POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Een GDPR wandeling 2024 01 29

Een GDPR wandeling

2024 01 29

General Data Protection Regulation (EU GDPR)

De Zorgzame Huisartsen

Lang geleden, toen de mensen nog met elkaar spraken, hadden de meesten ook één vaste huisarts, die desnoods ook bij hen thuis hun bloeddruk, hartslag en eventuele koorts kwam meten. Als je bij hem op consultatie ging, dan haalde hij je persoonlijk dossier uit de schuiven van zijn metalen meubel. Daarin waren je vorige bezoeken nog met inkt genoteerd: datum, uur, voor welke kwalen je welke pillen moest halen, of naar welke specialist je verdere onderzoeken moest laten doen, en dergelijke. Hij/zij vond àlles terug. Er ontbrak geen enkel belangrijk feit. Niets ging verloren … 

Nu, in deze online tijden, moet men àlles via computers, tablets of smartphones geregeld krijgen. Afspraken bij de bank en bij hospitalen gebeuren liefst langs internet. Geneesheren verenigen zich in groepspraktijken, Huisartsen werken nu samen in team aan een betere work-lifebalans voor ieder van hen. Ze kunnen de dossiers van hun patiënten online bewaren … niet meer op steekkaarten of papieren  in fardes. Praktisch toch ?

Maar … hoe zit het dan met de “Privacy” wetgeving ? Hoe moeten ze nu omgaan met die GDPR ?
Blijkbaar mag je huisarts het resultaat van je scan niet zomaar per mail sturen. Hoe ‘raar’ is dat ? De Aldis, Carrefours, Colruyten, Delhaizen, Krefelssn, Liddls, VandenBorres, en dergelijke van deze Online Wereld “spammen” er lustig op los … Maar je persoonlijke huisarts ? Die mag/kan je persoonlijke documenten niet zomaar naar zijn persoonlijke patiënt sturen …???…

Het Positieve van die GDPR regels

Het Positieve van die GDPR regels is dat ik die ochtend, zonder vooraf uitgewerkt plan, iets meer dan 3.000 stappen heb gedaan om het resultaat van de NMR te gaan halen die duidelijkheid moest brengen betreffende de pijn, van heup tot teen, in mijn linkerbeen. Dankzij de GDPR regels !

Regels respecteren

Mijn GDPR wandeling bracht mij door de Kerkeblok-hondendrol-weg, langs de achterkant van een van de plaatselijke woonzorgcentra, met een privaat parkje dat echter ook voor de voorbijganger toegankelijk is.

Op voorwaarde dat deze regel voor dierenbescherming gerespecteerd wordt.

Maar, toen ik bijna ter hoogte van dat toegangspoortje kwam, zag ik een dame met haar hondje uit het parkje komen. Zonder leiband.

En … iets verder … en redelijk verse, nog lichtjes in de kou dampende hondendrol …

Op weg naar de kerk …

Dankzij  GoD zij gePRezen 

maandag 29 januari 2024

0
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Onze-Lieve-Vrouw Van Grimbergen

Onze-Lieve-Vrouw Van Grimbergen

De Onze-Lieve-Vrouwstraat in Grimbergen werd al ongeveer twintig jaar tot ZONE 30 verklaard.
Toen we de burgemeester die daarvoor had gezorgd gingen bedanken en hem tegelijk vragen of hij dan ook het nodige kon doen om de 30 te handhaven, antwoordde hij:
“Da’s wel tràààg hé”

De foto hierbij (© RIE) is veel recenter. Dat kan je zien aan de gestolen spiegel bovenaan de verkleurde oude verkeersborden, met daaronder het bord met “BUURT INFORMATIE NETWERK – SAMEN ZORGEN WE VOOR VEILIGHEID” … en aan de kasseien, de klinkers op de lage drempel (om de vrachtwagens niet te beschadigen werd het inderdaad een “bult om je een bult mee te lachen”), verder weer kasseien en, net voor het gemeenteplein, nog een stukje van het asfalt (zie hieronder) van toen …

Onze-Lieve-Vrouwstraat 15

Hier wonen wij nu al van in november 1978. We huurden het huis toen voor 4.000 BEF per maand. De eigenaar, meneer Houthuys, tuinier van het koninklijk paleis te Laken, kwam de centen halen om ze onmiddellijk naar, het rusthuis te brengen waar zijn moeder toen leefde. “Dat is net genoeg om haar kousen op te trekken: vijftig frank naar omhoog, vijftig frank naar omlaag”, zei hij.

   

Op 17 mei 1979 traden we in het huwelijk in het gemeentehuis van Grimbergen.
We kochten het huis op 18 mei 1981 en begonnen meteen aan verbouwingswerken, want het stond eigenlijk op invallen. Na een tienjarenplan dat twintig jaar geduurd heeft, werd dit het mooiste huisje van de Onze-Lieve-Vrouwstraat … die nu eigenlijk meer gelijkt op een Steenweg: het is een enorm drukke straat geworden. Sinds recente “mobiliteitsplannen” moet omzeggens iedereen door het smalste straatje van het gemeentecentrum om naar de bank of de school of de kerk of het gemeentehuis te gaan.

