Les Tribulations de Monsieur Albert de la Montagne

“Maint’nant que tu peux plus m’baiser,
tu m’vires”

Op een dag, ik zat in mijn bureau op het Willemsplein te Laken, op het tussenverdiep en ik was in gesprek met iemand aan de telefoon, toen ik plots opgeschrikt werd door gebulder en getier in de traphal.  Onze collega, Lucette, schreeuwde uit volle borst, zodat iedereen het goed kon horen: “Maint’nant qu’tu peux plus m’baiser, tu m’vires”.  Ik verontschuldigde mij vlug bij de persoon aan de andere kant van de lijn met een smoesje “dat er een ongeluk gebeurd was in de gang en dat de persoon die van de trappen gedonderd was beneden lag te gillen en dat ik wel zou terugbellen, maar dat ik eerst ging zien of ik niet kon helpen”.

Ik heb altijd met mijn deuren open gewerkt en in dit geval was dat even schrikken.  Ik zag de van razernij brullende Lucette de trap af strompelen met een kruk – ze was wel degelijk van de trap gevallen (of gegooid ?), maar niet vandaag – en tieren en roepen als een viswijf.  Achter haar slofte onze beduusde baas met haar mee tot ze de deur uit was en hij even op adem kon komen.  Hij kwam met het gezicht van een pas gestraft klein kind terug naar boven en keek even mijn richting uit met de blik van een geslagen hond.  Ik vertelde hem dat ik iemand aan de telefoon had, maar dat ik het gesprek vlug had afgerond en de telefoon neergelegd.  Daarna vroeg ik hem: “Est-ce qu’on pourrait une fois se parler ‘entre hommes’, pas comme patron et sousfiffre ?”  “Demain matin, je viens dans ton bureau”, klonk het verveeld.  Weg was hij, bijna letterlijk met zijn staart tussen zijn benen.

’s Anderendaags kwam hij nogal vroeg in de morgen mijn bureau binnen gestapt.  Hij leek iets minder beduusd, maar toch nogal onzeker.  Achteraf bekeken geloof ik dat hij een beetje ongerust was over het verloop van ons gesprek.  Misschien terecht, want ik was wel goed voorbereid.  Dit kon ik niet laten voorbijgaan.
Ik ging van wal: “Je sais que tu vas toujours te plaindre à mon sujet chez le directeur du Service du Personnel et que tu lui dis que je me mêle de ta vie privée, mais si tu venais un peu moins la foutre sous mon nez constamment … ”
“Comment ?”, was het enige wat hij kon uitbrengen.
“Quand je commençais à la Ville, je ne m’imaginais pas que j’allais devoir remonter le moral de ‘Mieke Pistolei’ qui venait pleurer dans mon bureau parce que tu l’avais insultée devant tout le monde”. “C’est qui ça, ‘Mieke Pistolei’ ?”  “C’est comme ça qu’Annie et moi on appelait Madame Beulens, van ‘De Bekkeraa van Stroembeik’, ça te dis rien ?”  “Elle s’est occupée de l‘éducation de tes fils pendant que toi tu passais ton temps dans les bistrots où je devais venir te chercher lorsque quelqu’un te demandait pour le travail et puis tu l’engueules comme du pus devant tout le monde et alors elle venait pleurer chez nous, dans notre bureau.  Moi je n’avais pas demandé moi, de m’occuper de ta vie privée …  J’étais à peine une semaine ou deux à la Ville.”
“Et puis, quelques années plus tard on embauche une dactylo au Service de la Jeunesse … et voilà qu’elle devient ta copine … d’accord, vous étiez tous les deux libres et je ne dois pas me mêler de ça … mais quand tout à coup elle prend des allures de ‘Directrice’, là, c’est pas moi qui m’occupes de ta vie privée, c’est elle qui s’occupe de moi”.
Er kwam geen gebenedijd woord meer uit.  En dan kwam ik met de genadeslag:
“Entre temps tu vas chercher une pute dans un bordel, tu en fais une animatrice et tu la baises quand tu veux … et puis elle vient nous raconter les saloperies que tu fais avec elle … encore une fois, je n’ai pas demandé moi, de m’occuper de ta vie privée … tu sais pas aller jouer ailleurs avec ta queue ?”
Ik dacht dat hij ging opstaan en weglopen met slaande deuren, maar in de plaats daarvan trachtte hij dit laatste nog goed te praten : “J’ai fais ça pour la sauver”.
Ik moest me inhouden van lachen en zei “à mon avis, ça c’est une faute de frappe …
pour la sauter tu veux dire ?”

Zonder Vandergoten

Je houdt het niet voor mogelijk …
maar het aantal keer dat ik van bureau ben verhuisd toen ik aan de Stad Brussel werkte overtreft de meest wilde schattingen. Dat was alleszins ook niet bevorderlijk om een efficiënte dienst aan de bevolking te bieden. Maar ja, je moet je dan ook afvragen: “Is dat ooit een bezorgdheid geweest van het Brussels bestuur in het bijzonder en van onze Belgische en Vlaamse overheden in het algemeen ?”

Mijn eerste bureautje aan de Stad Brussel

Mijn eerste stappen aan de Ville de Bruxelles zette ik in een klein maar fijn lokaaltje op het nummer 11 van de St.-Katelijnestraat, la Rue Sainte-Catherine. Ik deelde daar toen een sfeervol bureautje, met houten lambrisering, en visgraten parket, met één vrouwelijke collega.

Ons bureau bevond zich op de eerste verdieping, rechtover de plaatselijke afdeling van de arbeidsbemiddeling. Dagelijks stonden honderden mannen en tientallen vrouwen daar file te doen om hun “dopperskaart” te laten afstempelen: dat was toen nog verplicht voor werkzoekers. Ze werden er in de gaten gehouden door een politieman in uniform en soms stond er ook een agent in burger, met stempelkaart en al, gewoon mee in de rij, omdat die daar “iets” op het spoor was. Ik herinner me dat er eens een undercoveragent in de file stond, die ik kende van op BROSELLA. Toen waren er nog jaarlijks twee agenten in burger van dienst op het festival: één van “la brigade anti-stup” en één van “la brigade anti- pickpocket”. Dat heeft wel af en toe positieve resultaten gegeven, maar daarover zal ik het later misschien nog wel eens hebben. Na het fameuze Octopusakkoord (7 december 1998) was die samenwerking afgelopen. Met de “gefusioneerde” politie was er geen contact meer, niet met de jeugddienst en niet met de dienst cultuur. De agent in burger in de doppers file maakte me in niet mis te verstane lichaamstaal duidelijk dat ik “hem niet kende”. Ik begroette hem dus niet, die dag …
Later vertelde hij me dat hij in die file een bende autodieven had kunnen klissen.

Er waren ook wel eens van die luidruchtige ambetante kadeekes die aan hun nieuwsgierigheid niet konden weerstaan en onze deur openduwden om eens te kijken of er daar niet iets interessanters te beleven viel dan in die rij aan te schuiven. Geen moeder die eraan dacht om hen te berispen. Nu ja, op ontdekking gaan in de grote wereld, we hebben het allemaal wel gedaan, veronderstel ik. Over het algemeen was het niet eens echt storend: als het kind zag dat er daar iemand zat, ging het vlug lopen.

De Jeugddienst van de Stad Brussel bestond toen uit drie ambtenaren: 3 !!!.
Onze “baas”, de Conseiller à la Jeunesse, had zijn bureau een verdieping hoger, net boven ons: iets groter dan het onze, met mooie eiken meubels, een glazen asbak met bijhorend sigarenkistje en … een ijskast.
Hij was er omzeggens alleen ’s morgens, maar ook dat was geen zekerheid. In de namiddag was er veel kans dat je hem kon vinden in een van de herbergen in de buurt, waar hij samen met een paar collega’s van andere diensten van de Ville de Bruxelles “in vergadering” was. Ik ben hem dikwijls genoeg moeten gaan zoeken, wat niet altijd eenvoudig was, want ze veranderden regelmatig eens van tent, na de een of andere ruzie met de herbergier omwille van onbetaalde “poef”.

