenten van de VUB

Je wordt in alle stilte en heel discreet gemist, mijn Vriend. Vooral door diegenen die de moeite deden om je beter te leren kennen, om door je harnas je burcht binnen te dringen …

____________________________

Geert Currinckx 
24 maart 1948 – 12 juni 2012

Ze zeggen: kiezen is verliezen.
Hier viel niets te kiezen. Verliezen was de enige optie.
Er was geen keuze.

Of toch?
Iemand vertelde me ooit dat je altijd keuzes hebt in het leven, ook al zie je ze soms niet.
Zonder Geert verliezen we een samenzijn,
een zorgen voor,
een goed gesprek,
een grinnikende glimlach onder een witgele snor,
een man die zijn sterke vrouw achter zich miste,
een vader die zijn kinderen stilzwijgend maar fier gadesloeg,
een vriend die je al zo lang kende dat je je afvraagt wat je allemaal niet samen hebt beleefd,
een schoonbroer die er stond wanneer het nodig was,
een nonkel waar je als kind wat bang van was, maar die uiteindelijk onschadelijk bleek,
een man die het leven graag door een lens bekeek of via een boek,
die leefde als een god in Frankrijk.

We zijn iemand verloren die ons nauw aan het hart ligt.
Maar we hebben een keuze.
We kunnen de voorbije weken beschouwen als een mislukte foto,
Of we kunnen van de voorbije jaren een foto maken om in te kaderen.
We zijn met veel. De ambiance die hier hangt onder ons, onder elkaar, is niet treurig. De échte ambiance, de onderliggende sterkte, de samenhang, de vriendschap, is net dezelfde als die die we elk jaar beleven onder de ruisende bomen van het Groentheater.

Een streepje zon, een traan van emotie, muziek, een babbel, een knipoog, herinneringen.

Geert blijft doen wat hij altijd al gedaan heeft. Er zijn mensen bij elkaar. Ze genieten van elkaars samenzijn. Ik ben er zeker van dat hij een nieuw perspectief heeft ontdekt om prachtige foto’s te maken. Van ons.

____________________________

Henri Vandenberghe

Vriendschappen

Ze bestaan in soorten … … …                                                 Part 2

Èchte Vriend(schapp)en
Hoe ze ontstonden
en nu slechts mooie herinneringen zijn
omdat die Vrienden zijn heen gegaan
naar nergens …

Antoine COURTMANS
(25/11/1946–07/04/2006)

Très Cher Antoine,

Toen ik van 1967 tot 1971 aan de VUB studeerde, in de afdeling Letteren en Wijsbegeerte, was je secretaris bij de afdeling Kunstgeschiedenis. De cursussen Germaanse Filologie werden toen nog op “de oude campus” (Solbos) gegeven, samen met de ULB. Voor de taalvakken kregen we cursus van Jean Weisgerber, voor de Nederlandse letterkunde (van Paul van Ostaijen tot Hugo Claus), Prof. Baiwir, voor alle Engelstalige literatuur (zijn kennis over schrijvers van de UK, USA tot New-Sealand en Australië was indrukwekkend al was zijn uitspraak van het Engels erbarmelijk, met een sterk Frans accent) en Henri Plard, die ons over Duitstalige schrijvers onderrichtte (onder andere een heel jaar over Bertolt Brecht, dat me tot op vandaag nog blijft inspireren).

De vakken Kunst en Kunstgeschiedenis werden wèl apart in het Nederlands gegeven aan de VUB en in het Frans aan de ULB studenten. Maar er was maar één secretariaat voor beide. En daar was jij secretaris: iedereen kende “den Toine”.
Het heeft je trouwens pijn gedaan dat je moest kiezen bij welke Universiteit je, na de scheiding, werkzaam zou blijven.

Het werd de VUB.