De laatste jaren trachten we het gemeentebestuur attent te maken op de geluidsoverlast die veroorzaakt wordt door dat vele verkeer op die kasseistenen.

zie De Morgen
21 mei 2021

Meestal krijgen we geen gehoor. Soms worden we zoet gehouden met “We zijn het aan’t bestuderen” of ook “We zijn ermee bezig”.

Blauwe, Groene, Oranje schepenen en burgemeesters hebben zich over het probleem “ontfermd” … zonder enig resultaat. Ze blijven er wel nog steeds over nadenken hoe ze het eventueel zouden kunnen oplossen /;-) Al onze persoonlijke suggesties bleven dode letter.

Soms wordt ook het argument “historisch karakter van het centrum” uit de gemeentelijke collegeschuiven boven gehaald, om het voortbestaan van de kasseien te verantwoorden. De meeste leden van het gemeentebestuur zijn te jong om te weten dat de Onze-Lieve-Vrouwstraat vroeger geasfalteerd was. Sommigen, die dat wèl weten, doen alsof ze aan geheugenverlies lijden.

 

 

Het Laatste Nieuws
van 28 augustus 2007.

Ja …
toen was er al een ZONE30 zonder enige handhaving …
Nog nooit heeft er zelfs maar 1 flitspaal in de
Onze-Lieve-Vrouwstraat gestaan.
“De straat is te smal daarvoor” was eens het antwoord van de commissaris.

 

“Historisch karakter”

Dat “historisch karakter” blijkt dan niet belangrijk te zijn als het gaat om
de Belgische vlag op de kerktoren of de vervanging van de straatlantaarns
want die zijn ondertussen verdwenen …

De basiliek van Grimbergen

Van acht uur tot twintig uur luiden de klokken het uur: eerst horen we een lied, zoals “Für Elise” van Beethoven of “Ave Maria” van Gounod, of andere, soms modernere songs. Op het half uur krijgen we één enkele tik op een klok te horen om ons te melden hoe laat het is.

Elke ochtend om zeven uur worden wij uitgenodigd voor het getijdengebed of “goddelijke officie”
Om kwart voor negen luiden de klokken om de Norbertijnen ter gebedsstonde uit te nodigen, want om negen uur is het tijd voor “het terts officie”. De terts is een van de kleine getijden. Het staat voor het derde uur, dat vroeger varieerde omdat de uren ’s winters korter waren dan ’s zomers. Tegenwoordig wordt de terts meestal gebeden rond negen uur ’s morgens.

Persoonlijk heb ik daar allemaal niet veel mee te maken, want “geloven” is zo mijn ding niet. Maar ik respecteer ieders keuze. We moeten van onze Vrijheden genieten …!!!… zolang dat nog kan.

BEIAARDCONCERTEN

Ik ken mensen die verhuisden omdat ze dat “lawaai” niet konden verdragen … maar die missen nu ook de mooie zomerse beiaardconcerten. Die muziek is echt de moeite waard! Het programma is te vinden op de website van de Beiaardvrienden van Grimbergen: https://beiaardvriendengrimbergen.be.
Vanuit onze tuin kunnen wij voluit van die concerten genieten. Zowel die van de vaste beiaardier Twan Bearda als van jonge en minder jonge talentvolle gastbeiaardiers.
Ik herinner me nog de persoonlijke inspanningen van Rien Aarssen, die destijds, zonder enige steun van de gemeente, de beiaard van Grimbergen een nieuw leven heeft geschonken. Tegenwoordig mogen de Beiaardvrienden wèl op wat steun van het gemeentebestuur rekenen. Gelukkig …!!!…
Want het “historisch karakter” van zo’n beiaard is overduidelijk.

Zij die wat verder uit het centrum, maar toch nog in GRIMBERGEN, afhankelijk van in welke richting dat ze de dorpskern hebben vermeden, zijn gaan wonen kunnen, kunnen dan misschien minder genieten van de vele vliegtuigen die over onze gemeente hun bochten nemen om naar verre of minder verre bestemmingen te vliegen: de hele dag … maar ook ’s nachts …!!!… maar ze missen dus ook het “historisch karakter” van de mooie muziek uit de kerktoren.

Ooit zag ons huisje er zo uit :

Van “historisch karakter” gesproken …

 

Deze foto kregen we van onze buurman.

Hij was 80 toen hij ons die schonk en 10 toen hij aan die voordeur stond.

Toen was er zelfs nog geen asfalt op de straat.

Later wel …

En nog later …

Kasseistenen …

Op deze oude foto lijkt het nog meer op een veldweg.

Als dat geen
“historisch karakter” is …???…

Stel je voor dat alle vergunningen alleen nog afgeleverd worden voor bouwplannen met “een strooien dak” …/;-)…

 

Henri (RIEke) VANDENBERGHE
12 januari 2024

257
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

HIJ IS NIET WELKOM !!!

Paus Franciscus bezoekt ons land in 2024

maar

HIJ IS NIET WELKOM !!!

