Gedichten, Poèmes, Poems written by Henri VANDENBERGHE
Category Archive | 86 Articles
als de dag dan aanbreekt
waarop de ram ons scheidt
dan zal de stilte boeken schrijven
met wijn en gouden carolussen
en de eenzaamheid
zal zingen en dansen
op melancholische
klankkleuren
ik denk plots
aan een harmonica
maar weet niet echt
hoe dat komt
of toch ?
0in de dolle mol
bloeit plotseling
een hevige dans
tot extase uit
een gratis stripnummer
van zeer hoog en vurig
sensueel peil
met een uitnodiging
tot participatie
van het publiek
hoe konden wij weten
dat het meisje last had
van een trauma
dat ze een verkrachting
trachtte te verwerken
als ji geen haar
op je kloten hebt
dan moet je dat
zelf maar ween
nochtans …
één goede raad
het beste haargroeimiddel
(heeft men me verzekerd)
is netelssap
het brandt alleen wel wat
nu met je kiezen :
hete of blote
kloten
0door de gepolueerde vlakten in mijn land
lachen de hyena’s bloeddorstig
bij hun kreten
krijg je telkens weer
een rilling door je hele lijf
met het aanvaarden
van hun aanwezigheid
gaat gepaard :
– een ontembare koorts
– een onblusbaar vuur
– een kramp die niet wil weggaan
wel integendeel …!!!…
3tenten opslaan
kasseien opbreken
en
gooien met je hart
als boemerang
bang
iemand te kwetsen
breek je
alleen jezelf
0
nee niet 75 maar 73 wordt het einde van de wereld
nu reeds wordt gefluister dat sferen zullen te pletter storten
nu reeds wordt verkondigd dat Kaïn zal zegevieren
nu reeds wordt gehoord de zwanzen van Abel
het koor van elfen
de zachtjes heen en weer maaiende zeis
hoor
de tijd vertraagt zeer snel
de adem wordt steeds langer
hier en daar
ziet men nog een omarming
het beven van een hand over een zachte huid
men hoort nog spreken
soms
van een streling
maar alles klinkt zo ver
alles klinkt zo dof
heimwee staart door de wolken
de laatste dromen worden verkocht
vergeten kinderen worden opgeraapt en opgeborgen
moeders geven hun laatste zoen
Vrouwen hun laatste omhelzen
ik
ben
alleen
2
de stenen in mij
groeien en bloeien
tot zeldzame dadels
en de vleermuizen
sterven in mijn kille nacht
alleen blijft hier en daar
een oude schuur nog open staan
en begroet de thuiskomst
van de eenzame
weer
zullen wij samen
op zwier gaan
in nieuwe korenvelden
zal je met nieuwe meisjes paren
en
de oude handen
zullen open staan
en
wachten op je thuiskomst
terwijl de dagen
langzaam
zich verteren
en je naam
met wind in de zeilen
andere oceanen bevaart
draag ik nu alleen
op mijn tere schouders
het zware
vroeger samen getorste
bang je te krenken
je te kreuken
kruipen mensen om je heen
een glimlach-groet
op hun gelaat
en
zoals de lantaarn schijnt
verlichten zij de straat
beter zijn nochtans
zij de je te krenken
je te kreuken
weten
want
zij komen op je af
hun glimlach-groet
is waar en echt
maar
zoals de lantaarn
gebroken in de nacht
worden zij vergeten
plaag de geesten
graag gedaan
misschien de morgen
mee mag gaan
te laat de dauw
gevallen en
schemerig schijnt schaars
het zonlicht
achter hoge
flatgebouwen
0