tussen mijn gescheurde wanden

– – – 1973 12 17

tussen mijn gescheurde wanden
kwijnt pijnlijk traag
het etter van de eenzaamheid

verbergen is niet meer mogelijk
zelfs het geveinsde plezier
is doorschijnend dun

het is een kramp
die als een oude uitgedroogde spons
haar greep niet lossen wil
en hardnekkig droog blijft
zelfs na aanhoudend begieten

mensen rondom mijn wallen
maken het alleen maar erger

zelfs vrienden staan machteloos te kijken
voor de gesloten poorten van mijn vesting

ze kwamen te laat
ik ben in quarantaine nu
alle toegangen zijn gesloten

……. alle ?

misschien is er
ergens toch een bres in de muur
misschien
ik hoop maar dat iemand die vindt
maar ze zal het zelf moeten doen
want ik kan niet helpen

ik weet zelf niet waar er een opening is