Gisteren was ’t feest voor sommige Congolezen : 30 juni 1960

60 jaar geleden onafhankelijk verklaard en op 30 juni 2020 heeft de huidige Congolese president Félix Tshisekedi een brief mogen ontvangen van de huidige Koning der Belgen waarin hij “zijn diepste spijt” betuigt voor de wandaden die tijdens het bewind van zijn betovergrootoom Leopold II, in “zijn” Onafhankelijke Congostaat vanaf 1885, en van de koloniale periode vanaf 1908 door de Belgische Staat zijn aangericht.

Maar spijtbetuigingen, gedenkplaten, enz. … voor sommigen moet dit maar het begin zijn van veel meer, want “spijt alleen” daar “hangen geen ‘herstelbetalingen’ aan vast”.

Moeten wij dan, de Belgen van nu, die geen schuld hebben aan de wandaden van die “kolonialen” daar dan voor “betalen”? Ook al waren het soms ooms, tantes, vaders, moeders, ‘nonkel paters’ of ’tante nonnekes’ van sommige “(bet)(over)(klein)kinderen van de kolonialen”, het zijn vooral de multinationals, beheerd door de rijken van toen, die gaan lopen zijn met de poen. En die zich nog steeds verder “tegoed” doen aan de rijkdommen van Congo.

Ik ben het volledig eens met wat de Belgische Minister voor Buitenlandse Zaken en Vicepremier, Alexander De Croo in “Terzake” op de VRT verklaarde over “herstelbetalingen” aan Congo: “Je kan een land niet uit de armoede halen met een zak geld”.
(Tijdens het interview had ik veel bewondering voor zijn kalmte, ondanks het feit dat Annelies Beck hem constant onderbrak. He was me al opgevallen dat ze dat, sinds het begin van de coronamiserie steeds meer doet: de vraag is amper gesteld, de geïnterviewd is amper begonnen met antwoorden en daar komt al een vraag bovenop de vraag.)

Maar multinationals …
die worden altijd met rust gelaten …
die mogen alles !

“Wat voor de Joden is gedaan, moet ook voor Congo gebeuren”

… was de titel van het interessante interview van Jasmijn Post dat BRUZZ op 24 juni 2020 publiceerde https://www.bruzz.be/samenleving/wat-voor-de-joden-gedaan-moet-ook-voor-congo-gebeuren-2020-06-24, met alweer een schone foto van Saskia Vanderstichele !!!

Opvallend hoe verschillend vader en dochter
met ‘het probleem’ omgaan …

Henry Bukasa werd geboren in Congo in 1938.
Hij mocht in 1950 naar het Sint-Jan Berchmanscollege in Tshimbulu, waar hij op een “Strikt militair katholiek internaat” school volgde en er het “College zelf gebouwd” heeft.
Misschien kunnen de Jezuïeten een “herstelbetaling” overwegen voor de kinderarbeid die ze daar toen aan hun leerlingen oplegden?
Nog voor de ‘indépendence’ kwamen heel wat Congolezen in België studeren. De meeste keerden terug naar Congo om er voor de overheid te werken. Meneer Bukasa is een uitzondering: hij studeerde rechten aan de ULB en ziet er op zijn 82ste nog uit alsof hij recht uit zijn advokatenkantoor komt.
In de jaren 1980 en 1990 kwam een ander soort migratie op gang. Toen trokken Congolezen naar België omdat ze een uitweg zochten uit het repressieve beleid van president Mobutu Sese Seko.

Zijn dochter, Claire Bukasa, werd in 1965 in Leopoldstad (nu Kinshasa) geboren en verwierf in 1997 de Belgische nationaliteit.
“Ik ben altijd blij om naar huis te komen als ik in het buitenland ben”, vertelt ze. “Op reis in Mozambique vroeg iemand me waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde tot zijn verbazing ‘België’. Mijn vrienden wonen in Brussel. Ik voel me hier als een vis in het water.”
“Ik weet niet of herstelbetalingen de oplossing zijn. Het zijn niet alleen de Belgen geweest die Congo financiële schade hebben berokkend. Ook de Congolese overheid zelf heeft de winst van de grondstoffen in eigen zak gestoken. Maar zeker is dat België moet terugkijken op het koloniale verleden. Het is nu al zoveel jaar later en nog steeds lukt dat niet. Terwijl alles begint bij kennis.”

“België moet de geschiedenis onderwijzen zoals het echt gebeurd is” voegt Claire Bukasa daar nog aan toe.
Terecht !