Paus Franciscus zal in 2024 naar België komen naar aanleiding van de 600ste verjaardag van de KUL en de UCL. Wanneer het bezoek precies zal plaatsvinden, is nog niet bekend. Wat we wel al weten, is WIE hem uitgenodigd heeft … en dat zijn niet alleen de Rectors van beide Katholieke Universiteiten. Koning Filip en koningin Mathilde hebben tijdens hun privé audiëntie in het Vaticaan in september 2023 de paus ook nog eens op het hart gedrukt dat zijn bezoek tijdens het academiejaar 2024-2025 om die verjaardag te vieren zeer gewaardeerd zou worden.

Wie zal dat betalen ? Wie heeft zoveel geld ?
Wie heeft zoveel pinkepinke ?
Wie heeft dat besteld ?

Mogen wij er dan vanuit gaan dat zij de factuur zullen betalen van dit Heilige Bezoek ?
Want we weten van eerdere “pastorale bezoeken” dat het, zowel in 1985 als in 1995, een hele hap uit verschillende budgetten heeft gehaald … behalve uit die van de Kerk. Uiteraard.

Het is van 1995 geleden dat een paus naar ons land kwam.

Paus Johannes Paulus II kreeg maar niet genoeg van België en Boudewijn en Fabiola …

Vooral in 1985 heeft de hele organisatie Miljoenen gekost. Toen had paus Johannes Paulus II een lang bezoek aan ons land gebracht. Hij heeft toen Leuven, Namur, Beauraing, Antwerpen, Banneux, Liège en Mechelen bezocht.
De vele protestacties  tegen zijn bezoek haalden niets uit. Het ging gewoon door zoals het gepland was. Overal waren er uitgebreide veiligheidsvoorzorgen genomen. Dat kostte Miljoènen Belgische Franken!

Zijn tweede pastoraal bezoek aan België vond plaats van zaterdag 3 tot zondag 4 juni 1995. Het bezoek kwam tot stand in het kader van de zaligverklaring van Jozef De Veuster, bekend als pater Damiaan. Zijn bezoek beperkte zich toen tot Brussel. Misschien was dat omdat hij niet de beste herinneringen had aan zijn vorige bezoek, in 1985.

Of misschien was hij nog niet helemaal hersteld van zijn beenbreuk. Zijn bezoek was namelijk al eerder voorzien: pater Damiaan zou op 15 mei 1994 te Tremelo worden zalig verklaard. Maar hij brak zijn heup  bij een val in zijn badkamer slechts enkele weken voor het geplande bezoek. Uitstel was geen afstel … alhoewel … in Tremlo waren ze niet gelukkig: het podium was al opgesteld en werden zelfs speciale munten geslagen voor het evenement.

Protestacties !!!

Over de vele protestacties bij die vorige pausbezoeken wordt nu in alle talen gezwegen.
Men spreekt wel over verschillende bezoeken van de jonge Karol Wojtyla, paus Johannes Paulus II, aan het land waar zijn studiegenoten hem altijd gul een slaapplaats aanboden. Tijdens zijn eerste pauselijke bezoek in 1985 werd het ook het land van het vrolijke volksfeest.

Maar in 1995, bij de zaligverklaring van pater Damiaan, sloeg de sfeer om. De chemie tussen België en de kerkvader was uitgewerkt.

En zou paus Franciscus nu die brief van bisschop Vangheluwe al ontvangen hebben ?

Ook daarover wordt in alle talen gezwegen !!!

De Antwerpse bisschop Johan Bonny was na “Godvergeten” op bezoek geweest bij Vangheluwe, om hem nogmaals aan te sporen afstand te doen van zijn bisschopstitel. Vangheluwe zou dan eind september toch die brief, waarvan iedereen dacht dat die al lang verstuurd was, naar het Vaticaan verstuurd hebben. Wat precies in de brief stond, wou hij niet zeggen. Het is nog altijd niet duidelijk wat er met de brief is gebeurd.

En toch zou de paus hier zomaar “een feestje” mogen vieren …???…

28
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Neem het openbaar vervoer – Lire ou conduire

Neem het openbaar vervoer

Dat wordt ons niet alleen aanbevolen …

In alle Belgische steden die naam waardig, wordt er ijverig werk gemaakt van “Wagens Buiten”.
Puur Pesterij is het !  
“Good Moves” noemen ze de nieuwe mobiliteitsplannen waarbij je totaal absurde en nutteloze omwegen moet maken om te geraken op een plaats die je voordien gewoon rechtdoor kon bereiken.
Daardoor wordt ook een soort haat jegens autobestuurders gecreëerd en aangewakkerd.
Agressiviteit woekert wild om ons heen. De slogan van Steve Stevaert, “ritsen is hoffelijk”, is v verleden tijd. Dat de voetganger voorrang heeft als hij/zij/het op het zebrapad oversteekt, “na oogcontact”, is een arrogante “Ik steek hier over! Durf niet door te rijden” houding geworden: het vriendelijke dank u wel wuiven is verdwenen …
En dan is er het

Smartphone gebruik achter het stuur

Maar hebben zij die “Neem het openbaar vervoer” zeggen, of die deze wet hebben gemaakt, de laatste tijd zelf ook eens een bus, een tram of een metro genomen ?

