Geboren in de kou

1947 01 06

Naar het schijnt was het een zeer koude winter.  Volgens het Koninklijk Meteorologisch Instituut zou het wel eens één van de koudste uit de twintigste eeuw geweest kunnen zijn.  Is het misschien daarom dat ik zo laat geboren ben?  Wilde ik eerst nog wat genieten van de vochtige warmte in de moederschoot?  Feit is, dat mijn moeder zei, dat ik “verwacht” werd voor 6 december, Sinterklaas, 1946, maar dat ik slechts “gekomen” ben op 6 januari, Driekoningen, 1947.

“Gij hebt u zeker misrekend, ma, jullie konden nog niet zo goed tellen!” Daarmee plaagde ik mijn moeder altijd.  En bij mijn goede vrienden schertste ik er altijd over dat ik “een ezelsdracht” was.  Op andere ogenblikken snoefde ik dat ik toen toch ook al “een snuggere” was, vermits ik niet wou geboren worden op een dag waarop ik voor Sinterklaas èn voor mijn verjaardag slechts één geschenk zou krijgen, maar dat ze nu bovendien aan mijn deur kwamen staan zingen voor mijn verjaardag.

“Het zingen bij de ster op Driekoningen” © Cornelis Troost (ca. 1740)

Mijn moeder had het dikwijls over het feit dat ze zo had “afgezien” om mij ter wereld te brengen: “met de ijzers” zei ze telkens toen ze daarover vertelde aan buurvrouwen en andere vriendinnen en liefst waar ik met blozende wangen bij stond.  “Ik was wel een zeer gewenst kind” zei ze er dan nog vlug bij.  Ze had tenslotte vijf jaar gewacht op haar geliefde die in Duistland krijgsgevangene was tijdens de oorlog en die ook na de oorlog nog een tijdje van dienst was in Duitsland om de boel daar te helpen “stabiliseren”.  Ze waren na de oorlog ook niet onmiddellijk in de echt kunnen treden want daar hadden ze geen geld genoeg voor.  En ook toen ze gehuwd waren moesten ze eerst nog een tijdje bij de ouders van zijn moeder inwonen.
Mijn vader ging wekelijks heen en weer naar Duitsland, om “die Duitsers in het oog te houden, dat ze niet opnieuw zotte kuren zouden krijgen”.

1957 01 07

In het na-oorlogse Parijs werd Driekoningen gevierd met een aanval op de driekoningentaart

eenzame zoektocht naar warmte

Big Bug Bubble Gush Company

Als enig kind bracht een eenzame zoektocht naar warmte Vele Vriendschappen, vele activiteiten met vele vrienden op mijn weg. Een gezonde nieuwsgierigheid hielp ook om die zoektocht te kruiden met kleine weetjes, grote verrassingen en opportuniteiten.
Beursschouwburg, Mallemunt, Jeugd & Stad, … dat kwam allemaal op mijn pad. Dan was er ook nog Tsleutelgat … Liedboek, Goevolk, Brosella, Djangofolllies, Palace Music Club, en dergelijke meer. Maar ook voetbal, volleybal, handbal … piano en gitaar spelen en bongo’s en mondharmonica en met de Big Bug Bubble Gush Company in de finale geraken van de Jazz Bilzen wedstrijd, met het duo DeeAitch toeren in folk clubs en jeugdhuizen …

Al die activiteiten allemaal altijd samen met Mensen rondom mij …
Zonder zus of broer had ik het privilege van zelf mijn zussen en broers te mogen kiezen. Zowel op school als in de vrijetijdsbesteding.

Feesten zijn er ook altijd bij geweest.

