Vriendschappen
Ze bestaan in soorten … … … Part 3
Èchte Vriend(schapp)en
Hoe ze ontstonden
en nu slechts mooie herinneringen zijn
omdat die Vrienden zijn heen gegaan
naar nergens …
Geert CURRINCKX
(24/03/1948–12/06/2012)
We kruisten elkaar in de hall van de Académie de Musique de Schaerbeek.
Ik ging er naar de notenleer en de pianoles. Jij ging er naar de les harp.
Vele jaren later stonden we samen in de grote aula van de VUB-ULB op de Campus Solbos
en we herkenden elkaar op onmiddellijk die eerste dag van onze vier jaar aan de Germaanse Filologie en we lieten elkaar nooit meer los …
We werkten samen aan het poëzie tijdschrift HAND, al was je er niet bij toen het eerste exemplaar bij mij thuis gestencild werd op donderdag 21 maart 1968 (te dicht bij je verjaardag?). Stichters waren Michel Bartosik, Dirk J.A.Lissens, Hendrik Mertens, Freddy Smekens, Henri Vandenberghe en Gust Van Hove. Alice De Graaf nam het secretariaat voor haar rekening. Het eerste gesigneerde exemplaar heb ik altijd zorgvuldig bijgehouden. Er werden er wel gedichten van jou in de volgende exemplaren opgenomen. En we gingen ook samen optreden op verscheidene poëzieavonden …
Zoals die van de woensdag avonden in de STAFF KLUP in de Poststraat te Schaarbeek, niet ver van waar je woonde. Er werden ook concerten georganiseerd en studentenfeesten. Johan Verminnen trad er op met zijn skiffle groep, Jonathan’s Ark.
De coördinatie van de poëzieavonden lag in de deskundige handen van de veel te vroeg overleden Jan De Roek (13/03/1941-04/09/1971), Assistent aan de Vrije Universiteit van Brussel bij Prof.Dr. Jean Weisgerber.
In HAND nr3 (januari ’69) verscheen van jou onder andere dit gedicht met als titel
/het gebeurde/for cruelty/
1
ongeduldig
spant de stad nu
in een spel van geuren
bundels tijd en ruimte
om je heen
2
ik voel
het leven
3
“wat dat de wereld is …”
nee
eenzaamheid slaat
tartend open
het schokken
wordt nu echt
wredere breek ik
4
straten
tekenen ver en eenzaam
een scheiding die
eeuwig
zou kunnen zijn
5
ik
ben de spil
die alles van zich
afgooit
ik loop een kring
_______________________
Je was ook een van die talrijke ijverige vrijwilligers die het Jeugd- en Cultuurcentrum TSLEUTELGAT (1975-1887), gesticht door Herman Pint, Paul Maes, Robert Verschueren en ikzelf hielp groeien en bloeien tot een echte club met trouwe aanhangers. Velen onder hen waren dan in 1977 ook de eerste vrijwilligers die meehielpen om het festival BROSELLA Folk in het Ossegempark vorm te geven, toen ik van de Stad Brussel de opdracht kreeg om het Groentheater aan het Atomium, dat na de Expo’58 niet meer was gebruikt, een nieuw leven te geven.
Jij was in 1986 medestichter alsook gedroomde Voorzitter van de vzw “De Vrienden Van Brosella” die van het BROSELLA Folk & Jazz festival een Groot Brussels evenement te maken.
Zonder jouw morele steun en effectieve medewerking waren ook de BROSELLA Guitar Fair, de DJANGOFOLLLIES en de PALACE MUSIC CLUB er nooit geweest.
Van je Vrienden moet je het hebben !
Toen ik, in 1992, met een zware depressie te kampen had en gedurende een aantal maanden thuis in de sofa gekluisterd lag, stond jij elke donderdagmiddag aan mijn deur om mij uit mijn zetel te halen om samen naar de chinees te gaan. Jij stond toen in het onderwijs, maar had in die periode op donderdag namiddag een leeg uurrooster. Wie doet zoiets ? Tenzij een èchte Vriend !
Deze foto © Annie Boedt bij mijn verjaardagsfeest 6 januari 2012 @ Eldorado Humbeek
was de laatste waarop jij, mijn Vriend nog
“in orde” was.
Kort daarna werd je in het ziekenhuis opgenomen
en nog in een ander hospitaal, zo gezegd voor een “second opinion”
Maar je kwam er niet meer uit …
Dit was een Vriendschap die alle obstakels overwon …
tot het einde
Je had op een paar jaar tijd je moeder, je vader en je echtgenote verloren en dat zijn klappen voor een mens. Zelfs voor zo’n sterke gewezen bruine gordel in de judo zoals jij. Zelfs voor een strak gestructureerde reservering-officier zoals jij …
op je uitvaart waren ook heel wat andere Vrienden aanwezig
onder andere enkele Oud-studenten van de VUB
Je wordt in alle stilte en heel discreet gemist, mijn Vriend. Vooral door diegenen die de moeite deden om je beter te leren kennen, om door je harnas je burcht binnen te dringen …
____________________________
Geert Currinckx
24 maart 1948 – 12 juni 2012
Ze zeggen: kiezen is verliezen.
Hier viel niets te kiezen. Verliezen was de enige optie.
Er was geen keuze.
Of toch?
Iemand vertelde me ooit dat je altijd keuzes hebt in het leven, ook al zie je ze soms niet.
Zonder Geert verliezen we een samenzijn,
een zorgen voor,
een goed gesprek,
een grinnikende glimlach onder een witgele snor,
een man die zijn sterke vrouw achter zich miste,
een vader die zijn kinderen stilzwijgend maar fier gadesloeg,
een vriend die je al zo lang kende dat je je afvraagt wat je allemaal niet samen hebt beleefd,
een schoonbroer die er stond wanneer het nodig was,
een nonkel waar je als kind wat bang van was, maar die uiteindelijk onschadelijk bleek,
een man die het leven graag door een lens bekeek of via een boek,
die leefde als een god in Frankrijk.
We zijn iemand verloren die ons nauw aan het hart ligt.
Maar we hebben een keuze.
We kunnen de voorbije weken beschouwen als een mislukte foto,
Of we kunnen van de voorbije jaren een foto maken om in te kaderen.
We zijn met veel. De ambiance die hier hangt onder ons, onder elkaar, is niet treurig. De échte ambiance, de onderliggende sterkte, de samenhang, de vriendschap, is net dezelfde als die die we elk jaar beleven onder de ruisende bomen van het Groentheater.
Een streepje zon, een traan van emotie, muziek, een babbel, een knipoog, herinneringen.
Geert blijft doen wat hij altijd al gedaan heeft. Er zijn mensen bij elkaar. Ze genieten van elkaars samenzijn. Ik ben er zeker van dat hij een nieuw perspectief heeft ontdekt om prachtige foto’s te maken. Van ons.
____________________________
Henri Vandenberghe