Langs de Waalse wegen merkten we onlangs reclameborden op voor Le TEC waarop stond

Lire ou conduire
il faut choisir

eigenlijk is het al gevaarlijk om alles te lezen wat er op dergelijke reclameborden van het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (BIVV) “voor onze veiligheid” onderweg aanbevolen wordt …
Overal.
Ook langs Vlaamse wegen !

Wat zegt de Wet ?

Sinds 3 maart 2022 is het voor bestuurders verboden om tijdens het rijden een mobiel elektronisch apparaat met een scherm te gebruiken, vast te houden of te manipuleren, tenzij het apparaat in een daarvoor bestemde houder is bevestigd (artikel 8.4 Wegcode).
De wet zegt eigenlijk dat een bestuurder geen gebruik mag maken van een draagbare telefoon die hij in de hand houdt tenzij het voertuig stilstaat of is geparkeerd.
Als je met de fiets rijdt, ben je ook een bestuurder en is het dus ook verboden om te telefoneren, sms’en of Facebook te checken.

Smartphone gebruik achter het stuur?

Dat is dan een boete !

als men erop betrapt wordt, maar dat gebeurt zelden …
net als de straat oversteken wanneer het licht op rood staat …
of met de fiets op het voetpad rijden …

Volgens het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (BIVV) zorgt het gebruik van een mobiele telefoon achter het stuur jaarlijks voor minstens 30 doden en 2.500 gewonden. Er worden zo zelfs meer ongevallen veroorzaakt door gsm’s en smartphones dan door alcohol en drugs. Ondanks alle waarschuwingen, blijven te veel automobilisten hun gsm gebruiken in de wagen. Wat zijn de mogelijke boetes of straffen?
Maar ik zou het ook graag eens willen hebben over al die passagiers, gebruikers van het openbaar vervoer, die het absoluut nodig vinden om daar hun verre familieleden, of nabije collega’s op te bellen om hen nog luid en klaar een boodschap over te brengen die ècht niet kon wachten tot ze aangekomen waren …
Sommigen doen dat dan zo luid dat je je afvraagt of die boodschap ook niet zonder gsm zo aangekomen zijn …

Probeer dan maar eens te lezen op de tram 

als er voor jou iemand zit die van de ene terminus naar de ander eindhalte met kletterende klinkers zit te roepen naar iemand aan de andere kant van de lijn (en/of van de wereld)
en met een beetje geluk komt er dan ook nog iemand achter jo zitten die met luid schurende gutturalen iets wil diets maken aan iemand die aan de andere kant van de stad woont

Lire ou conduire
il faut choisir
inderdaad

0
De VILLE de BRUXELLES/POLLEN & SOKKEN
0 Comments

“De Macht van het Weigeren”

“De Macht van het Weigeren”

Die bedenking maakte ik me al toen ik nog aan de Ville de Bruxelles werkzaam was.

“Macht” bestaat in allerlei vormen, hoedanigheden en formaten. Afhankelijk van hun plek en hun functie in de hiërarchie hebben ook (lagere of gewone) ambtenaren, bedienden of werklui soms wel de neiging of de drang, om te tonen dat zij “meer Macht” hebben dan jij. Want zij kunnen je soms met plezier “iets weigeren”. Dat ze daartoe soms de regels aan hun wensen aanpassen of volgens de letter (à la lettre) doen respecteren is dan een handige tactiek.

Drie voorbeelden slechts
uit rijke gemeente- en stadsarchieven :

1-
Zo had onze buur de brute pech van met dat soort ambtenaren te maken te hebben toen hij een dakkapel wou bijbouwen aan het dak van zijn achtergevel. Geweigerd omdat hij zo zou kunnen binnenkijken bij de buren. Zijn repliek, dat er langs de achterkant van zijn huis helemaal geen buren zijn, werd meteen weerlegd door het argument dat die er nog zouden komen, want er is een bouwplan goedgekeurd, een project (van een bevriend Immo bedrijf /;-). Dat de bewoners van dat appartementsgebouw dan wèl zouden kunnen binnenkijken bij onze buur, was geen punt.

2-
Toen wij, begin jaren ’80, de plannen indienden om ons huis te verbouwen, waarvan het oudste notarisdocument dateert van 1772, werd ons project geweigerd door de bevoegde ambtenaar, die vond dat “dat gangske tussen uw huis an dat van de buur, dat wordt niet meer gedaan, hé, meneer”. Het zou ons duizenden franken hebben gekost om daarop in te gaan: de oorspronkelijke balken waren te kort en dus goed voor ’t stort; veel meer vierkants meters dakpannen; gedwongen muurovername van de buur; en wie weet wat er ons nog allemaal te wachten stond. In ieder geval: voor ons onbetaalbaar. Toen kwam er een ongelooflijk creatief compromis uit de bus: dakgoot doortrekken tot bij de buur en een deur onder die dakloze dakgoot …

3-
De jeugddienst beschikte toen over twee autobussen, waar zowel jong als oud gebruik van kon maken om uitstapjes te doen. Om leerlingen naar de gemeentescholen te brengen en af te halen werd een “bevriend” busbedrijf een jaarlijks contract gegund. Toen de schepen voor jeugd weigerde van een bus ter beschikking te stellen van een plaatselijke voetbalclub, was de schepen voor sport daar niet gelukkig mee, want hij had die gastjes beloofd dat zijn collega daar wel voor zou zorgen aangezien ze van dezelfde partij waren. Toen wij, animators van de jeugddienst vroegen om een sportzaal van de stad te mogen gebruiken voor een minivoetbal tornooi, werd ons de toegang tot die stedelijke infrastructuur geweigerd.
“Ik niet met uw bus? Dan jij niet in mijn sportzaal! Nah!!!”