2012 01 06

In de ELDORADO in Humbeek (foto © Annie Boedt) kwamen er op 6 januari 2012 4 drie-koningen zingen (de 3 musketiers waren tenslotte ook met 4) op een verjaardagsfeest

© Annie Boedt

Dat was daar toen trouwens
een fantastisch feestje,
met veel lieve
Vrienden en
Schone Muziek

Buster & The Swing

Renaud Patigny

en veel paella

© Annie Boedt

Warmte heb ik in die 78 jaar overal waar ik kwam, werkte, speelde, …
gevonden bij Vrienden en Muziek

2024 01 06

Nieuwjaarsbrief aan Meneer Mortelmans

2024-2025

Meneer Mortelmans,
Hallo Hans,
Cher Ami

Grimbergen, 27 december 2024

© RIE = Henri VANDENBERGHE

Het ga je fantastisch goed in ’t jaar 2025.
Dat wens ik je samen met Vrede op Aarde voor alle Mensen … ook voor zij die niet altijd van goede wil zijn …
Op deze foto van “PEACE on the Wall” die ik nam in 2022 onderweg naar de TOOTS 100 Expo, staat een graffiti die me zeer aansprak op de muur van de KBR (Koninklijke Bibliotheek Royale). Ik had toen het genoegen van groepen te mogen gidsen in het dialect van Toots Thielemans en van nog enkele andere Brusseleirs …

12 LP Box

Georges Brassens
(Sète, 22/10/1921 – Saint-Gély-du-Fesc, 29/10/1981)

Toen ik, in januari 2024, je boek “Brassens” had gekregen, begon ik onmiddellijk te lezen … tot pagina 67, “Tussenspel 2”.

“Paris-Bruxelles-Provinces: de weg van het succes”

Het bracht ook een persoonlijke bijna-Brassens ervaring terug boven uit duistere diepten van mijn geheugen.

In 1974 werd ik hoofdredacteur van TLIEDBOEK. Ik woonde toen in Schaarbeek. In 1975 werd TLIEDBOEK uitgegeven door het Jeugd- en Cultuurcentrum TSLEUTELGAT in Haren-Brussel en kreeg het heel wat steun van GAL, die ons een aantal frontpages gratis aanbood, om ons te steunen. Hij zorgde ook voor de lay-out van vijf nummers, ook gratis!
Nadien nam Lieven Tavernier die taak op zich.

Ik kreeg toen de kans om Georges Brassens te interviewen.

De platenfirma had de pers daartoe uitgenodigd in de bovenste verdieping van de Martini Building op het Rogierplein te Sint-Joost-ten-Node/Brussel. Ook de hoofdredacteur van TLIEDBOEK. De hele Belgische pers was aanwezig. Georges Brassens zat er aan het hoofd van een lange tafel. Tientallen journalisten staken allemaal tegelijk hun micro’s onder zijn neus. Je kon hem nog amper zien zitten.
Ik kon het niet aanzien en ben toen, zwaar gedegouteerd en geschandaliseerd over het gebrek aan respect, gewoon onverrichterzake weg gelopen.

Je boek “Brassens” bracht me ook terug bij mijn vader.

Dankzij mijn vader was Patachou mij dus helemaal niet onbekend. We hadden thuis ook platen van haar en van Rina Ketty, bekend van “J’attendrai, le jour et la nuit, j’attendrai toujours ton retour”. Mijn vader was na vijf jaar krijgsgevangenschap (1940-1945) als oorlogsinvalide terug gekomen bij zijn lief, die later mijn moeder werd. Zij had zo lang op hem gewacht.

En terwijl ik deze nieuwjaarsbrief schrijf
luister ik naar de CD “Cupido zijn kat”.
Zàààlig !

Liefs

RIEke van MIEke
Henri Vandenberghe

Den Toine en De Raf
op 1 april 1972

Cher Ami Antoine,

op het feest van mijn eerste huwelijk

heb je je ook duidelijk goed geamuseerd

Bij dat huwelijk met Marie-Christine Meersschaert, was er die andere Vriend, die mijn getuige was, in het gemeentehuis van Elsene.

Ik heb ook altijd heel veel gehad aan die Vriendschap van/met Raf PEETERS,

ik wil het hier en nu daar niet over hebben,
omdat we gelukkig ook nu nog heel wat zaken samen beleven.
Al van sinds onze studies aan het Koninklijk Atheneum Etterbeek
en daarna aan de RijksNormaalSchool te Sint-Pieters-Woluwe
en nog later aan de STAFF Klup,
bij de ToneelVrienden van Evere,
in TSLEUTELGAT in Haren en
bij de Jeanneke’s Boys van Evere, …

De getuige van Marie-Christine was niemand minder dan Madame Margot, van het studentencafé “Le Printemps”.
Behalve haar moeder wenste niemand van haar familie nog ooit contact met haar te hebben, omdat ze aan de VUB ging studeren en niet aan de KUL, zoals haar schatrijke peter, notaris in Kortrijk, dat wenste.