Onafhankelijke Congostaat

Leopold II verwierf “zijn” Onafhankelijke Congostaat in 1885 op een Koloniale Conferentie in Berlijn. Enorme winsten uit de rubber- en ivoorhandel lieten hem toe grote werken te bekostigen ter verfraaiing van België, zoals onder meer de “Cinquantenaire” (Halve-eeuwfeesttriomfboog) in Brussel, het “Paleis der Koloniën” (nu Africamuseum) in Tervuren en de “koninklijke promenade” in Oostende.

In geen tijd werd de Onafhankelijke Congostaat het toneel van een strijd waarbij concessiemaatschappijen en de overheid zelf steeds hogere winsten nastreefden, zonder enig respect voor de plaatselijke bevolking.
Zo mondde het beleid van koning Leopold II uit in een schrikbewind: brutale dwangarbeid en meedogenloze repressie. Arbeiders die de opgelegde quota niet haalden of die de onmenselijke werkomstandigheden ontvluchtten, werden zwaar bestraft, vaak mishandeld, tot het afhakken van de handen toe, of zelfs standrechtelijk gefusilleerd. Bovendien was er een enorm tekort aan mankracht. Het geboortecijfer daalde door de verspreiding van lokale of vanuit het westen geïmporteerde ziekten.

Dat de bevolkingsafname dramatisch was staat vast. De misbruiken die tijdens de exploitatie van de Onafhankelijke Congostaat op grote schaal voorkwamen zijn deels goed gedocumenteerd.
In het Belgisch parlement spraken vooral de socialist Emile Vandervelde en de progressief liberaal Georges Lorand zich geregeld uit tegen de mistoestanden.

Na de eeuwwisseling groeide een internationale campagne tegen het Congobeleid van Leopold II. Protestantse missionarissen namen hierin het voortouw. … dus … niet de katholieke missionarissen !!!

Ook schrijvers verhieven hun stem.
Joseph Conrad in “Heart of Darkness” (1902) …
Mark Twain, die zich zich in het thema “slavernij” over heel de wereld verdiepte …
Arthur Conan Doyle, was een Brits arts die vooral bekend werd als auteur van verhalen over de detective Sherlock Holmes en zijn assistent Doctor Watson. Op 10-jarige leeftijd werd hij door zijn ouders naar een jezuïetenschool gestuurd. Toen hij de school in 1875 verliet, had hij zich volledig tegen het katholicisme en ook het christendom gekeerd en was agnost. Van 1876 tot 1881 studeerde hij medicijnen aan de Universiteit van Edinburgh. Na zijn studie startte Doyle zijn carrière als scheepsarts op een reis naar West-Afrika. Nadien specialiseerde hij zich als oogarts. Naast zijn praktijk als arts publiceerde hij ook nog historische romans, science fiction, toneelstukken, poëzie en non-fiction. Hij speelde cricket, bokste met overtuiging en stond, ongebruikelijk voor zijn tijd, in Zwitserland op ski’s.

Congo werd pas een Belgische kolonie
op 15 november 1908.

In 1904 zag Leopold II zich genoopt een onderzoekscommissie samen te stellen om de beschuldigingen van mishandeling ter plaatse te verifiëren. Het rapport van deze Commissie-Janssens (1905) bevestigde vele van de geformuleerde aanklachten. Het werd een belangrijk element om de overname van de Onafhankelijke Congostaat door België te bespoedigen.

Op 18 oktober 1908 stemden de Kamer van Volksvertegenwoordigers en de Senaat van de Belgische Staat ermee in om Onafhankelijke Congostaat te annexeren, nadat Leopold II zijn laatste hoop om er een uitgestrekt Kroondomein in privébezit te houden eindelijk had opgegeven. Het gebied werd vanaf dat moment Belgisch-Congo genoemd.
Een van de hevigste critici van een Belgische overname was het progressief-liberale kopstuk Georges Lorand.

De orde in de kolonie werd gehandhaafd door de (Force Publique), een lokaal gerekruteerd leger onder Belgisch commando. Pas in de jaren vijftig werden ook eenheden van het Belgisch leger in Belgisch-Congo gekazerneerd.

Er werden min of meer ingrijpende veranderingen doorgevoerd. Zo werd de ongebreidelde en vaak gewelddadige economische exploitatie, waar voornamelijk de private concessiemaatschappijen zich schuldig aan maakten, enigszins ingetoomd. Het Koloniale Charter verbood vooral tussen 1908 en 1914 expliciet elke vorm van dwangarbeid. Dit verbod werd echter niet gehandhaafd. Door de Eerste Wereldoorlog viel de Belgische staatscontrole op het verbod namelijk grotendeels weg. De concessiemaatschappijen konden daardoor een macht verwerven die ze zich na de oorlog haast niet meer lieten ontnemen, zodat in de praktijk dwangarbeid, in verschillende vormen en gradaties, bleef voorkomen tot na de Tweede Wereldoorlog.