Helemaal aan de andere kant van het gebouw was er ook nog een magazijn waar de Jeugddienst “pedagogisch materiaal” stockeerde voor de speelpleinwerking. Het bevond zich naast een in onbruik geraakte, prachtige zaal, vlak achter de oude Sint-Katelijne kerktoren.
Die zaal had nog gediend als refter voor het personeel van de vroegere stedelijke waterdienst. Na de speelpleinen was het er een rommel van jewelste, want de hoofdmonitoren waren allemaal zo bekaf aan het eind van een hele maand met kinderen spelen, dat het er niet meer bij kon om het materiaal in goede orde terug op zijn plaats leggen.

Mijn eerste verhuis

Mijn eerste verhuis was van zeer korte duur. We kregen een bureautje op de achtste verdieping in het onlangs verlaten Administratief Centrum aan de Anspachlaan. Daar zaten alle collega’s van de toen pas opgerichte Dienst Openbaar Onderwijs, Schone Kunsten èn Jeugd. De Adviseur voor de Jeugd bleef in zijn vertrouwde biotoop: de buurt van de Vismarkt, de Oude Graanmarkt en de Vlaamse Steenweg. Daar waren de cafeetjes waar hij graag vertoefde.

Al het personeel van de Stad Brussel werkt nu in het nieuwe “Brucity” gebouw : het nieuwe Administratief Centrum  opende zijn deuren op maandag 12 december 2022. Zelfs de kabinetten van de schepenen verhuisden naar daar en verlieten het stadhuis op de schoonste Grote Markt van België.
Inwoners van Brussel kunnen nu voor administratieve zaken terecht in de Hallenstraat 4 – 1000 Brussel.

Mijn tweede verhuis

Er was toen een strijd “om leven en dood” aan de gang tussen de Directeur van de sectie Schone Kunsten en Jeugd en de Adviseur voor de Jeugd, die hoopte dat zijn “deel van de sectie” een afzonderlijke dienst zou worden, zodat hij er de functie van directeur kon krijgen. De Adviseur was blijkbaar weer aan de winnende hand. Daarom moest ik terug naar de Sint-Katelijnestraat 11.

Ik werd in dat “spelletje” heen en weer geslingerd tussen de “Administratie” en de “Animatie”.
Mijn toen nog enige collega was van de dienst Sociale Zaken en Sport overgeheveld naar Schone Kunsten en Jeugd: zij kreeg een vaste stek – voorlopig toch – in de Anspachlaan.
Van mij werd verwacht dat ik zou meewerken aan het ontstaan van die afzonderlijke Jeugddienst. Alleen werd mij daar niets van verteld, want mijnheer de Adviseur voor de Jeugd was bang dat ik bij de eerste de beste gelegenheid “zijn plaats” zou willen innemen. Wist ik veel. Ik stond daar niet bij stil, was te naïef om daar allemaal aan te denken, was vooral bezig met wat ik zoal allemaal kon doen om de jongeren een interessante vrijetijdsbesteding aan te bieden. Ik had tenslotte voor deze job gekozen omdat ik dacht dat ik daar iets kon doen om de jeugd te helpen in deze steeds ingewikkelder wordende maatschappij. Terwijl hij er zich blijkbaar ongerust over maakte dat ik feitelijk over heel wat meer troeven beschikte om zijn plaats in de hiërarchie van een eventuele autonome Jeugddienst op te eisen. Hij had een diploma van onderwijzer, specialisatie lichamelijke oefening. Hij was eigenlijk aangesteld in een school, maar werd daar weggehaald omwille van “grensoverschrijdend gedrag”, zoals men dat nu zou noemen. Er waren namelijk klachten van ouders over handtastelijkheden in de kleedkamers van de turnzaal. Als “beloning” gaf men hem de opdracht om die Jeugddienst op te richten waar men van in 1965 op Europees niveau al over sprak, maar waar in 1975 nog steeds niets van gekomen was.

Mijn derde verhuis

De volgende verhuis ging richting Keizerinnelaan: op de vierde verdieping van het gebouw van de Bank van Breda, schuin tegenover de kathedraal van Sint Michiels en Sint Goedele, werd de afdeling Inspectie van de Service de l’Enseignement, samen met Schone Kunsten en Jeugd samengebracht.
De inspecteurs van het lager onderwijs van de Stad Brussel hadden hun bureaus links als je uit de lift stapte. Het administratief personeel van de Service des Beaux Arts et de la Jeunesse hadden hun bureaus aan de kant van de gang.
Blijkbaar had de Directeur van die administratie het pleit weer gewonnen bij de Directeur-Generaal en kon de Adviseur het niet Verhelpen (opgepast voor de woord-speling) dat ik, toen nog de enige animator van de Jeugddienst, een bureau moest krijgen bij de administratie. Door die interne strijd tussen Administratie en Animatie van de Jeugddienst moest ik echter al spoedig weer naar de St.-Katelijnestraat 11, want de ‘Jeugdanimatie’ moest zogezegd gescheiden worden van de Administratie van de Dienst. Dat was toch het argument dat werd gebruikt om dit te bewerkstelligen. Ondertussen weten we wel beter.

Mijn vierde verhuis

Terug naar de Sint-Katelijnestraat …

Ik weet nog dat ik een tekst op mijn deur had geplakt:
“Retour rue Ste. Catherine. Si ton chemin passe par le ‘start’, tu touches 4.000 francs”.
“T’as un humour qui plaît pas à tout le monde” was de reactie van mijn baas van de Jeugdanimatie. Hij had blijkbaar nog niet door dat ik hun “spelletje” wel door had.

Daarna bleef het een tijdje rustig op verhuisgebied …

Ik zat daar maanden helemaal alleen in mijn bureautje in de Sint-Katelijnestraat … als ik niet in buitendienst was, “service extérieur”. De conciërge kwam heel af en toe eens met een stofvod langs en met een dweil rond mijn bureau laveerde ze ook tussendoor wel eens: “een natte vod is niet gezond voor parket” zei ze, als ik haar daarover aansprak …

Op een dag kwam de Adviseur in spe me iemand voorstellen die blijkbaar mijn nieuwe en voorlopig enige collega van de Jeugdanimatie zou worden. “Voici ton nouveau collègue, Alain Bruelemans, Animateur Audio-Visuel”. Dat was dus de functie van mijn nieuwe collega, want al had hij een diploma van onderwijzer, hij had voordien vooral in de privé voor de chansonnier Philippe Lafontaine gewerkt en ook voor Lou Deprijck (van de Hollywood Bananas). We schoten onmiddellijk zeer goed met elkaar op. Hij had blijkbaar ook “un humour qui ne plait pas à tout le monde”, zoals mijn baas al eens tegen me zei.

We kregen een automatisch antwoordapparaat ter beschikking, waar we een boodschap op ingesproken hadden voor als we “op buitendienst” gingen :
“Nous ne sommes pas absents … nous sommes présents ailleurs”

Alain Bruelemans et moi
sont devenu deZamis pour toujours … Vrienden Voor Het Leven.

vijfde verhuis … zesde verhuis … zevende verhuis …

… wordt vervolgd …

SKY WALKINSTIK Man Alone

We vliegen even terug naar 24 augustus 1998 …

Het was een waar genoegen en een privilege van toen met deze Noord-Amerikaanse Indiaan naar het speelplein in Beersel te gaan om de Brusselse kinderen in contact te brengen met een èchte Indiaan, een Native North-American Indian.
Hij heeft hen ook heel wat kunnen vertellen. Zelfs al was hijzelf bijna helemaal doof.

Enkele weken eerder belandde de bloemiste van het bloemenwinkeltje in Zemst met hem bij ons thuis. Helemaal onverwachts. Om mij te vragen of ik haar niet kon helpen om voor hem wat lucratieve activiteiten te vinden, samen met de VZW “Brotherhood” uit Aarschot.
Toen hij, gezeten in de sofa, begon te vertellen wie hij was, waar hij vandaan kwam en wat hij zoal allemaal al had meegemaakt, hing ik aan zijn lippen …
en hij aan de mijne, want hij luisterde met zijn ogen. In het “liplezen” was hij even sterk als in het fluitspelen. Fluiten bouwen deed hij ook. En wel op de traditionele methode.
Hij gaf me ook een cassette met een live opname van blues muziek.
Ik was “verkocht” !

Maar wat we bij de kinderen op het speelplein in Beersel deden, was helemaal iets anders.