Na “het officiële” gedeelte
werd er stevig gefeest
in de parochiezaal
van Neder-Over-Heembeek

Had Christine naar haar peter geluisterd, dan had hij haar studies betaald, de huur van haar kot, hij zou haar zelfs een auto gekocht hebben. Omwille van haar bewonderenswaardige “ongehoorzaamheid” heeft ze haar plan moeten trekken met het kindergeld. Meer kreeg ze niet van haar vader, die blijkbaar ook nog een of andere schuld te vereffenen had met zijn vader.

Margot stemde onmiddellijk in, toen we haar vroegen of Christine bij haar de mansarde mocht huren.

Dat huwelijk met Marie-Christine
heeft echter niet lang stand gehouden :
wie trouwt er ook op een 1 april ?

Ik gaf toen al een tijdje les, Nederlands en Engels, aan het Koninklijk Atheneum Asse (vanaf september 1971) en Christine gaf toen ook les Frans aan het Instituut Funck van de Stad Brussel.
We moesten ook bij mijn ouders geld lenen, want toen moesten beginnende leerkrachten nog maanden wachten om hun eerste loon te ontvangen.

Na mooie jaren fijne verliefdheid, die we voor elkaar voelden – reeds van aan het Koninklijk Atheneum Etterbeek in 1965 en daarna aan de VUB, waar zij Romaanse studeerde en ik Germaanse – verliep ons leven plots heel wat minder romantisch. We moesten onze boterham nu zelf verdienen : werken !
We hadden nog maar weinig tijd voor mekaar : allebei zaten we ’s avond aan een bureautje met onze taken, lesvoorbereidingen, verbeteringen, … en ’s morgens moesten we ook allebei vroeg naar school vertrekken.

Daar heeft toen een collega van mij misbruik kunnen maken om zijn driften te botvieren.
Hij had wèl tijd voor haar en zij vond dat wel aangenaam.
Eigenlijk had ik het kunnen weten, want bij ons huwelijk had hij reeds een reuzenboeket baccara’s voor haar mee. De gluiperd! Misschien is het daardoor dat ik het direct door had toen ze zelf met hem contact nam voor hun eerste afspraak.

Dat gebeurde zo :
Ik weet niet meer waarom we in centrum Brussel waren, maar ik herinner me dat ze me zei dat ze naar haar moeder wou bellen in een van de telefooncellen aan het Noordstation. We spraken af dat ik haar zou komen halen nadat ik ondertussen naar de platenwinkel in de Brabantstraat zou geweest zijn. Maar die zaak was die dag gesloten. Vandaar dat ik vlugger terug was dan voorzien.
In die telefooncentrale waren er aan één kant cellen voor de zone Brussel en aan de andere kant cellen voor buiten Brussel. Haar moeder woonde in een gemeente in de buurt van Kortrijk …
Maar, toen ik daar op haar stond te wachten, kwam Christine uit een telefooncel van de zone Brussel.
ik begrijp nog steeds niet hoe het kwam, maar ik weet nog heel goed hoe ik haar confronteerde met haar leugen: “Heb je naar Miel gebeld?” Echt geen idee waar ik dat toen haalde.
Ze kon niet anders dan bekennen …

Daarna volgde er alleen maar een tijd van kommer en kwel …
Zij met hem !!! Haar Vriend … al bleef dat spelletje niet duren. Maar er ze beleefde nog andere “romances”, die spijtig genoeg allemaal faliekant uitdraaiden. We ontmoetten elkaar af en toe in het mooiste dorp van Europa = Brussel … tot ze helemaal op de dool geraakte en er zelf een punt achter zette.