 

1
POLLEN & SOKKEN
1 Comment

Vic ANCIAUX (1931-2023)

Victor (Vic) J.Fr. ANCIAUX

(Boechout, 24 december 1931Jette, 24 februari 2023)
was een Belgisch Vlaams-nationalistisch politicus voor de Volksunie.
zo begint het op Wikipedia

en dan volgt zijn indrukwekkend politiek parcours :

Functies
1965 – 1995 Volksvertegenwoordiger
1971 – 1980 Lid Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap
1975 – 1977 Fractievoorzitter Kamer van volksvertegenwoordigers
1977 – 1979 Staatssecretaris voor Vlaamse Cultuuren Brusselse zaken
1979 Fractievoorzitter Kamer van volksvertegenwoordigers
1979 – 1986 Partijvoorzitter Volksunie
1980 – 1995 Lid Vlaamse Raad[1]
1989 Lid Raad van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
1989 Lid Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie
1989 – 1995 Brussels staatssecretaris voor
Buitenlandse Zaken[2]
1995 – 1997 Brussels staatssecretaris voor
Wetenschappelijk onderzoek en
Energie[3]

Mijn meer persoonlijke herinneringen aan Vic
geven een beeld van een fijne, respectvolle Mens

Op 1 augustus 1975 werd ik aangeworven aan de Jeugddienst van de Stad Brussel …

Op 12 oktober 1988 werd ik, zonder overleg, op basis van een beslissing van het College van Burgemeester en Schepenen van de Stad Brussel dd 7 oktober 1988, “overgeplaatst” van de Jeugddienst naar de Dienst Schone Kunsten en Cultuur

(de volledige tekst bevindt zich in het koningsblauw onderaan)

Daar de verantwoordelijke van de Dienst Cultuur zogezegd niet op de hoogte was van die beslissing, had ze er niet beter op gevonden dan mij gedurende veertien dagen “van wacht” te zetten bij een tentoonstelling in het stadhuis, omdat Yvette, bijgenaamd “Madame Chapeau”, die deze zware taak gewoonlijk op zich nam, toen juist met verlof was. Die taak bestond er onder andere in om aan de (weinige) bezoekers duidelijk te maken dat zij, en/of hun kinderen, met hun vingers van de schilderijen moesten af blijven. Ik kreeg ook zo’n rood plastieken apparaatje met een wit knopje ter beschikking waarmee ik het aantal bezoekers moest tellen en per dag doorgeven aan de dienst.

Op een van die dagen dat ik daar weer rustig op mijn stoel zat te wachten en te kijken of er iemand de tentoonstelling bezocht, kwam Meneer Vic Anciaux, toenmalig gemeenteraadslid van de Stad Brussel, eens kijken wat er werd tentoon gesteld. Vic kwam onmiddellijk naar me toe: “Wel RIEke, hoe komt het dat jij hier zit?”. Na tien jaar BROSELLA Folk georganiseerd te hebben, vanuit mijn functie als animator van de Jeugddienst, was ik niet enkel die ambtenaar met stamnummer 12.226, maar ook “RIEke van Brosella” geworden … voor sommigen althans.
Vic wist zich maar moeilijk een houding te geven toen ik zei “Oh, Meneer Anciaux, ze hebben mij vergeten te zeggen of ik het knopje twee keer moest indrukken voor een gemeenteraadslid die de tentoonstelling komt bezoeken.” Hij werd er stil van. Zijn verbazing over het gebrek aan respect dat men jegens mij had getoond was te groot. Nadat ik ook nog toevoegde “Ik ben gaan werken om mijn ouders te helpen om mijn studies te betalen en mijn moeder ging kuisen bij de dokter rechtover bij ons thuis. Zo zie je maar wat de Stad Brussel doet met een Nederlandstalige Universitair” stapte hij resoluut richting gemeenteraadszaal want hij vond geen woorden om te reageren op mijn cynische opmerkingen. Maar zijn blik verraadde dat hij last had met die onrechtvaardigheid waar hij zelf niet veel kon aan doen …

Al waren we het niet altijd eens …
of … misschien juist daarom …
ik koester die respectvolle relatie …
die vriendschappelijke bejegeningen …
met Meneer Vic Anciaux

Vooral over taalkwesties en over spirituele onderwerpen (ècht niet bedoeld als woordspeling op de Spirit van na de Volksunie /;-) waren we duidelijk een andere visie toegedaan …