“Dat is geen echte Indiaan” zeiden sommige kinderen, “want hij is niet te paard en heeft geen vogelveren op zijn hoofd”. Toen ik dat voor hem vertaalde, moest hij eerst lachen vooraleer hij de kinderen uitlegde “I’m not a Hollywood Indian” en dat hij opgegroeid was in een bosrijk deel van Amerika en dat het niet aangewezen was om met veren op je hoofd onder de bomen door te rijden op een paard.

Dat ze hem niet voor echt namen omdat zijn “Squaw” niet meegekomen was, vond hij minder aangenaam. Hij legde de kinderen uit dat ze dat woord beter niet meer gebruiken omdat het een belediging is naar Indiaanse vrouwen toe: het komt zowat overeen met “hoer”. Het waren allemaal kinderen tussen de 10 en 12 jaar … en het werd hen allemaal vergeven.

Biografie

Op 5-jarige leeftijd begon Sky zijn muzikale opleiding op een oude vleugelpiano onder begeleiding van zijn overgrootmoeder. Ze leerde hem klassieke muziek en liturgische gezangen, maar ook Indiaanse fluitliederen en melodieën, en als volwassene breidde Sky dit repertoire uit met folk en blues.
Nadat hij had gestudeerd en gewerkt met onder andere Sam “Lightning” HOPKINS, “Mississippi” John Hurt en Jesse FULLER, concentreerde Sky zich tijdens zijn vroege carrière op folk- en bluesmuziek. In de jaren 1950 en 1960 verdiende hij de kost door met zijn muziek over de hele wereld te toeren. In 1969, kort na zijn laatste publieke optreden in de “Drinking Gourd” in San Francisco, kreeg Sky een ernstig traumatisch ongeluk waardoor hij bijna volledig doof werd.

In 1989, na 20 jaar van muzikale stilte en lijden, herontdekte Sky een oud deel van zijn muzikale erfgoed, de betoverende muziek van de Indiaanse fluit. Ter nagedachtenis aan zijn lessen en zijn voorouders begon hij fluiten te maken op de traditionele manier en deze heilige instrumenten, de muziek van het hart, te bespelen. De magische resonantie van dit traditionele instrument begon de spirituele leegte, veroorzaakt door zijn doofheid, te helen. Dit jaar markeerde een nieuw begin toen Sky terugkeerde op het podium en het Napa Valley Folk Festival opende met de prachtige hymne “Zuni Sunrise”. Drie jaar later, in 1992, kreeg Sky op hetzelfde festival een unieke staande ovatie van het publiek dat zijn optreden toejuichte.

SKY is nadien weer gaan toeren en componeren. In 1992 nam hij zijn eerste Native American fluitcollectie op: SKY “Cherished Memories and New Beginnings”. Erkend als meester gitaarbouwer van cederhouten fluiten en een volleerd artiest, brengt zijn muzikale repertoire een nieuwe en ontroerende stem aan de Indiaanse fluit, een instrument van het hart. Hij trad ook op in Indiaanse festivals, folk concerten en sociale evenementen, vooral in het westen van de Verenigde Staten.

SKY won ook de eerste milieuprijs van Californië (1979) voor zijn belangrijke werk aan zonne-energiesystemen en een prijs van de Verenigde Naties voor zijn humanitaire werk met de Navajo bevolking op Big Mountain, Arizona (1978).

De Indiaanse fluit

De Indiaanse fluit is uniek omdat ze een “dubbele kamer” heeft. Ze zou ook alleen bestaan op het Amerikaanse continent. Het is zo oud dat de oorsprong alleen te vinden is in enkele van de oude en pittoreske “Lodge verhalen” van de Amerikaanse Indianen. Deze verhalen kunnen echter niet worden gebruikt om de oorsprong van de fluit te dateren … Net als de fabels is de fluit van grote ouderdom. De bekendste van deze fabels zijn de “Spechtverhalen” van de Prairiestammen en de Fabels van “Kokopelli en Mahu” van de Zuidwest-Amerikanen.

Hoewel de fluit vaak de “Liefdesfluit” wordt genoemd, die gebruikt werd bij verkering, was het primaire gebruik voor persoonlijke meditatie en om vreugde uit te drukken. Later evolueerde ze tot een “courtine” instrument en werd gebruikt tot 1890. Er wordt gezegd dat de missionarissen het gebruik voor alle Indiaanse ceremonies verboden. Dit vanwege het geluid dat het voortbracht, bijna vergelijkbaar met dat van de panfluit. De missionarissen beweerden dat de Indianen daarmee de heidense god ‘Pan’ aanbaden. Ironisch en tegenstrijdig genoeg verboden de missionarissen op sommige plaatsen de fluit met deze “diepe gedachte”: ze vonden het oneerbiedig om de dames het hof te maken met “Gods instrument”.

Mijn Eerste Stappen Aan De Stad Brussel

Nooit zal ik vergeten hoe ik voor het eerst dat bureautje binnenstapte.
De emoties die me overvielen waren te vergelijken met de spanningen van een examen, de angsten van een eerste zwemles.

Ik weet nog goed hoe ik in de Sint-Katelijnestraat op het nummer elf binnenstapte en me al onmiddellijk afvroeg of ik wel op het juiste adres was. Ik ontdekte een bode in een sas achter een half-glazen deur en vroeg hem waar de Jeugddienst was. De man antwoordde wel heel vriendelijk “au premier étage, monsieur” en drukte op de knop om de lift te bestellen. Dat was toch al een geruststelling.
Toen de lift halt hield op de gelijkvloerse verdieping stapte ik in een soort oude houten kooi met muffe geur en drukte op het knopje waar een één wit op zwart ingegrift stond. Ik had nog ruimschoots de tijd om mijn spanning onder controle te krijgen vooraleer ik op de eerste verdieping aankwam.
Ik belandde in een gang met eiken lambriseringen met daarboven ooit nog lang geleden wit geschilderde muren tot aan een wel vier meter hoog plafond. Ik klopte schuchter op een deur die me de goeie leek omdat er in zwarte letters op een niet meer zo frisse aluminium plaat “direction – directie” geschreven stond. Ik wachtte op het korte “oui” en schoof schoorvoetend binnen.
Toen kwam ik terecht in een grote ruimte met één grote eiken bureau waarachter een witharige statige heer gezeten was in een mooie lederen zetel met armleuningen. Ik mocht rechtover hem plaats nemen in één van de twee stoelen zonder leuningen van waaruit ik een paar grote kaders kon ontwaren met afbeeldingen van sportlui in volle actie. Ik herinnerde me nog lang zeer goed de mooie ets van een speerwerper, al wist ik niet meer welke kunstenaar er de auteur van was.  De “baas” heette me welkom maar had niet veel tijd om veel uitleg te geven, “dat komt later wel” zei hij.  Nu moest hij dringend weg.
“Uw collega in het bureau op de tussenverdieping zal u wel de eerste en belangrijkste inlichtingen geven”.

Ik was aangeworven in een soort van vervangingscontract zoals er toen heel wat bestonden. Een zeer vooruitziende opsteller had verlof zonder wedde genomen om informatica te gaan studeren. Toen al. dus, ècht vooruitziend! Van mij werd echter niet verwacht dat ik aan een bureau zou blijven zitten.  Ik moest in tegendeel de straat op – de wijken in – en gaan praten met de jongeren die in de parken en speelpleinen vandalenstreken uithaalden. Mijn opdracht bestond erin om uit die gesprekken voorstellen te distilleren waarmee “de baas” dan naar “de politiek” kon stappen, om iets te doen aan dat vandalisme.

Maar de eerste, meest praktische zaken, zou mijn enige vrouwelijke collega dus wel uit de doeken doen, zodat ik wist wat ik moest doen als ik ziek was, of als ik verlof wou nemen en dergelijke meer.
De “baas” begeleidde me tot aan de deur van haar bureau, stootte die open, stak zijn hoofd binnen en stelde me aan haar voor met de woorden: “ton nouveau collègue”.  Hij gaf haar ook nog kort de instructie om me op de hoogte te brengen van de administratieve plichtplegingen en was er meteen daarna vandoor.