Twee Wereldoorlogen

Het is ook geen geheim dat heel wat Congolezen in twee oorlogen in België voor “Ons Vaderland” hebben gestreden. Je hoeft maar op bezoek te gaan naar het Flanders Fields Museum in Ieper of langs de talrijke begraafplaatsen in de streek om vast te stellen hoe “multicultureel” de Eerste Wereldoorlog was. Het is niet voor niets dat Piet Chielens me ooit zei “De Groote Oorlog was de eerste multiculturele oorlog”

Het koninkrijk Kongo 
(ca. 1400 tot 1888)

of Wene wa Kongo in het Kikongo (taal) was een koninkrijk in Afrika, gelegen ten zuiden van de benedenloop van de Kongo rivier in het westen van het huidige Kongo-Kinshasa en het noorden van Angola. Op zijn hoogtepunt reikte het rijk van de Atlantische Oceaan in het westen tot de rivier de Kwango rivier in het oosten, en van de Kongo in het noorden tot de Cuanza in het zuiden.

1. La République du Congo :
1960-1965

Tijdens een rondetafelconferentie in januari 1960 in België werd besloten dat de onafhankelijkheid van Kongo zou worden uitgeroepen op 30 juni 1960 en dat in mei van dat jaar verkiezingen zouden worden georganiseerd. Deze werden gewonnen door de MNC = Mouvement National Congolais van Patrice Lumumba.
Van 1960 tot 1964 beleefde de République du Congo-Léopoldville
(om het verschil te maken met République du Congo-Brazzaville)
zeer bewogen jaren.

Patrice Lumumba => Joseph Kasavubu =>
Moïse Tsjombe => Joseph Mobutu (Sese Seko)

De MNC vormde de eerste regering op 23 juni 1960, met Lumumba als eerste minister en Joseph Kasavubu als president. Lumumba heeft de vernedering dat hij slechts premier mocht worden, ondanks het feit dat hij de grote triomfator van de verkiezingen was, nooit verteerd. 
Op 11 juli 1960 riep de provincie Katanga haar onafhankelijkheid uit onder Moïse Tsjombe (waarvoor het de steun van België kreeg !!!)
Op 14 september 1960 pleegde kolonel Jospeph Mobutu (de latere Mobutu Sese Seko) een staatsgreep met de hulp van Kasavubu en kwam zelf tijdelijk aan de macht. Lumumba werd onder huisarrest geplaatst. Hij werd op 1 december 1960 door Mobutu’s troepen gevangengenomen in Port-Francqui (nu Ilebo) en geboeid naar Leopoldstad teruggevlogen. Lumumba werd vervolgens op 17 januari 1961 uit de militaire gevangenis in Thysstad (nu Mbanza-Ngungu) nabij Leopoldstad weggebracht naar een ‘veiliger’ gevangenis in Jadotstad in Katanga, waardoor hij werd overgeleverd in de handen van zijn vijanden. Dezelfde nacht zou Lumumba samen met zijn twee kompanen geëxecuteerd zijn in nooit volledig opgehelderde omstandigheden. 
(Albert Jean-Baptiste Joseph Thys: officier en ondernemer, verantwoordelijk voor de aanleg van spoorlijnen, maar ook voor staatsmisdrijven tijdens de kolonisatie. Iin zijn standaardwerk “Congo, Een Geschiedenis” noemt David Van Reybrouck hem”militair en captain of industry“.) 

Belgische, Amerikaanse en Britse
betrokkenheid bij de moord van Patrice Lumumba

De Belgische socioloog Ludo De Witte schreef in zijn boek 
“De Moord op Lumumba” uit 1999, na een grondig onderzoek dat België een hoofdverantwoordelijkheid droeg voor de moord op de eerste Congolese premier. Zijn lichaam zou volgens sommige versies zijn opgelost in zwavelzuur, het werd nooit gevonden. Er zijn ernstige aanwijzingen dat deze moord werd uitgevoerd met de instemming en de hulp van buitenlandse regeringen: die van België, de Verenigde Staten (via de CIA en de VN) en van het Verenigd Koninkrijk.

