Den Toine en De Raf
op 1 april 1972

Cher Ami Antoine,

op het feest van mijn eerste huwelijk

heb je je ook duidelijk goed geamuseerd

 

 

Bij dat huwelijk met Marie-Christine Meersschaert, was er die andere Vriend, die mijn getuige was, in het gemeentehuis van Elsene.

            

Ik heb ook altijd heel veel gehad aan die Vriendschap van/met Raf PEETERS,

ik wil het hier en nu daar niet over hebben,
omdat we gelukkig ook nu nog heel wat zaken samen beleven.
Al van sinds onze studies aan het Koninklijk Atheneum Etterbeek
en daarna aan de RijksNormaalSchool te Sint-Pieters-Woluwe
en nog later aan de STAFF Klup,
bij de ToneelVrienden van Evere,
in TSLEUTELGAT in Haren en
bij de Jeanneke’s Boys van Evere, …

De getuige van Marie-Christine was niemand minder dan Madame Margot, van het studentencafé “Le Printemps”.
Behalve haar moeder wenste niemand van haar familie nog ooit contact met haar te hebben, omdat ze aan de VUB ging studeren en niet aan de KUL, zoals haar schatrijke peter, notaris in Kortrijk, dat wenste.

Na “het officiële” gedeelte
werd er stevig gefeest
in de parochiezaal
van Neder-Over-Heembeek

 

Had Christine naar haar peter geluisterd, dan had hij haar studies betaald, de huur van haar kot, hij zou haar zelfs een auto gekocht hebben. Omwille van haar bewonderenswaardige “ongehoorzaamheid” heeft ze haar plan moeten trekken met het kindergeld. Meer kreeg ze niet van haar vader, die blijkbaar ook nog een of andere schuld te vereffenen had met zijn vader.

Margot stemde onmiddellijk in, toen we haar vroegen of Christine bij haar de mansarde mocht huren.

Dat huwelijk met Marie-Christine
heeft echter niet lang stand gehouden :
wie trouwt er ook op een 1 april ?

Ik gaf toen al een tijdje les, Nederlands en Engels, aan het Koninklijk Atheneum Asse (vanaf september 1971) en Christine gaf toen ook les Frans aan het Instituut Funck van de Stad Brussel.
We moesten ook bij mijn ouders geld lenen, want toen moesten beginnende leerkrachten nog maanden wachten om hun eerste loon te ontvangen.

Na mooie jaren fijne verliefdheid, die we voor elkaar voelden – reeds van aan het Koninklijk Atheneum Etterbeek in 1965 en daarna aan de VUB, waar zij Romaanse studeerde en ik Germaanse – verliep ons leven plots heel wat minder romantisch. We moesten onze boterham nu zelf verdienen : werken !
We hadden nog maar weinig tijd voor mekaar : allebei zaten we ’s avond aan een bureautje met onze taken, lesvoorbereidingen, verbeteringen, … en ’s morgens moesten we ook allebei vroeg naar school vertrekken.

Daar heeft toen een collega van mij misbruik kunnen maken om zijn driften te botvieren.
Hij had wèl tijd voor haar en zij vond dat wel aangenaam.
Eigenlijk had ik het kunnen weten, want bij ons huwelijk had hij reeds een reuzenboeket baccara’s voor haar mee. De gluiperd! Misschien is het daardoor dat ik het direct door had toen ze zelf met hem contact nam voor hun eerste afspraak.

Dat gebeurde zo :
Ik weet niet meer waarom we in centrum Brussel waren, maar ik herinner me dat ze me zei dat ze naar haar moeder wou bellen in een van de telefooncellen aan het Noordstation. We spraken af dat ik haar zou komen halen nadat ik ondertussen naar de platenwinkel in de Brabantstraat zou geweest zijn. Maar die zaak was die dag gesloten. Vandaar dat ik vlugger terug was dan voorzien.
In die telefooncentrale waren er aan één kant cellen voor de zone Brussel en aan de andere kant cellen voor buiten Brussel. Haar moeder woonde in een gemeente in de buurt van Kortrijk …
Maar, toen ik daar op haar stond te wachten, kwam Christine uit een telefooncel van de zone Brussel.
ik begrijp nog steeds niet hoe het kwam, maar ik weet nog heel goed hoe ik haar confronteerde met haar leugen: “Heb je naar Miel gebeld?” Echt geen idee waar ik dat toen haalde.
Ze kon niet anders dan bekennen …

Daarna volgde er alleen maar een tijd van kommer en kwel …
Zij met hem !!! Haar Vriend … al bleef dat spelletje niet duren. Maar er ze beleefde nog andere “romances”, die spijtig genoeg allemaal faliekant uitdraaiden. We ontmoetten elkaar af en toe in het mooiste dorp van Europa = Brussel … tot ze helemaal op de dool geraakte en er zelf een punt achter zette.

Nadat ik als “Cocu Magnifique” maanden treurde en liters tranen had gelaten, en ook liters alcohol door mijn strot had gegoten, besefte ik dat het zo niet verder kon. Christine kwam alleen thuis slapen als hij geen tijd had voor haar, of geen zin in haar. Dan lag ze naast mij in ons “huwelijksbed”, rug aan rug. Herstelling was niet meer mogelijk. Alleen de spanningen stegen en de agressiviteit.
Uiteindelijk besloot ik om dan ook op avontuur te gaan, op zoek naar wat warmte en liefde. Zo maakte ik kennis met enkele Prachtige nieuwe Vriendinnen, waar ik nog steeds alleen maar positieve herinneringen aan over houd. die relaties verliepen wel altijd met het duidelijke “no strings attached”. Ik maakte steeds van meet af aan duidelijk dat ik niet meer geloofde in een trouwe vrouw …
Maar ook al was ik altijd eerlijk en oprecht, ik vrees dat er enkelen toch hoopten dat ik nog van gedacht zou veranderen. Misschien hebben die dan de schade ondergaan die voor mij nodig is geweest om opnieuw mezelf te kunnen worden. Toch weet ik zeker dat àlle Vriendinnen steeds enorm heb Lief gehad.