Nu stond ik daar, in een gezellig ogend kantoortje. Het donkere wat grijzig en versleten parket leek wel naar een laagje boenwas te snakken. Een namaak houten, cognackleurige lambrisering deed denken aan de jaren vijftig. Een schuchtere bibliotheek met dikke glazen legplanken verborg zich in een ingebouwde vitrine met een spiegel op de achterwand. De metalen meubelen verbrodden het geheel: ze pasten daar als hoge hakken op het strand.  Ook de twee – eveneens metalen – grijsgroene kaki bureaus stonden daar te vloeken van ’t kan niet meer.  Een redelijk omvangrijke vriendelijke dame heette me glimlachend welkom.  Ze toonde me de plaats die voortaan, toch voor een tijdje, de mijne zou zijn: rechtover haar mocht ik gaan zitten, oog in oog, bureel tegen bureel, met mijn rug naar de straatkant, waar een groot raam veel licht door stoffige ruiten liet binnenvallen, waardoor de grijzige schijn van het parket nog beter tot zijn recht kwam. De kennismaking verliep zeer vlot.  Nu was ik pas echt helemaal opgelucht.

De verantwoordelijke van de dienst was niet meer te bespeuren.  Niet dat ik mij aan een fanfare of een ontvangstcomité had verwacht, maar toch, een mens denkt toch dat hij bij een nieuwe job eerst en vooral kennis zou maken met de baas. “Hij had het druk en zou zo spoedig mogelijk – misschien vandaag nog – eens langskomen om me te begroeten”, trachtte de vriendelijke dame me gerust te stellen.  Misschien zag ze aan mijn houding dat ik dat toch maar eigenaardig vond van me alles door de secretaresse te laten uitleggen. En niet door de baas.

Later zou ik wel maar al te goed begrijpen “hoe druk” hij het had: telkens mijn vriend Herman Pint me voordien aan “de baas” had willen voorstellen had hij het al “zeer druk” en hij was telkens weer te beschonken om zich te herinneren van waar hij me reeds kende.

De vriendelijke dame, die ongehuwd bleek te zijn, was er blijkbaar op uit om direct goede vrienden te worden met haar nieuwe collega.  Ze vertelde me ook meteen hoe tevreden ze was dat men haar destijds had verwittigd dat ze moest oppassen voor haar nieuwe baas, dat hij bekend stond als een laffe, onbetrouwbare figuur, die over lijken ging om zijn ambities te verwezenlijken. Ze wilde haar nieuwe collega dan graag eveneens op zijn hoede stellen en zei dat ik haar hiervoor later ook wel dankbaar zou zijn. Nu is het nog steeds niet duidelijk of dat wel zo is. Ze had me misschien beter niet zo goed ontvangen en in tegendeel naar huis gestuurd, want wat haar “baasje” betreft, had ze meer dan gelijk. Ze besefte misschien niet in welke mate ze gelijk had en hoeveel erger het nog was dan wat ze zich had voorgesteld. Of wist ze nog zoveel meer? Misschien durfde ze het nog niet allemaal ineens te vertellen?  Misschien kon ze het allemaal zelf ook niet geloven?  Zo erg was het eigenlijk allemaal.
Maar “wat niet weet niet deert” zeker …
Maar ook: “bezit van ‘discrete’ informatie geeft macht”.
Misschien was het haar toen al daarom te doen: “macht”.
Daar zou ik later nog wel een staaltje van leren kennen …

SURVIVAL in SARAJEVO

Op 6 april 1992 begonnen de beschietingen van de Bosnische hoofdstad Sarajevo, het begin van een bloedige belegering die maar liefst 46 maanden zou duren. De beelden die we nu zien in Oekraïne – dode mensen op straat, burgers in schuilkelders of op de vlucht – doen sterk denken aan de oorlog in Bosnië.
In januari 1994 trad Luitenant-Generaal Francis Briquemont gedesillusioneerd af over de passiviteit en het onvermogen van de VN, waarbij hij zich beklaagde over de enorme kloof tussen de VN-resoluties, de (on)bereidheid om deze te handhaven en de ontoereikende middelen die aan de VN-commandanten ter beschikking werden gesteld. (F. Briquemont, “Do something, general” Icarus, 1998
Op 14 december 1995 werd het Verdrag van Dayton of de Akkoorden van Dayton (officieel: General Framework Agreement for Peace in Bosnia and Herzegovina) getekend, het vredesverdrag dat een einde maakte aan de Bosnische Burgeroorlog.

De grootste etnische zuivering voltrok zich in Srebrenica op 11 juli 1995.
Daar zijn door Bosnisch-Servische milities op één dag meer dan 8000 personen, voornamelijk mannen met als etnische achtergrond Bosniak, vermoord. Veel van de betrokkenen werden uiteindelijk berecht door het Joegoslavië-tribunaal. Het werd na de etnische zuiveringen in de Tweede Wereldoorlog als een van de gruwelijkste daden in Europa gezien.

LA BENEVOLENCIJA

Luc Van NOTEN en ikzelf trokken, “in naam en in opdracht” van de para-communale VZW “Jeugd in Brussel” van 7 tot 11 februari 1997 naar SARAJEVO om er, samen met die organisatie en het UPJB (Union des Progressistes Juifs de Belgique), een “Culturele Uitwisseling” tussen Brussel en Sarajevo op poten te zetten in de Stad BRUSSEL.
We zouden allerlei activiteiten organiseren rond een tentoonstelling van foto’s van

Edward Serotta.

Het buitengewone verhaal van een handvol Bosnische Joden en hun heldhaftige pogingen om hun vrienden en buren in Sarajevo te beschermen en te redden: Moslims, Serviërs en Kroaten.

Sarajevo

Op vrijdag 7 februari 1997 vertrokken we naar Sarajevo via Zürich en op dinsdag 11 vlogen we terug vanuit Sarajevo via Zagreb en Frankfurt. We beleefden er zeer leerzame dagen. Spijtig genoeg was ons verblijf er te kort om echt dieper in te gaan in onze contacten met de mensen van het plat gebombardeerde Sarajevo.

Maar we kregen er toen wel een resem lessen in Humanitas !!!

Ik hoop later eens een afzonderlijke blog te kunnen wijden aan ons verblijf in Sarajevo na die oorlog in Bosnië.
Maar ook aan de “perikelen” die we meemaakten toen we die activiteiten rond Sarajevo wensten te organiseren bij de Ville de Bruxelles … omdat er ons allerlei “typisch Belgische/Brusselse obstakels” in de weg werden gelegd.

Ook toen dacht men dat zoiets in Europa niet meer zou gebeuren …
tot de Russische invasie van Oekraïne op 24 februari 2022, toen Rusland buurland Oekraïne binnenviel vanuit meerdere kanten in een grote escalatie van de Russisch-Oekraïense oorlog die eigenlijk sinds 2014 gaande is …

En EUROPA weet nog steeds niet hoe het met zulke onmenselijke toestanden moet mee omgaan …

sinds de Val van de Muur in 1989

“De Macht van het Weigeren”

Die bedenking maakte ik me al toen ik nog aan de Ville de Bruxelles werkzaam was.

“Macht” bestaat in allerlei vormen, hoedanigheden en formaten. Afhankelijk van hun plek en hun functie in de hiërarchie hebben ook (lagere of gewone) ambtenaren, bedienden of werklui soms wel de neiging of de drang, om te tonen dat zij “meer Macht” hebben dan jij. Want zij kunnen je soms met plezier “iets weigeren”. Dat ze daartoe soms de regels aan hun wensen aanpassen of volgens de letter (à la lettre) doen respecteren is dan een handige tactiek.

Drie voorbeelden slechts
uit rijke gemeente- en stadsarchieven :

1-
Zo had onze buur de brute pech van met dat soort ambtenaren te maken te hebben toen hij een dakkapel wou bijbouwen aan het dak van zijn achtergevel. Geweigerd omdat hij zo zou kunnen binnenkijken bij de buren. Zijn repliek, dat er langs de achterkant van zijn huis helemaal geen buren zijn, werd meteen weerlegd door het argument dat die er nog zouden komen, want er is een bouwplan goedgekeurd, een project (van een bevriend Immo bedrijf /;-). Dat de bewoners van dat appartementsgebouw dan wèl zouden kunnen binnenkijken bij onze buur, was geen punt.