Na de moord op Patrice Lumumba, waarin de Heilig verklaarde Koning Boudewijn een belangrijke rol heeft gespeeld, werd Kongo de …

2. République Démocratique
du Congo : 1965-1997

Na vijf jaar van onstabiliteit en wanorde werd Kasavubu in 1965 afgezet door Mobutu, die ondertussen al Luitenant-generaal geworden was.
Hij installeerde een eenpartijstaat en riep zichzelf uit tot staatshoofd.
Af en toe waren er verkiezingen waarbij hij de enige kandidaat was. Er ontstond een periode van relatieve vrede en stabiliteit, maar het regime werd regelmatig beschuldigd van mensenrechtenschendingen, onderdrukking en ongebreidelde corruptie. In een poging om de Afrikaanse bewustwording te bevorderen en uit te dragen, hernoemde hij het land en de rivier naar Zaïre, en zichzelf gaf hij de naam Mobutu Sese Seko.
In januari 1983 bezocht de Israëlische minister van defensie Ariël Sharon Zaïre. Hij sloot een overeenkomst met de regering daar dat Israël wapens en andere militaire hulp ging leveren. Israëlische militaire adviseurs gingen de Zaïrese strijdkrachten reorganiseren. Volgens hem was deze stap goed voor Israël’s wapenexport en invloed in Afrika.
Het persoonlijke bezit van Mobutu werd in 1984 geschat op 4 miljard dollar, ongeveer even groot als de nationale schuld van Congo.
Heeft de Belgische bevolking hier schuld aan ?

3. Derde “Democratische” Repbuliek
: 1997-heden

Laurent-Désiré Kabila (1997-2001)

Op 18 mei 1997 trokken de soldaten van de AFDL “Alliance de forces démocratiques pour la libération du Congo” onder leiding van Laurent-Désiré Kabila de Zaïrese hoofdstad Kinshasa binnen, waar zij als bevrijders werden binnengehaald. Meer dan 3000 kilometer hadden zij gelopen sinds zij eind oktober 1996 aan hun overwinningstocht begonnen. Twee dagen later riep Kabila zichzelf uit tot president van Congo-Kinshasa. Daarmee kwam een eind aan het jarenlange bewind van dictator (???) Mobutu Sese Seko, maar niet aan de strubbelingen.
In 1998 verergerde de burgeroorlog nog, toen rebellen met steun van Rwanda en Oeganda Congo vanuit het oosten Congo binnenvielen en probeerden Laurent Kabila ten val te brengen.
Twee van de bekendste rebellengroepen, Mouvement Révolutionaire pour la Libération du Zaïre (door Oeganda gesteund), en Rassemblement Congolais pour la Démocratie (door Rwanda geholpen). Het conflict groeide uit tot de eerste Afrikaanse Wereldoorlog.
Op 16 januari 2001 wordt president Kabila vermoord door een lijfwacht tijdens een mislukte staatsgreep. Zoon Joseph neemt de fakkel over.

Joseph Kabila (2001-2019)

Congolese burgeroorlog (1998-2004)
Ituri-conflict (1999-2003)
Rasta-militie teister delen van Oost-Congo (2004-2007)
Rebellie van Nkunda (2004-2009)
Conflict rond de stad Dongo aan de Ubangi-rivier (2009)
Opstanden van Huturebellen (1994-2010)
Maï-Maï – Kata Katanga (2011-2013)
Opstand de TWa, een traditioneel pygmeeënvolk dat vaak werd onderdrukt en uitgebuit (2013).
Kamwina Nsapu-rebellie in de Kasaï (2016)

Félix Tshisekedi (2019-heden)

Op 24 januari 2019 legde Félix Tshisekedi de eed af als nieuwe president, na betwiste verkiezingen.

Herstelbetalingen dringend gewenst !!!

Maar wie moet de “herstellingen” betalen ?

…

Wordt vervolgd …

14

woensdag 17 – donderdag 18 juni 2020

Het is niet nieuw, maar ’t is toch weer van dat …

Mei ’68

… werd gerecupereerd door de rechtse partijen …
om het daarna zo vlug mogelijk in de vergeethoek te stoppen
en het daarna belachelijk te maken …
En daarna … was het weer stil.
Er blijft weinig van over.
Maar wat nu opnieuw in verschillende manifestaties aan bod komt heb ik toen al gehoord !!!

Godverdomme weg die bomme !