Zo herinner ik mij een gesprek bij de caricollenkraam van Dikke Martine, aan het Sint-Katelijneplein.
Ik woonde toen in “Nolsegem”, zoals wij Schaarbeek noemden toen Roger Nols er burgemeester was en “le guichet pour les Flamands, c’est au fond du couloir”. Vic heeft destijds heel wat acties gevoerd tegen die burgemeester.
We hadden het bij die caricollenkraam over het feit dat ik vond dat de Volksunie nogal wat Vlaamse Brusselaars bang had gemaakt met hun mooie woorden. Nadat je “voor honderd frank wulken” had besteld, of om een “broodje tartaar” vroeg in de buurt van “De Kristallen Bol”, zoals “De Markten” toen nog heette, kreeg je altijd wel een reactie als “Qu’est-ce qu’il dit?” Nadien kozen heel wat Vlaamse Brusselaars voor het Frans, toen ze een voertaal moesten kiezen op hun identiteitskaart.
Vic luisterde. Aandachtig. En meestal zonder onmiddellijke tegenspraak …
Maar ik weet zeker dat heel wat dergelijke gesprekken met mensen die het met hem niet eens waren, altijd zijn persoonlijke visie over die typisch Belgische/Brusselse taalkwesties hebben gevoed en bijgestuurd. Al was hij zelf altijd zeer hoffelijk, waarschijnlijk is hij nooit gelukkig geweest over de “taalhoffelijkheid”, een van die naïeve “regeltjes” in pogingen om naar oplossingen te zoeken van iets dat mijns inziens nooit opgelost zal kunnen worden: het zit in de DNA van België, Vic …

“Het is erg hé, maar we kunnen er niets aan doen” … of toch …???…
Rust jij nu maar, Vic …!!!…
Jij hebt (meer dan) je deel gedaan …

DankUwelllMersie!!!
Vic
voor wie je was
en wat je hebt bijgebracht
aan de maatschappij in het algemeen
en aan Brussel in het bijzonder.

En …
Dikke Beize van
RIEke van MIEke

_______       _______       _______       _______       _______       _______       _______

Ville de Bruxelles
Décision du Collège du 07-10-1988:

  1. “d’autoriser le transfert du Brosella Folk-Jazz dans le cadre des animations d’été qui ressortissent de l’Echevin des Beaux-Arts”
  2. “de charger les Services de l’Echevin des Beaux-Arts de l’organisation du Brosella”
  3. “de détacher du Service de la Jeunesse pour une période indéterminée, le fonctionnaire chargé de l’organisation du Brosella”
  4. “de le mettre à la disposition de l’Echevin des Beaux-Arts en vue de l’organisation du Brosella et d’autres animations ou activités relevant de l’Echevinat des Beaux-Arts”
  5. “d’autoriser le transfert des sommes annuelles nécessaires pour le paiement du traitement du fonctionnaire de l’article n° 7611/111/01/558 ‘Service de la Jeunesse – Traitements et Salaires’ sur l’article approprié du Service des Beaux-Arts et Affaires Culturelles”
  6. “d’autoriser le transfert des sommes qui seront proposés pour le Brosella 1989 et après approbation du budget, des articles du Service Jeunesse sur les articles appropriés du Service des Beaux-Arts et des Affaires Culturelles”
  7. “d’autoriser le Service des Beaux-Arts et des Affaires Culturelles à assurer la gestion du pavillon sanitaire du Parc d’Osseghem qui pourrait, comme ce fut déjà le cas en 1988 être utilisé pour d’autres manifestations du Festival d’Eté de Bruxelles”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

11
poetRIE/POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Ronde Prijzen voor de Koopkracht

Ronde Prijzen

Om je van alles te doen kopen
dat je niet echt nodig hebt …

Om je in ieder geval meer te doen kopen
dan wat je echt nodig hebt …

Zijn er ronde prijzen
en bonussen

Tweede gratis
Alles aan vijftig procent
Tiens Tiens …
Is dat eigenlijk niet hetzelfde ?

Haast je
want
op = op

Twee kopen
plus één gratis
Dat is al minder interessant …
Want maar één derde van de prijs

Drie plus één gratis …
Nog minder interessant

De strijd van warenhuizen
om faillissementen uit te stellen
terwijl ongeveer alles online te koop is
en gratis thuis geleverd wordt
en je mag het nog gratis terugsturen ook

Mannekes …
waar zijn jullie eigenlijk mee bezig ?

Misschien …
als de Mensen
wat meer “koopkracht” zouden hebben
Misschien …
zouden we dan weer kunnen spreken van
“Welvaart”

Of zie ik dat verkeerd …???…

0
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Vanzelfsprekendheid, een plaag van deze tijd?

Het viel ons op toen we in het Italiaans restaurant in de buurt gingen eten:
een man, blijkbare regelmatige klant, vond het ‘normaal’ dat hij naast de bar zelf de frigo mocht openen en daar een limoncello uithalen om die voor zichzelf in te schenken; je zag aan de blik van de uitbater van het restaurant, dat hij dat niet echt fijn vond, maar “een goede klant mag je niet in verlegenheid brengen”; hij liet die lomperik dus maar lijdzaam begaan en kwam ons met een knipoog aan onze tafel vragen “of wij ook een limoncello hadden gewenst” toen hij ons onze afrekening bracht. Sindsdien noemen wij die klant uit onze buurt “de limoncello man”.