2-
Toen wij, begin jaren ’80, de plannen indienden om ons huis te verbouwen, waarvan het oudste notarisdocument dateert van 1772, werd ons project geweigerd door de bevoegde ambtenaar, die vond dat “dat gangske tussen uw huis an dat van de buur, dat wordt niet meer gedaan, hé, meneer”. Het zou ons duizenden franken hebben gekost om daarop in te gaan: de oorspronkelijke balken waren te kort en dus goed voor ’t stort; veel meer vierkants meters dakpannen; gedwongen muurovername van de buur; en wie weet wat er ons nog allemaal te wachten stond. In ieder geval: voor ons onbetaalbaar. Toen kwam er een ongelooflijk creatief compromis uit de bus: dakgoot doortrekken tot bij de buur en een deur onder die dakloze dakgoot …

3-
De jeugddienst beschikte toen over twee autobussen, waar zowel jong als oud gebruik van kon maken om uitstapjes te doen. Om leerlingen naar de gemeentescholen te brengen en af te halen werd een “bevriend” busbedrijf een jaarlijks contract gegund. Toen de schepen voor jeugd weigerde van een bus ter beschikking te stellen van een plaatselijke voetbalclub, was de schepen voor sport daar niet gelukkig mee, want hij had die gastjes beloofd dat zijn collega daar wel voor zou zorgen aangezien ze van dezelfde partij waren. Toen wij, animators van de jeugddienst vroegen om een sportzaal van de stad te mogen gebruiken voor een minivoetbal tornooi, werd ons de toegang tot die stedelijke infrastructuur geweigerd.
“Ik niet met uw bus? Dan jij niet in mijn sportzaal! Nah!!!”

De druppels die het vat deden overlopen …

een burn-out is dikwijls het gevolg van gebrek aan respect

Oktober 1988 aan de Ville de Bruxelles :

“Voor onbepaalde tijd”
samen met de overdracht van BROSELLA Folk & Jazz
“gedetacheerd” van de Jeugddienst naar de Dienst Schone Kunsten

• beslissing van het College (tijdens mijn verlof) van ……………..  07/10/1988
• onmiddellijk en zonder voorafgaand overleg uitgevoerd
• als gevolg hiervan kwam er een petitie van de animators “om hun coördinator terug te krijgen”.
• waardoor ik werd gevraagd of ik mijn expertise wou ten dienste stellen op het kabinet van de nieuwe Schepen voor Jeugd, Guy Levacq

1989

Kabinetsattaché bij de Schepen voor Jeugd vanaf ……………………… 09/01/1989
tegelijkertijd plaatsvervanger van de Directeur van de Jeugddienst wegens ziekte van deze laatste
*– zonder premie of enige bijkomende vergoeding vanaf ……………… 01/12/1989
*– dit heeft bij mij geleid tot een zware depressie ……………………  van 23/01/1992
……………………… tot 31/07/1992

23/01/1989
Het overlijden van mijn vader
na weken hospitalisatie: ik ging hem ook dagelijks na het werk bezoeken …

1992 :

toen Mijn Burn-out Mijn Depressie werd

Dat is nu meer dan 30 jaar geleden …
het begon eigenlijk al eind 1991
met …

… UIT MIJN DAGBOEKen …

de eerste SLAPELOZE NACHTEN :

Wat overkomt mij nu toch ?
De hele week heb ik slecht geslapen en vrijdag nacht al bijna helemaal niet. Zaterdagnacht sliep ik iets beter. Zondagnacht om zo te zeggen dan weer helemaal niet …
Om zot te worden !
Waarom trek ik al die problemen van de jeugd en van de Jeugddienst
van de Hoofdstad van Europa toch zo erg over mijn schouders ?
Alsof ik er iets zou kunnen aan doen dat de politieke wil niet echt bestaat.
Alsof ik er iets kan aan doen dat die hele structuur zo ingewikkeld in mekaar zit, en dat er zoveel volk is dat “beslissingen” zou moeten treffen en dat er zo weinig volk (en ook nog veel niet-erg-gemotiveerden) zit op het niveau waar het echte werk moet gebeuren. 

Dit moet van mij af!
Maar hoe?

27 JANUARI 1992 :

de dag dat het licht uit ging !!!

De “bom” ontplofte op het Kabinet van Guy Levacq, met een gesprek over de onmogelijkheid om resultaten te boeken omdat niemand zich eigenlijk aan de jeugd interesseert. 
“Je trouve que tu presses un peu fort le citron” zei ik tegen de schepen.
Waarop zijn kabinetssecretaris, monsieur Laurent Dumont, reageerde :

“Mais il y a encore un goutte dans la pelure, monsieur Vandenberghe”.

’s Middags genoot ik nog van een gezellig etentje in restaurant “Das Eck”, bij die ex-prostituée van Duitse afkomst, die elke maandag haar frigo’s leeg maakte door haar schotels aan halve prijs te verlappen.
Ik kon er mijn hart een beetje luchten bij mijn Vrienden Alain Bruelemans en Antoine Courtmans. Den Toine raadde me aan om eens contact op te nemen met Guy Hoffman, collega van mijn schoonbroer Jo in het slaaplabo van het Brugmann ziekenhuis. Guy Hoffman was ook medestichter van de asbl “Les Ami De Brosella”, parfaitement bilingue en zeer gerespecteerd in de kringen van Brusselse psychotherapeuten.
Maar ik vond dat nog niet nodig …

In de namiddag, op kantoor, werd ik plots overvallen door een eigenaardige paniek. Nog nooit ‘zoiets’ meegemaakt. Ik herinnerde me de goede raad van mijn vriend Antoine en belde onmiddellijk naar Guy Hoffman en daarna, op diens aanraden, naar mijn huisdokter, Bart Raes, voor een spoedafspraak. Hoffman had me gezegd hem te vragen om mij Dogmatil voor te schrijven. Dokter Raes deed het met wat tegenzin: “het is toch niet aan een psycholoog om aan een dokter te zeggen welke pillen hij moet voorschrijven!” …

Hierop volgde een periode ziekteverlof: het was helemaal niet de gewoonte van dokter Raes om ziektebriefjes te schrijven. Voor een stevige griep kreeg je maximaal drie dagen, als het echt met twee niet al genezen zou kunnen zijn …

28 januari : 

Eindelijk! Vorige nacht goed geslapen. Dogmatil was blijkbaar toch de juiste pil. Of dokter Raes dat nu al of niet wil. Ik heb zelfs lang geslapen: tot tien uur. Dat is niet van mijn gewoonte. En daarna nog de hele dag niets doen! Alleen eens naar de bank en naar de apotheek en een wandelingetje naar de post, met Arthur, onze allerliefste hond met een bijzonder eigenzinnig karakter.
Alle andere afspraken had ik afgebeld …

29 januari :

Een hele dag met niks om handen. ’t Is eens iets anders …

30 januari :

Ik heb redelijk goed geslapen – was om elf uur ’s avonds al in bed – al werd ik wel vroeg weer wakker. Omstreeks half zes ben ik opgestaan en naar beneden gegaan om wat te lezen en dan heb ik nog veel stukjes en brokjes geslapen tot elf uur. Tussendoor heb ik gebeld naar “Mick” (Carla): ze komt volgende week woensdag thuis langs om eens te horen wat er met mij juist aan de hand is.