Nadat ik als “Cocu Magnifique” maanden treurde en liters tranen had gelaten, en ook liters alcohol door mijn strot had gegoten, besefte ik dat het zo niet verder kon. Christine kwam alleen thuis slapen als hij geen tijd had voor haar, of geen zin in haar. Dan lag ze naast mij in ons “huwelijksbed”, rug aan rug. Herstelling was niet meer mogelijk. Alleen de spanningen stegen en de agressiviteit.
Uiteindelijk besloot ik om dan ook op avontuur te gaan, op zoek naar wat warmte en liefde. Zo maakte ik kennis met enkele Prachtige nieuwe Vriendinnen, waar ik nog steeds alleen maar positieve herinneringen aan over houd. die relaties verliepen wel altijd met het duidelijke “no strings attached”. Ik maakte steeds van meet af aan duidelijk dat ik niet meer geloofde in een trouwe vrouw …
Maar ook al was ik altijd eerlijk en oprecht, ik vrees dat er enkelen toch hoopten dat ik nog van gedacht zou veranderen. Misschien hebben die dan de schade ondergaan die voor mij nodig is geweest om opnieuw mezelf te kunnen worden. Toch weet ik zeker dat àlle Vriendinnen steeds enorm heb Lief gehad.

Welkom in Brugge

2024 0613-17

Brugge aan de Borst in de Spinolalei

Telkens we een uitvlucht vinden om voor een paar dagen naar Brugge te gaan, zij het voor een jazz evenement of voor een ander cultureel alibi, hebben wij het geluk van te mogen logeren in Het Huisje van mijn Goede Vriend
Geert Currinckx (24/03/1948-12/06/2012)
die wij nu al vele jaren missen

6 januari 2012 @ Eldorado Humbeek
(deze foto © Annie Boedt)

Elke keer, wanneer we door “Brugge die Scone” wandelen,
ontdekken we weer nieuwe, inderdaad Schone schatten,
die voordien aan ons oog verborgen waren gebleven.
Omdat we niet goed genoeg kijken. Zoals dit beeldje op de hoek van de Spinolalei en de Engelsestraat, dat we, onderweg naar het centrum, nu voor het eerst ontdekten.

Sint-Salvatorkathedraal 

Deze katholieke kerk, gewijd aan de Verrezen Zaligmaker en aan Sint-Donatiaan, de patroonheilige van  de stad Brugge, van boekenschrijvers en drukkers. Volgens de legende en het geloof wordt de voorspraak van Sint Donatius ook ingeroepen tegen bliksem, droogte, hagelbuien, onweer, overstromingen en storm. Hij kan tegenwoordig dus ook goed van pas komen.

We waren voordien nog nooit binnen geweest in de Sint-Salvatorkathedraal, de kerk waar de beruchte bisschop Roger Van Gheluwe de mis celebreerde.

Tegenwoordig moeten/mogen wij hem “Belgisch gelaïciseerd bisschop van de Rooms-Katholieke Kerk noemen” en braaf zijn pensioentje blijven betalen. Want in ons land, waar Kerk en Staat (zogezegd) Wettelijk gescheiden zijn, is dit individu zich nooit voor het gerecht moeten gaan verantwoorden.

Deze Katholieke Kathedraal bezit dus niet alleen wereldfaam omdat er prachtige kunstwerken in bewaard zijn. Men kan er niet alleen heel wat Vlaamse Primitieven bewonderen, die helemaal niet primitief waren.

ESSE EST PERCIPI

Tegenwoordig staat er ook een recent monument in de kathedraal: “ESSE EST PERCIPI”.
Na de reeks “Godvergeten” op de VRT

gebeurde er verder niets met het ongenaakbare individu dat, voor de gewone brave zielen onder ons, nog steeds ongestraft rondloopt, alhoewel hij zoveel kinderen heeft misbruikt.

De Katholieke Kerk van België bleef de oude houding hanteren van “Wir haben es nicht gewußt” … tegen beter weten in.

Het Bisdom Brugge stemde er uiteindelijk toch in toe om deze herdenking aan de slachtoffers van seksueel misbruik in hun kerk te plaatsen.