© Dominique De Backer BROSELLA Folk 1977

Op een dag, ter gelegenheid van een Folk concert dat ik er had georganiseerd, vroeg je me om eens te komen luisteren naar je jongere broer, Didier, “want die speelt goed gitaar” … Toen ik daar dan op inging viel ik achterover, want Didier is gewoon een grandioze virtuoos op een gitaar!!!  Ik nodigde hem meteen uit om op een poëzieavond tussen de gedichten door een aantal nummers van Bert Jansch, John Renbourn, Davey Graham en zo te komen spelen. Daarna vormden we, heel even, het duo DeeAitch, waarmee we samen een aantal optredens brachten in enkele folk clubs, jeugdhuizen en zelfs eentje op de Gentse Feesten. Maar het was al vlug duidelijk dat het niveau van Didier voor mij te hoog gegrepen was.
Ik nodigde hem trouwens ook uit om op BROSELLA op te treden.

“Den Toine”, warme “alleman’s vriend”

De feestjes, die je telkens organiseerde op een zaterdag het dichtst bij 25 november, je verjaardag, waren meer dan gewoon legendarisch. Men ontmoette er mensen die men eerder niet had ontmoet. Sommigen werden ook vrienden: “Les Amis de mes Amis sont mes Amis” En dat zijn – of waren – er veel, veel te veel om op te noemen. “Waren”, want heel wat van die Vrienden zijn je ondertussen gevolgd naar de eeuwigheid of naar het Oosten, naargelang hun persoonlijke keuze.

Echt “alleman’s vriend”

Je vriendschappen met muzikanten in het algemeen en met Derroll Adams in het bijzonder was exemplarisch

Zo was je zelfs ook nog tijdens een korte periode

Président van de asbl “Les Amis De Brosella”

Ik herinner me hoe blij je was toen ik je vroeg om die functie waar te nemen :
om dat te vieren sneuvelde er bij jou thuis een hele fles van je beste whisky.

© Geert Currinckx (24/03/1948-12/06/2012)     BROSELLA Folk & Jazz 2005

© Jos Behangsel (08/07/1953-18/12/2022)

<= bij de persconferentie : Groentheater mei 2005

⬇︎ BROSELLA Folk & Jazz 1996 ⬇︎

Je hebt me ook heel veel bijgebracht op het gebied van de Amerikaanse folk, country en blues muziek. En dankzij jou had ik een fijn contact met Derroll Adams.

Weet je nog, die bijeenkomst bij jou thuis, om de Derrol Adams Tribute Big Band samen te stellen? Tussen al je platen zaten toen Danny & Rebecca Adams, Guy Stroobant, Patrick Riguelle en je broer Didier, in de sofa uit te zoeken welke songs van Derroll er op BROSELLA Folk & Jazz 2001 opgevoerd zouden worden en welke muzikanten er daar nog bij zouden uitgenodigd worden. Jan Hautekiet, die er die avond niet bij kon zijn, zou de praktische kant dan voor zijn rekening nemen: repetities inbegrepen …

Maar ook jij hebt ons veel te vroeg verlaten !

Le Président (Antoine) – the General Manager (Henri-Rie) – De Voorzitter (Geert) :

Schitterende foto … toch ?
Drie Dikke Buiken met de rug tegen de affiche van BROSELLA Folk & Jazz 1993

en een prachtige overgang naar
Vriend(schapp)en Part 3

Vriendschappen

Ze bestaan in soorten … … …                                                 Part 1

Èchte Vriend(schapp)en
Hoe ze ontstonden
en nu slechts mooie herinneringen zijn
omdat die Vrienden zijn heen gegaan
naar nergens …

Marc BENS
(14/12/1945–11/05/2012)

We liepen samen “regentaat” aan de RijksNormaalSchool Sint-Pieters-Woluwe: jij in de afdeling Frans-Geschiedenis; ik had voor Nederlands-Engels (en Duits) gekozen.

Het regentaat bestaat al lang niet meer, maar het Koninklijk Atheneum, dat ook diende als “oefenschool” voor de toekomstige regenten, is nu een van de Brusselse “experimenten” van het GO! (Gemeenschapsonderwijs): het is het Meertalig Atheneum Woluwe.

Het waren twee prachtige en actieve schooljaren met tevens allerlei buitenschoolse activiteiten. We gingen met de hele klas naar toneelstukken kijken in de KVS … en liepen daar soms weg tijdens de pauze. We organiseerden ook zelf allerlei leuke dingen, zoals poëzieavonden, cabaret opvoeringen en dergelijke meer.
Zo stichtten we ook het trio The Woluwe Singers, maar daar was jij enkel een trouwe toeschouwer van: Norbert Schottey, Raf Peeters en ikzelf (van links naar rechts op bijgaande foto) zongen negrospirituals, zoals het Cassiman trio of The Carter Family.