De groep PIRNALES, uit Finland, is ondertussen op tournee en treedt op in het Stadhuis Brussel (dinsdag 28 op de lunch), in Leuven (29), Herentals (30) Roeselare (31) en voor GOEVOLK in Grimbergen op zaterdag 1 februari. Een samenwerking met Jeugd- en Muziek Brussel. Dankzij die goeie Mich Jonckheere, directrice van J&MB.

februari

Van 3 tot en met 9 februari staat er niks op de agenda en er staat eigenlijk ook niet veel in die agenda. Alleen dat het mijn tweede week ziekteverlof is en dat ik op vrijdag nacht eindelijk nog eens goed geslapen heb.
Maandag 3 februari stond een volleybalmatch De Linde – Grivok op het programma, maar ik weet niet meer of ik heb meegespeeld. Ook zo voor de match van zondag 9 februari : Grivok – Nationale Bank.
Dat de paardenfilet bij “Louis” op zaterdag 8 februari in Vilvoorde lekker was en dat ik “in grote form” was, staat wel in mijn agenda !
Van 10 tot 16 februari = derde week ziekteverlof … Op dinsdag 11 februari 1992 ging ik op onderzoek in het Van Helmont Ziekenhuis te Vilvoorde, bij dokter-psychiater DE ROOVER, die mij een aantal pillen heeft voorgeschreven, een echte “pillenschrijver”! Vrijdag 14 om 14u00 op afspraak bij Guy Hoffmann en ’s avonds naar het etentje van Grivok. Daarna weer een volle nacht en goed geslapen. Zaterdag 15 februari komen Danny en Rita ons halen om naar Zwalm te gaan. De “Casino” van Marc De Vilder was gesloten. We gingen dan maar een bezoek brengen aan het huisje in de buurt dat we later zouden huren voor een leuk weekendje met GOEVOLK.

Die nacht heb ik slechts drie uur geslapen …

Op zondag 16 februari was er om 10 uur een vergadering voor BROSELLA bij den Toine, maar ik ben niet gegaan. Toch was ik om 9 uur al op. Ik heb MIE helpen kuisen en heb daarna nog een siësteke gedaan en een bad gepakt en dat deed deugd.
Op maandag 17 februari begint mijn vierde week ziekteverlof en het gaat niet echt beter. Van zondag op maandag heb ik amper drie uur geslapen : altijd maar piekeren !!!
Van maandag op dinsdag 18 februari was het al niet beter : van elf uur tot half drie geslapen en dan, met behulp van een slaapmiddel toch terug nog tot zeven uur.  MIE is thuis vandaag. We zijn een nieuw bed gaan kopen in Puurs, een latten-bodem, bij Droom-idee. Misschien helpt dat mij beter te slapen ?
Van dinsdag op woensdag 19 februari was weer een slechte nacht: van elf uur dertig tot half twee geslapen en daarna – met slaapmiddel – nog maar tot half vijf. Woensdag 19 februari ben ik om tien uur gaan wandelen met Arthur en heb dan wat getelefoneerd met Hoffman en Levacq. In de namiddag heb ik het oude bed afgebroken en het nieuwe gemonteerd en daarna nog wat TV gekeken …
’s Avonds kreeg ik bezoek van Frans Puttemans, die me kwam vertellen dat hij vanaf nu voor de administratie van de Jeugddienst zorgt, met de hulp van mijnheer Baert en mevrouw Stevens (Dienst Sport en Dienst Stadsarchieven) en van Karin Mahy (Animatrice die geen woord Nederlands kent – of wil kennen – al woont ze dan in Steenokkerzeel) voor de “kleine prullen”. 
Waarom heeft Levacq hierover niets verteld toen ik hem aan de lijn had ?
Maar eigenlijk is dit goed nieuws, al komt het hard aan, na al dat opkuiswerk dat ik gedaan heb samen met de anderen.
Donderdag 20 februari : ik heb geslapen van twaalf uur dertig tot drie uur dertig; plus tot zes uur, maar dan met slaapmiddel. Weer wat gaan wandelen met Arthur, brave hond : het is alsof hij voelt dat er iets niet luis is met zijn baasje. Na de wandeling wat gestofzuigd. En dan, plat op de middag, kwam Geert Currinckx mij halen : “kom jong, we gaan naar de chinees”. Dit heeft mij zo’n deugd gedaan! Al had ik er niet echt zin in. In de namiddag heb ik dan gekuisd met water en Carolin : de gang, de living, de keuken. Daarna nog wat inde tuin geknoeid en dan eten klaargemaakt. In de late namiddag, bezoek aan dokter Raes : hij heeft meer geleerd uit het briefje van dokter De Roover dan ik van mijn bezoek aan de neuropsychiater. 
Volley : Grivok – Herent … Heb ik meegespeeld ? Ik zou het niet meer weten …
Vrijdag 21 februari : ik lag gisteren wel om elf uur in bed, maar kon weer niet goed slapen, zelfs met een slaappil was dit niet een echte nachtrust te noemen … tot zes uur. Na vertrek van Mie naar haar werk heb ik nog wat in de canapé gelegen. Dan boodschappen gedaan (bank, dieet, apotheek, …). Daarna ben ik nog wat gaan wandelen (zonder Arthur). In de namiddag naar Hoffmann. ’s Avonds naar de Spaanse les, maar er dringt niets meer tot mij door …
Vrijdag avond is er een optreden bij HeRoes in Herentals, maar ik weet niet meer of ik geweest ben.
Zaterdag 22 februari was er “afficheslag” voor Goevolk, met het onvermijdelijke pintje bij Anita. ’s Avonds gingen we naar toneel : Veerle speelt mee.

Vijfde week ziekteverlof : 

Maandag 24 februari : ik heb goed geslapen en zonder “hulpje” deze keer. Geen goesting om te gaan wandelen. ’s Avonds, bezoekje van Hugo De Rijcke. Maandagnacht nogmaals goed geslapen zonder slaappil.
’t Is dinsdag 25 februari: Mie is thuis. Ma afhalen om naar hospitaal te gaan en samen boodschappen te doen. Daarna, terug thuis, met Mie naar Fabriekswinkel, Delhaize en Giraffe.
Woensdag 26 februari, na een nachtje redelijk goed slapen, een rustige dag, waarin ik een telefoontje heb gekregen van AVRoem.
De nacht van woensdag op donderdag was een prachtnacht : van tien uur dertig tot zes uur dertig aan een stuk door geslapen : dat was lang geleden !

Donderdag 27 : Geert !

Dokter Raes.
’s Avonds volley, maar er was niemand, behalve de Cisse : dan hebben we maar een pint gepakt …
Vrijdag 28 februari : ’s ochtends een bad gepakt, dan naar de banken, de apotheek en een kleine wandeling met Arthur en dan nog wat gerust …
In de namiddag naar Hoffmann
’s Avonds vertrokken naar zee …
Zaterdag 29 februari : goed geslapen, gegeten, gewandeld en buiten op het koertje zitten lezen, ’s avonds wat teevee gekeken en dan gaan eten …
De nacht was rustig : lang geslapen en dan gewandeld en een siësteke gedaan … bad gepakt en terug naar Grimbergen …
Mie heeft zware migraine!

Mijn zesde week ziekteverlof :

De nacht van zondag om maandag 2 maart heb ik in het begin moeilijk, maar daarna goed geslapen. Naar de Tietes met verse garnaaltjes van de zee … daar gegeten … en dan boodschappen gedaan in GB.
Dinsdag 3 maart : Mie is thuis … hout gesplit voor de haard … samen naar Mechelen, broeken gaan kopen …
Van woensdag 5 op donderdag 6 maart goed geslapen, maar veel moeten opstaan …

Donderdag, Geertdag !

Zaterdag 7 maart : Tok en Frans op bezoek voor vochtproblemen van op terras aan de slaapkamer. Daarna zijn Mie en ik de koelkasten gaan vullen in het Cultuurcentrum te Koningslo, want vanavond is er een optreden van LE RUE voor Goevolk. Dan naar de markt in Vilvoorde en bij Anita “enen drinken” en boodschappen gaan doen in Delhaize, voor bezoek morgen en voor Goevolk vanavond. Affiches voor het volgende concert gaan halen bij de zeefdrukker en deuren gaan openen voor de klankman.
Op zondag 8 maart kwamen de mama’s en de papa’s op bezoek : aperitief, soep, fondue met sausjes, … vaders en moeders die siësten … en Mie ook … plus nog een avondmaal. 