In de van Dale:

vanzelfspre’kend, bn. bw., afgeleid uit de uitdr. het spreekt vanzelf, zó dat het niet uitdrukkelijk gezegd behoeft te worden, dat men niets anders kan verwachten; voor de hand liggend: op een manier die niemand voorzien had, al werd het achteraf als vanzelfsprekend bepraatdat is toch vanzelfsprekend! – in attributief gebruik: het is de vanzelfsprekendste zaak dat daar werk van gemaakt wordt; – bw.: vanzelfsprekend eist dat veel tijd; –
vanzelfsprekend-heiddie bij nadenken zijn vanzelfsprekendheid verliest om problematisch te worden.

In ’t echte Leven:

Zo was er ook onlangs een “Vriendin” die het vanzelfsprekend vond dat zij een hele rits “Vrienden en Kennissen” mocht uitnodigen op een evenement, waar zij weliswaar met veel enthousiasme en positieve energie had aan meegewerkt, maar waar ze wel niet de finale verantwoordelijkheid van droeg als organisator. Wat er voor mij dan weer “helemaal over” was, is dat dit voor haar zo vanzelfsprekend was, dat het gewoon een taboe onderwerp werd en dat ze het problematische ervan niet kon of wou inzien.

De vergelijking met mijn voorbeeld van “de limoncello man” ligt in die “vanzelfsprekendheid”, die arrogante, lompe houding van “IK mag dat”.

Erger wordt het, als je moet vaststellen dat dit soort “vanzelfsprekendheid” de dag van vandaag “normaal” bevonden wordt, in die mate dat de meeste mensen er niet meer op reageren, omdat ze bijna allemaal dat soort “vanzelfsprekendheid” ondergaan van mensen die het normaal vinden dat men zich dingen toeëigent die eigenlijk aan een ander toebehoren. Is dat dan eigenlijk geen (soortement van) diefstal ? Daar staat men zelfs al niet meer bij stil …

 

“Vanzelfsprekendheid”
ervaar je ook steeds meer
in het verkeer. 

Weet je nog toen Steve Stevaert voor de dag kwam met “Ritsen is hoffelijk”?
Bestuurders keken naar elkaar en deden een gebaar van “ga jij maar”. Later werd het een reglement in de wegcode. Sindsdien kijkt men niet meer om: “ritsen werd vanzelfsprekendheid”.

Hetzelfde geldt voor het oversteken op het zebrapad. Een regel die vroeger bedoeld was om “hoffelijkheid in het verkeer” te bevorderen, evolueerde naar een “vanzelfsprekendheid” die dikwijls grenst aan arrogantie. Onder de hoofding “Plichten van voetgangers” vind men in de wegcode het volgende: “Voetgangers behoren, net als fietsers tot de groep van de zwakke weggebruikers. Omdat u als voetganger geen beschermend omhulsel of koetswerk heeft, zijn er regels in het leven geroepen die uw veiligheid verhogen

  1. U bent verplicht gebruik te maken van het voetpad als dat aanwezig is.
  2. Als u binnen twintig meter afstand van een zebrapad bent, moet u dat gebruiken om de straat over te steken.
  3. Voor u de straat oversteekt, moet u er zeker van zijn dat er geen verkeer aankomt of dat u veilig kunt oversteken zonder het verkeer nodeloos te hinderen.
  4. U moet altijd voorrang verlenen aan tram en trein.
  5. U moet aangepaste kleding dragen. Zorg ervoor dat u steeds duidelijk zichtbaar bent voor bestuurders. Draag bijvoorbeeld geen donkere kleren als het donker wordt.

Wat mij al onmiddellijk opviel, is dat er bij punt 3 iets ontbreekt dat ik er vroeger altijd hoorde bij vermelden: “bij het oversteken op het zebrapas heeft de voetganger voorrang nadat er oogcontact is geweest met de bestuurder van de wagen die moet halt houden”. Ook hier zal je met mij moeten toegeven dat de arrogantie waarmee men zomaar verwacht dat de wagen wel zal stoppen een fenomenale “vanzelfsprekendheid” is.

11
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Leve de “komkommertijd” !!!

Niet dat ik gek ben op komkommers. Geef mij liever een fris tomatenslaatje.

Maar het fijne van de “komkommertijd” is, dat de media niet elke dag die onwelriekende politieke spelletjes moeten opvolgen. Want ze zijn allemaal met vakantie. Er is nu ruimte voor meer diepgaand  leesvoer …

en of !!!

Gewoonlijk kopen wij onze weekendkranten bij de dichtstbijzijnde Standaard boekhandel. Maar vorige zaterdag (30 juli 2022) waren ze (nog) niet “met zorg gebracht”, ook niet in de grootwarenhuizen … In het vernieuwde station van Vilvoorde hebben we de laatste exemplaren kunnen op de kop tikken … We konden weer naar hartelust een paar dagen lezen …

Nog nooit was die weekendlectuur zo boeiend als vorig weekend …

De Standaard Weekblad

Vorig weekend las ik het fijnste, interessantste De Standaard Weekblad van het jaar van A tot Z.
Dat gebeurt anders bijna nooit. De ondertitel “verhalen, cultuur & gids” was voor het eerst helemaal terecht, vond ik.