Op zondag 23 oktober 1983 betoogden 400.000 mensen tegen de plaatsing van Amerikaanse en Russische kernraketten in West- en Centraal-Europa. Eigenlijk ging het om drie grote betogingen die richting Noordstation in Brussel trokken: de grootste manifestatie die ons land ooit gekend heeft.
Hoe dan ook: de antirakettenbetoging van 23 oktober 1983 was toen ook al een massale uiting van geëngageerd volksprotest tegen een politieke beslissing. De laatste grote vredesbetoging, in 1985, telde “slechts” zo’n 200.000 deelnemers.
En de regering bleef beweren dat er geen Amerikaanse kernraketten op Belgisch territorium waren … maar het is allang een publiek geheim dat in Kleine Brogel tien à twintig nucleaire B61-bommen liggen.
In 2015 pompten de Amerikanen meer dan een miljoen dollar in een nieuw onderhoudsgebouw voor kernwapens en een nieuwe commandopost voor de Amerikaanse eenheid die de ondergrondse bunkers bewaakt.
En daarna … was het weer stil.

Loubna Benaïssa

… verdween op 5 augustus 1992 op 9-jarige leeftijd. De doorbraak kwam er nadat het parket van Neufchâteau zich na de arrestatie van Marc Dutroux in de zomer van 1996 op de zaak ging toeleggen. De speurders spitsten zich daarbij toe op de weg die de kleine Loubna op die 5de augustus afgelegd zou hebben.
Het onderzoek rond de zaak-Dutroux was in handen van onderzoeksrechter Jean-Michel Connerotte. Toen de man op 14 oktober 1996 vanwege het zogenaamde “spaghetti-arrest” van het onderzoek werd weggehaald veroorzaakte dit grote woede bij de bevolking. Loubna’s oudere zus Nabela riep toen op de trappen van het Brusselse Justitiepaleis de menigte met een megafoon tot kalmte op.
Zo werd Nabela Benaïssa nationaal bekend als woordvoerder van de familie. Tijdens “de Witte Mars” stapte Nabela mee. Er was een incident toen bleek dat op een bord met de namen van alle vermiste kinderen Loubna’s naam niet vermeld was. Haar naam werd ter plekke bijgeschreven.
Op het einde van de Witte Mars werden de getroffen ouders door premier Jean-Luc Dehaene  ontvangen.
En daarna … was het weer stil.

Het zijn maar een paar voorbeelden …
Ik weet zeker dat ik er nog tientallen zou kunnen vinden …
maar daar heb ik geen zin meer voor …
Ze hebben ons murw geslagen met al hun beloftes en al hun spelletjes onder mekaar …

Corona

Iedereen bleef braaf “in zijn kot” en lag te slapen terwijl en terwijl virologen, epidemiologen en andere wetenschappers alles deden om “de gezondheid van het land” te redden, met 9 Ministers om toe te kijken of wat ze deden wel in hun kraam paste, was er niemand meer bezig met wat er normaal na verkiezingen moet gebeuren, namelijkk een regering samenstellen.
Tot … de voorzitters van PS & SP.A een initiatief namen en met alle partijen aan tafel gingen zitten om “de urgentie” duidelijk te maken.
Dat was niet naar de zin van MR, Open-VLD, CD&V en N-VA, die plots “in actie” schoten om het werk van de twee socialisten te “recupereren”.
En daarna … was het weer stil.

0

Dat was de eerste vraag die Kathleen Cools in “Terzake” van 22 juni 2020 voorlegde aan de Burgmeester van Antwerpen, Bart De Wever, die dit ambt, deze verantwoordelijkheid, zonder problemen en zonder schroom cumuleert met het Voorzitterschap van de N-VA. Het interview ging vooral over racisme, betogingen tegen politiegeweld, praktijktesten en de politieke situatie van België … Pardon ? België ? … Ja, België !!!

Dus …
Is “de Vlaming” racist ?
Waarbij ik me al onmiddellijk twee vragen stelde:
1-“Wie zou ‘de Vlaming’ dan wel zijn ?”
2- Gaat het hier over ‘racisme’ of over ‘discriminatie’ ?

1- “Wie zou ‘de Vlaming’ dan wel zijn ?”