Mijn zevende week ziekteverlof :

Mie is de hele week thuis …
Van zondag op maandag 9 maart heb ik zeer goed geslapen … de ontbijttafel klaar gemaakt, de percolator ontkalkt, de vuilbakken buiten gezet … opzoekingen in het kookboek gedaan … Ik was het bijna vergeten, maar nog net op tijd de sleutels gaan terugbrengen van het Cultuurcentrum Koningslo. Als middagmaal had ik twee boterhammen met slaatjes en nog een stukje hart van gisteren. Nadat ik naar het nieuws van 1 uur heb geluisterd heb ik de poezen buiten gezet en ben ik beginnen te kuisen : proper dat dat hier kan zijn als je net gekuist hebt ! Dan ben ik begonnen met het avondeten voor als Mie thuis komt : schapeboutsneden met mosterdsaus en worteltjes … lekker, jong !
Dinsdag 10 maart : goed en lang geslapen. We hebben samen in de tuin gewerkt : snoeien tot we een berg akken bij elkaar hadden. De kleine takjes hebben we dan versnipperd om ze in vier zeer volle zakken te stoppen. Op de middag hebben we samen boterhammen gegeten en daarna heeft Mie de gordijnen voor de slaapkamer opnieuw genaaid. Ik herstel een oude borstelsteel en geef de scharnieren van de deur van ’t kot een goeie portie olie. Daarna help ik Mie bij het stikkeb vabde gordijnen door aan de andere kant van de naaimachine de stof gespannen te houden.
Voor ’s avonds steak gebakken. Na het eten allebei het bad in en dan, na wat teevee kijken, het bed in …
Woensdag 11 maart : Ontbijt klaargezet en na ’t ontbijt me klaargemaakt om naar mijn moedre te gaan : met haar naar Olga (soutien winkel in Schaarbeek) en naar schoenmaker en opticien (in Evere-Padua) en naar de Cora (Evere) waar we vol-au-vent gegeten hebben en boodschappen gedaan … dan naar de bank (in Woluwe) en naar Braun (Zaventem). Op de terugweg nog even langs de krantenwinkel. Dan nog een theeke met koekjes en wat gezellig gekeuveld. Dan naar huis …
Donderdag 12 maart : Goed geslapen en om 7u30 opgestaan. Na het ontbijt direct beginnen stofzuigen. Daarna met nat begonnen. Omstreeks 10u30 werd er plots gebeld : ik had nog maar een heel klein stukje van de gang gedaan … oh, verrassing, Raf Peeters op bezoek … Geert kwam tegen 11u30. Na een aperitiefje of twee, drie zijn we dan samen gaan chinezen. ’t Washeel tof !!! Ik was pas om kwart voor drie terug thuis en heb mij onmiddellijk aan het werk gezet om verder te kuisen. Omstreeks vier uur had ik gedaan. De editorialen van Knack gelezen en mij dan klaar gemaakt om naar de dokter te gaan. Hij heeft me nog een week gegeven en dan moet ik genoeg moed bijeen gescharreld hebben om dus maandag acht dagen op het werk te herbeginnen. Volgende afspraak is dinsdag 24 maart. Hij heeft veel tijd genomen om mij moed in te praten. Langs thuis om de stoelen te halen die terug in de garage moeten. Langs CC om plaatsen te reserveren voor de voorstelling van “Hand in Hand”. Mie heeft ondertussen de worsten en het witloof klaar. Na het “Huis van Wantrouwen” en “Panorama” gaan slapen.
Vrijdag 13 maart : Goed geslapen, tot zeven uur dertig. Ontbijt. Apotheek. Boodschappen. Kleine wandeling. Frans Michiels komt iets doen aan de vochtplek in de living … Eén rij bakstenen werd uitgehaald en er werd lood tussen gestoken, want de leugens van de aannemer kwamen uit : er was geen plastiek film te zien in de spouw. Marc Vanthournout, de toezichthoudend architect, is ook komen vaststellen dat het werk niet goed was gedaan. Om veertien uur vertrek ik naar Brugmann voor mijn wekelijkse afspraak met Guy Hoffmann. Hij was niet erg in vorm. Daarna naar de mutualiteit met de doktersbriefjes. Naar Vilvoorde voor enkele fotocapias. Dan naar Ma Tiete voor de obligate spaghetti en dan naar de avondles, al heeft het niet veel zin. Mie gaan halen bij de Tietes en dan nog een pint gaan pakken in “De Koffiepot”.
Zaterdag 14 maart : Geslapen tot 9u 30. Bad gepakt. Naar de markt van Vilvoorde en parfumerie voor verjaardagscadeau van Mie. Dan nog een paar pinten gaan pakken bij Anita : eerst een soepke. Boodschappen in de Delhaize. Dan naar het kaasetentje van Ma Tiete. Vandaar, omstreeks zeven uur dertig, naar de sporthal Verbrande Brug : Stalemate begon pas om 10u30; LSP, met Kurt Van Eeghem, om kwart voor één, was schitterend; Anja Dillen, minder spectaculair maar een prachtstem. Ik sta – spijtig genoeg – onder druk om te gaan slapen. We missen dus al de rest.
Zondag 15 maart : Geen oog dicht gedaan omwille van Brosella … Toine gaan halen en samen naar Herent voor de vergadering … Na de vergadering naar huis om met Mie haar verjaardag te vieren. In plaats daarvan : siësta. Daarna naar de chinees.

Achtste week ziekteverlof :

Maandag 16 maart 1992 : Mie wordt vandaag 49.
Weer geen oog dicht gedaan door ’t piekeren over Brosella en over terug naar ’t werk. Dat moet hier verdomme gedaan zijn !!! Dossiers Brosella ’91 en ’92 ter hand genomen en een paar telefoontjes gedaan. Wasmachine aangezet en de was uitgehangen. Kleine wandeling met Arthur. Middagmaal met boterhammetjes. Dan heb ik nog maar eens gekuist – pure therapie – eerst met de stofzuiger, dan met nat. Dan stilaan alles klaarmaken voor thuiskomst Mie : groenten geraspt (kool en knolselder) en vinaigrette klaar gemaakt. Haardje aangezet. Soep opgezet. Vlees beginnen bakken en saus lichtjes opgewarmd. Pitabroodjes in de oven.
Prettige verjaardag, Mie !
Dinsdag 17 maart : Mie is thuis. Goed en lang geslapen. Laat ontbijt en daarna boodschappen. Met Mie naar Brico om planten te halen. Nog wat gepraat over mijn toestand : die lijkt niet alleen te stagneren, maar ook een beetje terug te vallen … Ik moet hier nochtans uit !!! Terwijl we plantjes kozen – vooral Mie – was ik alweer bang, want die moeten nog geplant worden ook. Dan nog naar de Delhaize voor een paar boodschappen. Terwijl Mie al wat knollen in de grond steekt, maak ik de groenten schoon. Na ’t eten gaan we naar de Jean om hem mijn beslissing in verband met Goevolk bekend te maken ………. WELKE BESLISSING ???
Woensdag 18 maart : slecht geslapen, niets dan Brosella gepieker. Na het ontbijt een beetje orde gezet, wat telefoontjes gepleegd en dan naar ’t Stad. Het bezoek aan het kabinet van de schepen verliep vlot en met de glimlach. Sandwichken gaan eten met Alain. Ook nog bij Leo langs geweest in verband met de affiche van Brosella. Dan, via de voddenmarkt, naar de Jeugddienst. Warm onthaal van de dames. Koel onthaal van de heren. Terug naar huis. Kleiene wandeling met Arthur. Eten klaargemaakt tegen de thuiskomst van Mie : lever en champignons. Mie gaat turnen en ik kijk voetbal op teevee. Jo komt effe langs met brieven en foto-apparaat.
Donderdag 19 maart : goed geslapen. Na het ontbijt heb ik gestofzuigd. Daarna telefoontjes voor Paasverlof en voor Brosella.
En dan kwam Geert ! Want … donderdag is Geertdag !!!
Bij het aperitief thuis wat over Brosella gekletst en daarna gaan chinezen. Het was weer lekker! Wat zou Ons Mie eigenlijk hebben tegen deze chinees? Daarna briefwisseling doorgenomen en etiketten klaargemaakt voor Mia’s laatste verzending voor Goevolk. Koffie en bokes klaargemaakt tegen thuiskomst Mie. Naar de volley, maar er was onvoldoende volk om te trainen. Dan maar pinten gepakt tot ongeveer half twaalf.
Vrijdag 20 maart : goed geslapen. Gestofzuigd. Een beetje geprutst in mijn bureau. Cursus Spaans nog eens bekeken en dan maar besloten het te laen voor wat het was. Boterhammetje gegeten en dan naar Hoffmann. Het gesprek ging uiteraard vooral over mijn terugkeer naar het werk.
Zaterdag 21 maart : Afficheslag Goevolk en Toneel “Hand in Hand”
Zondag 22 maart : Grivok – Leeuwkens en HeRoes Roeselare

Negende week ziekteverlof :
of toch terug naar ’t werk ???