Ik ben benieuwd of de paus, die in september 2024, ons land komt bezoeken, de tijd zal hebben/krijgen/nemen, om, in naam van al zijn paters, pastoors en bisschoppen die hun handen niet hebben kunnen af houden van andermans kinderen, vergiffenis te vragen aan alle slachtoffers.
Misschien kunnen diegenen die hem hebben uitgenodigd, de KUL, de UCL en onze Koninklijke Familie, daarvoor zorgen …???…
Wij, Brave Belgische Belastingbetalers, mogen wel mee opdraaien voor de kosten … al zijn in België Kerk en Staat zogezegd gescheiden !!!

Voor de rest staat die kathedraal,
net als de meeste andere kerken,
vol rijkdommen.
Al verdelen ze, naar het schijnt,
alle giften altijd “onder de armen”

(“onder hun armen”, bedoelen ze, denk ik).

Alleen al met het bladgoud op de kaders zouden ze heel wat armen kunnen uit hun armoede helpen !!!

Dit marmeren beeld van een rustende Aartsbisschop, die daar ligt te genieten van het “onderhoudsgeld” waar de Belgen voor zorgen, is uiteraard niet onze vriend Van Gheluwe. Het gaat om Jan Baptist de Castillion (21 juli 1743 – 26 juni 1753). Over hoe hij “Laat de kinderen tot mij komen” interpreteerde heb ik niets gevonden.

Roger Vangheluwe heeft in het Bisdom West-Vlaanderen “de plak gezwaaid” vanaf 3 februari 1985. Tot 22 april 2010 heeft hij rustig zijn gangen kunnen gaan en “af en toe” eens “een beetje te lief geweest” met een neefje en een aantal andere “kindjes” …
Diocesaan administrator Koen Vanhoutte heeft dan van 22 april tot 10 juli 2010 zoveel mogelijk de “rotzooi opgekuist” … al is dat tot op heden nog steeds niet goed gelukt. Ook de volgende bisschop, Jozef De Kesel (10 juli 2010 – 6 december 2015), bleef warm en koud blazen over het seksueel misbruik in de Kerk. Vanaf 4 december 2016 probeert de nieuwe bisschop, Lode Aerts, de stilte te koesteren … tevergeefs … Benieuwd wat Paus Franciscus Jorge Mario Bergoglio (Buenos Aires, 17 december 1936), de 266^ste bisschop van Rome en paus van de Rooms-Katholieke Kerk daarover zal vertellen bij zijn bezoek aan België in september 2024 … dus toch nog vóór de gemeenteverkiezingen.

Ik heb een Klein Foutje ontdekt in de Tekst op deze foto :

“Franciscus gaat naar het banket, betaald door de Belgische Kerk.
Jan, slachtoffer van misbruik binnen de Kerk, gaat naar de voedselbank”

Moet zijn :

“Franciscus gaat naar het banket, betaald door de Belgische Belastingbetaler.
Jan, slachtoffer van seksueel misbruik binnen de Kerk, gaat naar de voedselbank”

Maar gelukkig …

is er nog zoveel meer
Schoonheid
te ontdekken in BRUGGE

zoals dit huis op de hoek in de straat naast de Sint-Salvator kathedraal

en het restaurant ’t Fonteintje op de hoek van het Simon Stevinplein aan de kant achter het monument.

Onlangs deden we een leerzame
BRUGGE wandeling met een interessante gids

Die leerde ons onder andere meer over Simon Stevin :

Simon Stevin was geboren in Brugge in 1548 en overleden in Den Haag of Leiden (men weet het niet zeker) in februari 1620. Hij was een wiskundige, natuurkundige en ingenieur. Hij introduceerde het decimale stelsel voor breuken in de westerse wereld en gaf de vestingbouw een wiskundige grondslag. Hij leverde als pionier vele bijdragen aan theorie en praktijk in wiskunde en natuurkunde en toegepaste wetenschappen als waterbouwkunde en landmeetkunde. Eigenlijk bedacht hij eigen wetenschappelijke termen, zoals “wiskunde”, “natuurkunde”, “scheikunde”, “sterrenkunde”, meetkunde”, evenredigheid”, “middellijn”, “noemer”, … 