Na je legerdienst

Na die twee jaar, tijdens je legerdienst, schreef je naar alle klasgenoten van de RNS, maar ik was blijkbaar de enige die antwoordde … en zo begon een hechte Vriendschap voor het Leven.

Poëzie

We hadden allebei een vlotte pen, schreven graag artikels, essay’s, korte stukjes en vooral ook poëzie.

We schreven gedichten naar mekaar, maar niet zomaar … Het was ons niet alleen om de Woorden te doen. Ook de Vorm was belangrijk: het was ook een uitdaging om allerlei ondergronden te gebruiken, van bierkaartjes over zilverpapier, om onze “poëzietjes” op te typen met de toen nog gebruikelijke typemachine … in mijn geval was dat een zachtgrijsgroene, draagbare mechanische schrijfmachine van het merk Hermes, met een draagkoffer met een handvat aan.

Een andere keer reden we met je rode Citroën tweepaardje naar een poëzieavond  in Hoeilaart of was het Overijse, met Johan Verminnen achterin. Die had een soort doodskist op zijn schoot: zijn broer Bert had hem namelijk een gitaarkist gebouwd, want Johan had toen het geld (nog) niet om er zelf een te kopen. Die avond was georganiseerd door Leon Lamal. Wij gingen er onze eigen gedichten voordragen. Johan zong er tussendoor enkele van zijn liedjes …

We werkten samen aan het poëzie tijdschrift HAND, al was je er niet bij toen het eerste exemplaar bij mij thuis gestencild werd op donderdag 21 maart 1968 (te dicht bij je verjaardag?). Stichters waren Michel Bartosik, Dirk J.A.Lissens, Hendrik Mertens, Freddy Smekens, Henri Vandenberghe en Gust Van Hove. Alice De Graaf nam het secretariaat voor haar rekening. Het eerste gesigneerde exemplaar heb ik altijd zorgvuldig bijgehouden. Er werden er wel gedichten van jou in de volgende exemplaren opgenomen. En we gingen ook samen optreden op verscheidene poëzieavonden …

Zo publiceerde HAND in het nr3 van januari ’69 het volgende gedicht van Marc Bens :

sourire brillant de larmes
pour que demain soit aujourd’hui
il faut que hier soit infini
sans vengeance et sans armes

un ami n’est pas fait pour sourire
il est fait pour essuyer le temps
et le temps passé ensemble
fera sourire ta vie

pour Antinée seule
____________________________

Marc Vrij-Williger Bens

© Dirk Stallert

Zowel op het BROSELLA Folk & Jazz festival als op HAREN: EEN OGEN-BLIK! het verjaardagsfestivalletje van TSLEUTELGAT, Jeugd- en Cultuurcentrum te Haren, Brussel, kwam je graag af en toe al eens een handje helpen.

Marc Bens – Paula Van Hoovels – Robert Verschueren – “Kokkie” Marc Van Hoovels – Mie

Een glas faro (in een plastieken beker)
met of zonder knipoog ?
“Zonder” was gewoon, puur faro van ’t vat …
“Met knipoog”?
Dan was er ook een scheut whiskey bij.  

“Petit filou, va !”

Marc

Je was veel meer voor mij dan gewoon “een Vriend”.
Jij was voor mij, als enig kind, een Broer die ik zelf gekozen had
zowel als jij mij toen ook had gekozen, na onze RijksNormaalschool studies.

Maar je hebt ons zo plots en zo abrupt verlaten :
je echtgenote, stiefdochter, stiefzoon, hun kinderen, je vrienden, …
om heen te gaan … naar nergens … en zonder ons !!!

Soms vraag ik me af
of ik je in je laatste jaren niet diep ontgoocheld heb
of mijn vriendschap toch te discreet en te oppervlakkig geworden was ???
Toch hou ik je ergens in een veilig plekje, diep in mijn hart.