Maandag 23 maart : Afspraak Cabinet Guy Levacq.
Redelijk gespannen gesprekken. Ik heb de indruk dat Guy Levacq zich redelijk onwennig voelt tegenover wat me is overkomen.
Dan naar de Jeugddienst. De dames – Annie Van Rossem en Martine Nelissen – zijn lief, maar hebben blijkbaar last met iets. Jean Laffut doet uiterst afstandelijk. Frans Puttemans doet zijn best om niet vijandelijk over te komen, maar het lukt hem niet zo goed. Karin Mahy weet gewoon niet hoe ze zich moet houden. Ik neem polshoogte en wil juist aan mijn eerste nota beginnen als plots alles hoog op loopt tegenover Eric De Ruyver. Frans Puttemans gaat met hem mee naar Willems. Ik zit hier al direct in een toffe sfeer en het is duidelijk dat ik nog geen hoog vliegende spanningen aan kan.
Dinsdag 24 maart : Slecht geslapen (zelfs met pil !)
Vossenplein : in de leeuwenkuil. Ik moet mij hard maken en ze laten doen wat ze willen. Dat deden ze tenslotte ook toen ik in ziekteverlof was. Ik werk die ene nota af en le wat contacten met Karin, Catherine en Xavier (Scoubeau). Deze laatste twee deden ook vreselijk raar tegenover mij. “Foert” moet ik leren zeggen (en het nog menen ook !) en mij concentreren op enkele belangrijker dingen …
Woensdag 25 maart : slecht geslapen (met pil !)
Vossenplein : alweer in dat geheimzinnige sfeertje gedompeld. Vertaling van asbl naar vzw nagekeken voor Laurent Dumont. Middag ! Oef ! Wandelingetje buiten ! Namiddag : een beetje orde gezet in een aantal dossiers. ‘s Avonds naar de kine …
Donderdag 26 maart : met Guy Levacq en Laurent Dumont naar de Personeelsdienst (= Paul Maes) voor de “examens des animateurs”. Op de middag naar Leo Hans voor de affiche van Brosella. In de namiddag naar Brugmann.
Vrijdag 27 maart kon ik niet terug naar ’t werk … Hopelijk gaat het maandag weer beter. ’s Avonds naar de kine …
Maandag 30 maart : brieven voor Guy Levacq.
Dinsdag 31 maart : met Annie Van Rossem (AVRoem) naar gemeentekas voor “menus débours”. 

Woensdag 1 april 1992

dit is geen grap – wordt ik, alhoewel ik nog maar pas opnieuw kom werken na een heel diepe depressie, bij de heer Directeur-Generaal geconvoceerd om te werken aan het dossier van de “Animateurs-Résidents” … In de namiddag is er een vergadering op het kabinet van deschepen in verband met het Carnaval.
Donderdag 2 april voormiddag, réunion animateurs de la Place Willems.
Zaterdag 4 april : optreden Artisan voor Goevolk in het Cultuurcentrum te Koninslo.
Zondag 5 april : Grivok – Duisburg
Van 4 tot en met 12 april was eigenlijk een reis naar Barcelona gepland, maar die gaat niet door. De week verlof blijft en dat is een hele verademing, na een paar eerste weken terug aan en op het werk na zo’n diepe depressie. In die week worden wel de schriftelijke examens georganiseerd om de situatie van de contractuele animators te regulariseren.
Maandag 13 april, op het kabinet van de schepen : première lecture des examens et notes des remarques. Om 13u afspraak met Leo Hans
Zaterdag 18 april, in Vilvoorde : “afficheslag” voor Goevolk
Maandag 20 = Paasmaandag
Dinsdag 21 : afspraak met Hélène Gallez
Woensdag 22, 19u30 : kiné
Donderdag 23 17u00 : Hoffmann – 18u00 Raes
Vrijdag 24 op de noen : restaurant “Pizza Mia”, met Ronny Ceulemans
Maandag 27 op de noen : restaurant “Au Spinnekopke” met Linda
Woensdag 29 : 14u délibération des examens écrits – 19u30 bij Geert VVB rekeningen
Donderdag 30 op de noen : Alain Bruelemans

In mei leggen alle vogeltjes hun ei …

maar dat was dus niets voor mij …
Zaterdag 2 mei : Goevolk in Koningslo : Pigsty Hill Light Orchestra
Maandag 4 mei : vergadering bij Guy Levacq
Dinsdag 5 mei : 9u réunion animateurs – 10u Hôtel de Ville, plénière – 20u30 Dr De Roover
Woensdag 6 mei : 11u Département Culture – 13u30 Brosella – 16u30 Guy Levacq
Donderdag 7 mei : 17u00 Guy Hoffmann

HOSPITAAL VILVOORDE Vrijdag 8 tot en met 11 mei
hospitaal in wegens verkeerde pillen van “pillendraaier” De Roover – op zondag 10 was een vergadering van VVB gepland bij Robert en tegen de middag was er de jaarlijkse bijeenkomst “lammeke zoet” bij de Jean gepland : ze zijn mij allemaal komen bezoeken … ik zou echter niet meer weten wie daar allemaal bij was, zo onder de (andere) pillen, zat ik … besluit : nooit meer Dr De Roover !!!
Hospitaal avontuur werd gevolgd door

opnieuw een weekje ziekteverlof …

Woensdag avond 13 mei : VVB in Toogenblik
Zaterdag en zondag 16 en 17 mei : uitstap, weekend Hand in Hand in Deinze : bezoek aan Filliers en aan het einde van de uitstap allemaal naar de kermis in Grimbergen.

ROTDAG

Maandag 18 mei : terug gaan werken … Rotdag ! Diefstal in burelen Jeugddienst en vandalisme in de Sint-Katelijne zaal … Guy Levacq, Laurent Dumont, Jean Laffut & RB (?) zitten op mijn hielen, verwachten te veel van iemand die vecht om uit zijn depressie te geraken … Vakantiemonitors moeten aangeworven worden … maar hoe moet ik dat weer doen ? Op de middag krijg ik wat steun van twee vriendinnen : Hélène & Linda VDB …Monitors aanwerven … maar hoe ? Om 17u heb ik nog steeds maar één woord op mijn blad papier … Rotdag ! Mie heeft het erg lastig ! Maar ze doet zo haar best om me te helpen … 19u30 Kiné … ’s Avonds heeft Geert nog gebeld … Alain ook …

Toch een rotslechte nacht na deze rotdag !

Dinsdag 19 mei : vakantiemonitors aanwerven, maar hoe ?

De flikken zijn gekomen om pv op te maken van de diefstal in de burelen van de Jeugddienst: we stellen vast, met de rekeningen na te kijken, dat er zo’n 50.000 ballen gepikt zijn … Alain belt om te vragen “hoe zit het ?” : “Slecht !!!” Ik heb naar Lowieke (codenaam voor Paul Maes) gebeld en plots gaat alles weer beter. Geert belt om te vragen hoe het met me gaat : vrienden zijn een onschatbare rijkdom, èchte vrienden toch …

Omstreeks 18u00 ga ik naar dokter Raes …

Woensdag 20 mei zit ik ’s morgens te piekeren in mijn bureau in de oude brandweerkazerne op het Vossenplein … in de namiddag zijn er de mondelinge examens van de animators die geslaagd zijn voor de schriftelijke proef … 19u30 : kiné

Donderdag 21 mei, 17u00 : Guy Hoffmann

Vrijdag 22 mei : Dr. De Roover mijn gedacht gaan zeggen, al was ik bijlange nog niet sterk genoeg om hem er serieus van langs te geven …

Het weekend van 22, 23 en 24 is er de Jazz Rally in Brussel … en op zondag ToogenblikT

Dinsdag 26 mei : Nekkersdal – Archieven : locataires Renards

Woensdag 27 mei : Daniel De Brandt & moniteurs vacances – 20u00 De Wiering, Leuven.

Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag 28 – 31 mei : récupereren in De Haan …

… 

1993

Terug naar het Departement Cultuur, Jeugd en Ontspanning …….. 01/01/1993