Bart De Wever stelt zich die vraag al lang niet meer. Hij weet al heel zijn leven wie dat is, ‘de Vlaming’! En hij “Geloof(t) niet dat (die) Vlaming racistisch is”. Maar hij is wel overtuigd van het feit “dat ‘we’ een groot probleem hebben met identiteit en diversiteit ‘in de samenleving’ …”.
Wie hij met die ‘we’ dan bedoelt, laat zich makkelijk raden … en dat hij met ‘identiteit en diversiteit’ waarschijnlijk niet helemaal hetzelfde voor ogen heeft dan een heleboel van zijn landgenoten spreekt ook voor zich.
Hij heeft een punt: ik kan me gedeeltelijk aansluiten bij zijn antwoord, maar niet om dezelfde redenen. Men heeft het woord ‘racisme’ de laatste tijd ernstig ‘bezoedeld’ door het te pas en te onpas te gebruiken, door het in een historische context te schuiven, alsof het alleen ons ‘koloniaal’ verleden is, dat racisme deel uitmaakt van die ‘Vlaamse identiteit’, op voorwaarde dat die dan al niet ‘bezoedeld’ is door die ‘diversiteit’ … ??? …
Persoonlijk ben ik er altijd van uit gegaan dat “iedereen ‘racistisch’ is”.
Ik vergeleek het ooit met een ander probleem: “het alcoholisme”. Men moet eerst beseffen en aanvaarden dat men ermee opgezadeld zit, vooraleer men er werk van maakt om er (zo goed en zo vlug mogelijk) van af te geraken.
Men hoort veel te dikwijls “ik ben geen racist, maar …”. En dan komt de bevestiging van het omgekeerde: “die … of die …, dat zijn toch ‘profiteurs’, vind ik”, voegt betrokkene daar dan aan toe.
Dat de heer De Wever alleen ‘de Vlaming’ als niet racistisch noemt en niet ‘de Belg’, zegt veel over het Wij-Zij denken dat het handelsmerk is van zijn partij. De houding van de leden van dat clubje over ‘de Walen’ en ‘de Brusselaars’ neigt duidelijk naar een ‘apartheid’ en naar een heel ander ‘onverwerkt verleden’ dan het ‘kolonialisme’ dat nu zoveel aandacht krijgt.

2- Gaat het hier over ‘racisme’ of over ‘discriminatie’ ?

Dat zijn partij niets aan het toeval overlaat om dat ‘probleem van identiteit en diversiteit in de samenleving’ te onderhouden, alsof het een kampvuur is bij de Vlaamse scouts. Met zijn Gele ridder, Franken Theo, op kop, gezeten op een Zwart paard de goedendag in de rechter hand. En met zijn Vlaams-Brabants Benneken Weyts, die zo fier is dat de leerlingen in de Vlaamsche scholen tegenwoordig minder goed Frans kennen/kunnen dan de jeugd van vorige generaties.

De Wever en de Antwerpse politie

… stelden een bevraging voor over hoe de Antwerpse jongeren denken over hun lokale politie. 80 procent van de jongeren geeft een positieve score.
Dat soort ‘bevragingen’ gebeurt in Brussel al jaren op regelmatige basis en de resultaten zijn waarschijnlijk vergelijkbaar.
Maar … enerzijds vraag ik me daarbij af welke jongeren ze bevraagd hebben ? Hebben ze ‘een praktijktest’ gedaan vooraleer ze de bevraging deden ? Of hebben ze op een andere manier ‘een selectie’ gemaakt ?
Uit die bevraging blijkt wel dat jongeren met een migratieachtergrond dubbel zo vaak aangeven dat ze door de politie onderworpen zijn aan een identiteitscontrole.
In Brussel gaven ze aan dat ze viermaal zoveel gecontroleerd worden dan … en daar wordt de zin nooit afgewerkt, want dan komen we uit bij … ‘discriminatie’.
Waarschijnlijk vinden ‘de jongeren’ uit Genk, Gent, Hasselt, Ieper, Turnhout, Oostende en zelfs Mechelen dat ook … Dus ook in de Mooie Stad van de zelfverklaarde ‘wonderdokter’ tegen acuut ‘exceptionalisme’, de huidige Minister van Samenleving, Bart Somers: “As gaa paast dat de paas oep aa paast, paast dan ma gaa eet annes”.
Maar … de VRT weet ook wel dat Antwààrpe Bouve de virtuele hoofdstad van Vlaanderen is, of moet zijn … en dat, al lang voor Corona het land – België !!! – binnen sloop (pardon, stormde) .
En … dat “Vlaanderen laat Brussel niet los” een oude, versleten slogan is, van uit de tijd, dat het woord ‘democratie’ ook nog ècht ‘democratie’ betekende (van het Grieks  δῆμος/dèmos, “volk” en κρατειν/kratein, “heersen”, dus letterlijk “volksheerschappij”) = een bestuursvorm waarin de wil van het volk de bron is van elke legitieme machtsuitoefening. 
En … “Bart Somers weet nu dat hij moet luisteren naar de N-VA”
(De Standaard 18/06/2020).

Bart De Wever erkent dat dat bij ‘de jongeren’ tot frustraties kan leiden.
Maar … “Het is wel belangrijk dat controles correct en vriendelijk gebeuren en daar werken we ook aan”, zegt hij.

Het omvormen van een samenleving gebeurt niet met het toverstokje, dat kost tijd.

