in de gebroken handen
van mijn late vriend
weerspiegelt zich
zijn onmogelijke strijd
maar tussen de scherven
van zijn ongeluk
loopt radeloos
heen en weer
de boodschapper
van een nieuwe start
ik kijk in mijn hand
om te schrijven
en daag demonen uit
hun greep
wurgt wijze woorden
en gedachten
stelt alle fabels op een rij
wat mij nog overblijft
kan ook het zwijgen niet verklaren
luister …
de adem …
de adem draagt vermoeid
de dagelijkse pijnen
de adem waarop alles
waarop alles te lezen staat
maar
wat nu nog overblijft
is met blindheid geslagen
en niemand
niet één vriend
is te vinden
die de waarheid
luidop lezen kan
niet één vriend
want
wat nu nog overblijft
kan alleen met klei en leem
een nieuwe leegte schapen
kan alleen nog
in de aarde
bevend
de lijnen trekken
van een nieuw
groot orgelpunt
reiken
de hand
krampachtig
de gezalfden
hun gelaat gemerkt
zware hamerslagen
hun kinderen gemengd
uit been en bloed
zwemmen
de oceaan over
ver
vier kinderen
en een moeder
vol moed
gebeten haaien
en haat
tussen mijn gescheurde wanden
kwijnt pijnlijk traag
het etter van de eenzaamheid
verbergen is niet meer mogelijk
zelfs het geveinsde plezier
is doorschijnend dun
het is een kramp
die als een oude uitgedroogde spons
haar greep niet lossen wil
en hardnekkig droog blijft
zelfs na aanhoudend begieten
mensen rondom mijn wallen
maken het alleen maar erger
zelfs vrienden staan machteloos te kijken
voor de gesloten poorten van mijn vesting
ze kwamen te laat
ik ben in quarantaine nu
alle toegangen zijn gesloten
……. alle ?
misschien is er
ergens toch een bres in de muur
misschien
ik hoop maar dat iemand die vindt
maar ze zal het zelf moeten doen
want ik kan niet helpen
ik weet zelf niet waar er een opening is
0