Onder weg leerden we ook een en ander over een meridiaanlijn of middaglijn :
dat is de concrete vorm (materialisatie) van een deel van een meridiaan bijvoorbeeld in de vorm van een strip. Die lijn loopt precies noord-zuid.
Op de Grote Markt bij het laatgotische hoekhuis Bouchote, waar nu tearoom Meridian 3 gezeteld is, is iets bijzonders te zien. Op het dak van dat huis staat een met bladgoud beklede bol. Hoe die 50 cm grote bol daar kwam is een apart verhaal. Toen ergens eerste helft 19e eeuw de spoorlijn Brussel – Gent – Brugge werd geopend bleek dat de klokken in België niet overal gelijk liepen. Dat probleem wist professor Adolphe Quetelet, directeur van de Koninklijke Sterrenwacht van België, in 1837 in Brugge op te lossen. Op het plein vormen de koperen nagels een zogeheten middaglijn. En bovenop dat hoekhuis zette hij die bol neer, die een middagwijzer voorstelde. Wanneer de schaduw van de bol precies op de lijn valt is het exact 12.00 uur plaatselijke zonnetijd: de ware middag, het moment dat de zon op haar hoogste punt staat.
In Brussel bevindt de meridiaanlijn zich in de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele.

Aan de Koninklijke Stadsschouwburg bewonderden we het standbeeld van Papageno, een figuur uit de “Toverfluit” van Wolfgang Amadeus Mozart

Wanneer we in Brugge verblijven
gaan we meestal minstens één keer ontbijten
rechtover de Stadsschouwburg,
in de Patisserie VAN MULLEM,
bij Servaas Van Mullem & Didier Vinke

Telkens we in Brugge verblijven lopen we er meermaals voorbij …

De Berg van Caritate

Inderdaad, in de Langerei 7, niet ver van Het Huisje waar wij dikwijls mogen logeren, ligt het gebouw dat vroeger de Berg van Barmhartigheid van Brugge was van 1628 tot in 1975.

Alleen in BRUSSEL bestaat zo’n pandjeshuis nog !!!
en dat is het laatste in België !!!

Le Mont de Piété = Berg van Barmhartigheid

in de Sint-Ghisleinstraat 19-21-23 rue Saint-Ghislain
in de Marollen = 1000 BRUSSELS

BRUGSE TRIËNALE 2024

Voor de Brugse Triënnale 2024 (hedendaagse kunst en architectuur, verspreid over de hele stad) onder het thema “Spaces of Possibility” stonden de laarzen van de kat in het water …

In de wandeling heb ik er maar eentje gefotografeerd, van op de brug langs de Beenhouwersstraat

Er was geen tijd meer voor meer

Deze keer …

© Rie 2024 0725

Lekke Band op weg naar JAZZ BRUGGE

2023 1116-20

Kalm blijven, dacht ik … blijf kalm …

Hij kwam me dan vijf minuten later halen en bracht me tot voor de deur van Het Huisje waar ik telkens mag logeren als ik voor een paar dagen naar Brugge ga.

 Nadat ik mijn koffers in de kamer had gezet ging ik nog een wandeling doen door Bruges by Night om een frisse neus te halen na die stress toestanden onderweg naar Brugge die Scone 

           

Ik besloot van een ORVAL te gaan drinken in de

Op zondag 22 oktober 2023
om 15 u 00

“Freddi Smekens in de Bloemekes”

in Het Goudblommeke in Papier
Cellebroersstraat 55 rue des Alexiens
1000 BRUSSELS

wordt het boek “MIJN NAAM IS CELSIUS” voorgesteld.

Het is een bloemlezing uit de gedichten en columns van de Brusselse dichter en journalist
Freddy Smekens, uitgegeven bij Fluxenberg
en te danken aan de niet te onderschatten ijver van Johan Wambacq.

Frank De Crits, Jan Struelens, Toon Van Scharen en ikzelf hebben elk een stukje geschreven voor de bloemlezing van Freddi’s biografie. Tussendoor zullen we enkele van onze favoriete gedichten van Freddi voorlezen en korte anecdotes vertellen. De Brusselse folk muzikant Mars Moriau zal daar letterlijk wat vrolijke noten tussen droppen.

Een organisatie van de vzw Geert van Bruaene,
       i.s.m. het Masereelfonds Marollen.