“Ik begrijp dat jongeren nu gefrustreerd zijn en oplossingen willen. Ik zeg daarop: we werken eraan en we bereiken ook resultaten.” De Wever haalt de stijgende diversiteit van het politiekorps aan, en projecten rond jongerenwerking en betere klachtenbehandeling.
Waar men in Brussel al sinds 1991 “aan werkt”.
Het “Veiligheidscontract”, dat door de Socialisten, Charles Picqué (toen Minister-President van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest) en Louis Tobback (toen Federaal Minister van Binnenlandse Zaken), werd geïntroduceerd. Deze contracten werden door de federale overheid en ontwikkeld rond een partnerschap tussen de Staat, het Gewest en 10 van de meest ‘gevoelige’ gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Maar de VRT heeft al jaren 0,00 aandacht voor Brussel. Het is alsof België al gesplitst is en zelfs Vlaanderen al verschrompeld tot Antwerpen.

Zo Werkt Dat Niet !!!

Dat kan allemaal wel zijn, maar evident is dat niet, nadat er al jaren veel te weinig wordt gedaan om vooroordelen langs beide kanten weg te werken.
En vergeet niet dat politici niet geïnteresseerd zijn in ‘de jongeren’, want die zijn immers niet stemgerechtigd !
Ik verwijs graag naar mijn tekst van een presentatie die ik in Rotterdam deed in 1998 (!!!) : “Zo Werkt Dat Niet” … en in het bijzonder naar de paragraaf over het “Pavlof-reflex: De jongeren weten nu in ieder geval wat ze moeten doen als ze iets willen bekomen.  De conditionering is duidelijk de richting uitgegaan van ‘wil je dat we jullie wat meer aandacht schenken, dan moet je eerst zorgen dat je in het televisiejournaal komt’ en dat is, spijtig genoeg, al te vaak gereserveerd voor sensatie en geweld.  Dus, rellen organiseren lijkt een doeltreffender middel om gehoord te worden, dan een voorstel, of zelfs een petitie in te dienen bij de bevoegde overheid.”

Praktijktesten

Het debat rond de praktijktesten noemt De Wever “totaal vergiftigd” en “semantisch vervuild”. “Wat er in Antwerpen gebeurt, is een academische monitoring. Je moet meten om te weten. We willen onderzoeken waar er discriminatie is en waarom we elkaar niet vertrouwen om bijvoorbeeld een appartement te verhuren of een job te geven.”
Antwerpen !!!

“Is dat racisme? In een heel klein deel van de gevallen wel en dan heb ik ook geen moeite met bestraffing. Maar ik geloof er geen snars van dat de Vlaming racistisch is. Ik geloof wel dat er in onze samenleving een groot probleem is met identiteit en diversiteit, maar dat ga je echt niet oplossen met de karwats (zweep).”

“Totale malaise”

De Wever erkent dat zijn partij in een lastig parket zit en de hete adem van Vlaams Belang in de nek voelt. “Van ons verwacht de kiezer dat we het systeem hervormen en naarmate dat dat niet lukt, is het moeilijk om mensen te overtuigen om het systeem niet in zijn geheel weg te stemmen. Ten tweede wordt Vlaams Belang vetgemest door de polarisering en de infantiele manier waarop dit debat wordt gevoerd.”

De huidige politieke toestand omschrijft hij als “een totale malaise”.
De N-VA wil liever niet in de oppositie, erkent hij, “maar zonder institutionele hervormingen en sociaal-economisch herstelbeleid gaan we niet deelnemen aan een regering”.

Als het tot verkiezingen moet komen, laat ze dan maar komen. Tot zolang moet je naar oplossingen zoeken

Ik laat die drie mensen (de voorzitters van Open VLD, de MR en CD&V die de formatie nu in handen hebben genomen, red.) nu hun job doen.”

Maar ook daar weer, vergeet de Heer Bart De Wever een klein detail :
als je eerst “dat andere stukje België” constant uitmaakt voor ‘bende luieriken’ en ‘profiteurs’ is het achteraf weer gemakkelijk om ze met de vinger te wijzen als zij verklaren dat het moeilijk is om met jou samen een regering op poten te zetten …
als jij het maar normaal vond dat je in een regering zat, waar er geen Franstalige meerderheid was, dan moet je niet verwonderd zijn, dat zij niet goed begrijpen waarom jij nu zegt “dat een Vlaamse meerderheid” in de Federale regering van het hoogste belang is …

Wordt vervolgd …

Tot het bittere einde !

