orgelpunt

1971 0724

ik kijk in mijn hand
om te schrijven
en daag demonen uit

hun greep
wurgt wijze gedachten
en stelt alle fabels
op een rij

wat nu nog overblijft
kan ook het zwijgen niet verklaren

luister
de adem
de adem draagt
vermoeid
de dagelijkse pijnen
de adem
waarop alles
waarop alles te lezen staat

maar
wat nunog overblijft
is met blindheid geslagen

en niemand
niet één vriend
is te vinden
die de waarheid
luidop lezen kan

niet één vriend

want
wat kun nog overblijft
kan alleen nog
met klei en leem
een nieuwe leegte scchapen
Kan alleen nog
in de aarde
bevend
de lijnen trekken
van een nieuw groot
orgelpunt