Onder de dubbele hoofding “De cultuursector opnieuw sluiten was achteraf gezien een fout” en “Dat was voor iedereen in mijn omgeving vooraf al duidelijk”, maakten Kasper Goethals en Griet Plets een prachtinterview van de stijve minister van Volksgezondheid en de soepele drummer, docent en doctoraatsstudent: een open en eerlijk gesprek met Frank Vandenbroucke en Lander Gyselinck. De verschillen waren nogal te verwachten; de gelijkenissen tussen die twee schone mensen was minder evident.

Het “Pottenbakken om aan jezelf te schaven” sprak me bijzonder aan omwille van de aanpak van het artikel, van de persoonlijkheden die aan bod kwamen. DankUwelllMersie!!! Cathérine De Kock voor deze blik uit een andere invalshoek.

Alleen al de titel van het artikel van Steven De Foer, “DE SLAAF DIE ALS EERSTE ROND DE WERELD VOER”, lokte mijn aandacht onmiddellijk. Dankzij onderzoek van de Amerikaanse historicus Laurence Bergreen wordt ons een totaal nieuwe kijk gegeven op de verdiensten van Fernâo de Magalhâes (Ferdinand Magellaan). Hij sneuvelde op 27 april 1521 onderweg, in Mactan (Filipijnen) en heeft zelf dus nooit de wereld rondgereisd. Er bleven slechts 18 man en één schip over van de 260 manschappen en 5 schepen die op 20 september 1519 vertrokken waren uit Sanlúcar de Barrameda (Spanje). Bij de aankomst van de Victoria ,op 6 september 1522, had Juan Sebasián Elcano het commando in handen. Maar eigenlijk had Enrique, de slaaf, die Magellanan in de Filipijnen gekocht had, al jaren voordien de wereld rondgereisd …
Hoe geschiedenis geschreven wordt …
Maar ook hoe we moeten blijven zoeken naar wat eventueel, misschien, de waarheid zoou kunnen zijn …

En dan dat artikel van Bas van Putten, “Het laatste vluchtoord”, met als ondertitel “In je eentje autorijden is schepen achter je verbranden. De verlossing van het lawaai wordt de confrontatie met jezelf. Daar zie je de holle kern van de mens zonder bereik.”
Zàààlig geschreven. Ontluisterend. Very to the point !!!

Zo’n weekendblad gaf me weer “goesting” om zelf te schrijven …

 

 

1
POLLEN & SOKKEN
1 Comment

“Gezond stokoud worden doe je zo” (De Morgen Weekend 23/07/2022)

In DE MORGEN van 23 juli 2022 schreef Jan Stevens een fijne recensie over het boek
“Leeftijd is meer dan een getal” van de Ierse topgeriater Rose Anne Kenny.

TIJDwijzers voor Vriendschap & ouderdom

Wat mij daar vooral in aansprak was de ondertitel op de voorpagina van deze Weekend De Morgen :

“Investeer in kwaliteitsvolle vriendschappen”

Toen ik, begin jaren ’70, voor de klas stond als leraar Nederlands en/of Engels in het Koninklijk Atheneum Asse, trachtte ik mijn leerlingen ook wijs te maken, dat “Vriendschap” later, in hun persoonlijke toekomst, hun belangrijkste rijkdom zou zijn. Niet het geld op hun liefst goedgevulde bankrekening !
Ik zei aan de laatstejaars, die nadien ofwel gingen verder studeren, ofwel aan een loopbaan begonnen en gingen werken : “Smijt u !!! Stel u open !!! Wees niet bang … Ge zult misschien twintig keer ontgoocheld worden, maar de eenentwintigste keer hebt ge weer één vriend meer”.

Nu weet ik ondertussen ook wel dat zulke ontgoochelingen heel hard in je hart kunnen aankomen, omdat je soms wel ècht misbruikt kan voelen. Bij voorbeeld als iemand je gedurende maanden “zijn/haar mentor” noemt, omdat je hem/haar uit  pure “vriendschap” bij elke vraag je ervaring, delen van je netwerk, massa’s contactgegevens gewoon gratis voor niks meegeeft, maar daarna helemaal geen rekening houdt met opmerkingen die niet in zijn/haar kraam passen en gewoon koppig, respectloos, vanzelfsprekend gewoon doet wat hij/zij wou doen. Als dat dan volledig indruist tegen jouw ethiek, tegen jouw gevoeligheid voor deontologie, tegen jouw verantwoordelijkheidszin … dan kan dat pijn doen.

Maar dan nog … moet je ervan uitgaan dat je vrijgevigheid ook andere mensen heeft geholpen en mag je met een gerust gemoed achterom kijken en in de spiegel kijken en aan die blik daar stilletjes een oogje pinken en zeggen: “Ge hebt goed gedaan, Manneke”.

Eenrichtingsverkeer kan soms recht naar een afgrond leiden: “One bridge toi far and there’s no way back” … Spijtig maar helaas.

 

3