11

Elke zaterdagmorgen kopen wij de weekendkranten van De Morgen, De Standaard en De Tijd … en elke zaterdag winnen we met de Lotto: ik win altijd, want ik speel zelfs niet met wettelijke gokspelen; mijn echtgenote wint (heel) soms een paar euros …

Het artikel dat me het voorbije weekend het meest intrigeerde was

“Gezichtserkenning blijkt bij
gekleurde mensen vaak blind”

De Standaard beweert, in de ondertitel “ARTIFICIËLE INTELLIGENTIE – De technologiereuzen IBM, Amazon en Microsoft leveren hun gezichtsherkenningstechnologie niet langer aan de Amerikaanse politie. ‘Zwarte mensen worden door de software minder correct herkend dan witte’ met daaronder een wazige foto van Oprah Winfrey: wereldberoemd in de VS, maar de meeste software herkent haar niet.”

In de context van de protestacties van Black Lives Matter is het dan uiteraard onbegonnen werk om na te gaan welke manifestanten ‘uit de bocht’ zijn gegaan en ramen hebben ingegooid en auto’s in brand gestoken. Bovendien hadden de meesten deze keer met plezier mondmaskers aan.

Raciale bias

Zowel Aziatische als Afro-Amerikaanse mensen zouden tot honderd keer meer kans lopen om foutief geïdentificeerd te worden dan witte personen.
Maar zo lopen ze weer de kans van de verkeerde mensen te arresteren. En, uit een studie van Human Rights Watch blijkt al dat zwarte mensen bijna vier keer zoveel kans hebben om gearresteerd te worden. Alleen al omdat er veel meer foto’s van zwarte mensen in het politiesysteem zitten. Daarom besloten de technologiereuzen IBM, Amazon en Microsoft om geen softwaree meer te bezorgen aan de Amerikaanse politie.

Maar … dat haalt niet veel uit, want onder andere de FBI maakt gebruik van de controversiële software van Clearview AI en die beschikt over meer dan drie miljard afbeeldingen die het van Facebook, Twitter, Youtube, Instagram en miljoenen andere websites heeft gehaald.

Kunnen we de stunt van IBM, Amazon en Microsoft dan niet gewoon klassificeren in de rubriek “Goedkope Reclame”?

3

Samenvatting van het artikel :

Léopold II, l’anti-esclavagiste

In 1889 organiseerde hij een anti-slavernij conferentie in Brussel.

Van 1892 tot 1894 maakten militaire campagnes een einde aan meer dan twee eeuwen Arabische bezetting die interetnische oorlogsvoering aanwakkerde 

Le mythe des “mains coupées”

In 1989 publiceerde Prof. Jean Stengers (13/061992-15/08/2002)
“Congo, Mythes et Réalités”.
Hij was docent aan de ULB (vanaf 1949), doctor honoris causa van de VUB en o.a. ook Voorzitter van de Commissie geschiedenis van de Koninklijke Academie voor Overzeese Wetenschappen.

Les prétendus 10 millions de morts

Engelse auteurs, Edmond D. Morel en Adam Hochschild publiceerden “schattingen” gebaseerd op onbetrouwbare volkstellingen van voor de tweede wereldoorlog. Hun berekingsmethoden hielden geen rekening met veel ziekten, zoals de slaapziekte. 

Crimes des officiers blancs condamnés par Léopold II 

In 1895, toen hij van de slachtpartijen hoorde, bracht hij de misdadigers voor het gerecht, richtte een Commissie voor de Bescherming van Inheemse Volkeren op en beval het bestuur van deze Commissie om alle wreedheden te stoppen. 

Remettre la politique coloniale dans son contexte

Jean Stengers stelt dat de bezetting van Congo door Leopold II vreedzamer verliep dan in de meeste andere koloniën. Bovendien is het in de sociale context van die tijd de moeite waard om te onthouden dat Belgische en Europese werknemers in hun eigen land in vergelijkbare arbeidsomstandigheden leefden: geen sociale bescherming, werkdagen van 12 tot 14 uur, ook voor jonge kinderen, in ruil voor een miserabel loon, gezinnen die in ondermaatse woningen gepropt zijn. Deze in Europa geldende voorwaarden, die weliswaar verwerpelijk zijn, werden gewoon in Congo ingevoerd.

Besluit

Leopold II heeft nooit gedacht aan de gedeeltelijke vernietiging van het Congolese volk, maar het ook uit de hel van de slavernij gehaald en het gebruik van geweld verboden. 

Wat betreft de zeer slechte werk- en leefomstandigheden van de Congolese beroepsbevolking, die vandaag de dag weliswaar zeer betreurenswaardig zijn, maar die slechts een afspiegeling zijn van de Europese sociale en politieke context.

4