You, YourSelf & RIE
0 Comments

De Liefde voor Grimbergen & Genieten van het Leven

De Liefde voor Grimbergen
&
Genieten van het Leven

De Sint-Servaasbasiliek

wordt beschouwd als een van de mooiste en meest harmonieuze barokkerken van België en al zeker van Brabant De kerk maakt deel uit van de Norbertijnerabdij van Grimbergen. In 1999, op het katholieke feest van Maria Onbevlekte Ontvangenis, werd de abdijkerk “gepromoveerd” tot basiliek. In 1660 werd de bouw aangevat volgens de plannen van de Norbertijn Gilberts van Zinnik (1627 – 1665). Het gebouw werd opgetrokken in een triomfantelijke en feestelijke barokstijl. In 1700 waren de werken dermate gevorderd dat de kerk kon worden ingewijd.
De kerk bestaat uit een lang priesterkoor met toren, een transept met halfrond gesloten armen en een slechts twee tellend schip. In 1725 was het geld voor verdere constructie opgebruikt en heeft men een stopgevel geplaatst. De kerk had normaal nog twee traveeën langer moeten worden. Daar waar de kruising temidden van vier traveeën had moeten komen werd de kerk bekroond door een koepeltoren.

Norbertijnen en Hun Liefde voor Muziek :

Het Orgel

Al in 1540 is er sprake van een orgel dat door abt Frans du Blioul in de abdijkerk werd geplaatst, lang voor de bouw van de huidige abdijkerk. Dat orgel heeft de Beeldenstorm echter niet overleefd.
Het huidige orgel achter in de kerk is een instrument uit 1591. Maar men was niet tevreden over de klank van dat orgel … Op 24 september 2004 werd het vernieuwde Forceville-orgel na een jarenlange restauratie terug in dienst genomen door organist Kamiel D’Hooghe (17/11/1929-23/12/2021). In 1967 werd hij de eerste directeur van het Koninklijk Conservatorium Brussel. In 1972 stond hij mee aan de wieg van het Kunsthumaniora Brussel.

Het Gregoriaans Abdijkoor 

werd opgericht in 1968. In het koor zingen naast paters ook leken mee. Het koor werd door leken gesticht in een voor de abdij moeilijke periode, waarin zich weinig nieuwe kandidaten voor de orde meldden. Alhoewel na het tweede Vaticaans Concilie naast het Latijn ook de mogelijkheid werd geboden om de mis in de volkstaal te vieren, bleef men in de abdij van Grimbergen trouw aan de eeuwenoude Gregoriaanse liturgie. De Norbertijnse muziek kreeg over de eeuwen een heel eigen, melodieuze klank. Gedurende jaren werd het koor gedirigeerd door Norbertijn Gereon van Boesschoten (10/01/1937 in Drongen, NL- 05/07/2018 in Grimbergen): hij studeerde liturgie en kerkmuziek in Rome. In de jaren 1980 al brachten ze verschillende platen uit. Sedert 2010 worden de CD’s in eigen beheer terug uitgegeven.

De beiaard

De Norbertijnen zijn de vroegste propagandisten van de beiaardkunst geweest. In Averbode was er in 1504, al een beiaard, in Tongerlo voor 1535, Antwerpen St-Michiel in 1655. Van de eerste beiaard van Grimbergen is slechts bekend dat zijn klokken 6521 pond brons opleverden, toen einde 1715 bij de Antwerpse klokkengieter Willem Witlockx een nieuwe beiaard werd besteld. In de Franse Revolutie werden alle klokken geroofd. Meer dan een eeuw lang bleef het stil in het centrum van Grimbergen. Tot in 1928, toen de gemeente de Sint-Servaeskerk een nieuwe beiaard schonk, naar aanleiding van het 800-jarig bestaan van de abdij. In 1998 kwam er nog een 49ste klok bij.

… en de beiaardiers :

In 1735 wordt Edmond Claessens vermeld als beiaardier. Zijn kleinzoon Pieter Claessens volgde hem op in 1764 en bleef in die functie tot 1777. In 1928 bespeelde Louis Mergaerts, de plaatselijke koster-organist, de klokken. In 1931 werd hij laureaat van de beiaardschool in Mechelen. In 1948 werd hij opgevolgd door kanunnik Jan Feyen (01/01/1920-13/01/1993), die in 1951 zijn einddiploma behaalde aan de beiaardschool in Mechelen.
Rien Aarssen was de beiaardier te Grimbergen van 1991 tot 2011 en heeft in 1997 ook de beiaardactiviteiten in Steenokkerzeel nieuw leven ingeblazen. Hij behaalde zijn diploma aan de Koninklijk Beiaardschool “Jef Denyn” te Mechelen in 1998.

Tijdens het beiaardseizoen, van Pasen tot eind september, kan men elke zondag genieten van beiaardconcerten. Ook bij verschillende kerkelijke en burgerlijke feestdagen zoals Allerheiligen, Nieuwjaar en 21 juli wordt de beiaard bespeeld. In juli en augustus zijn er elke vrijdagavond concerten.

De huidige beiaardier is Twan Bearda (1973), afkomstig uit Nijmegen. Naast ingenieurstudies studeerde hij in 2002 af aan de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn in Mechelen. Hij deed mee aan verschillende beiaardwedstrijden en won heel wat prijzen. In 2003 behaalde hij de eerste prijs in de Koningin Fabiolawedstrijd voor beiaard.

Rien_Aarssen.jpeg

Rien Aarssen (22/05/1943, Gastel,NL-07/11/2021) herinner ik me als een gedreven, joviaal, sympathiek persoon die zich enorm heeft ingezet voor de beiaard van Grimbergen. Zo had hij eens een Russisch trio Zolotoj Plyos (Alexander Solovov, Elena Sadina, and Sergei Grachev) uitgenodigd die op de beiaard kwamen spelen, maar tevens op een kiosk Russische volksmuziek kwamen brengen in folkloristische kleding.   De gemeente had hem niet eens een lokaal ter beschikking gesteld waar de muzikanten zich konden omkleden.  zij droegen hun folkloristische kleding: ze hebben zich toen bij ons thuis omgekleed.

Genieten van het Leven

in de Onze-Lieve-Vrouwstraat

Zo zagen de weinige huisjes van de Onze-Lieve-Vrouwstraat eruit
toen de straten nog geen nummers hadden, misschien zelfs geen namen …
en zeker geen kasseistenen …!!!…

Wij wonen al sinds 1978 in de Onze-Lieve-Vrouwstraat 15

We genieten er van het Leven

– van de vele vliegtuigen met al die mensen die naar verre vakantie oorden vliegen en over onze tuin vliegen waar we zitten te lezen (met oordopjes en/of oorkappen op) …
– van het gekletter van de vele auto’s die door de Onze-Lieve-Vrouwstraat over de kasseistenen daveren: blijkbaar zijn er toch ook heel veel mensen die geen vakantie in verre buitenlanden hebben genomen …
   
… zo genieten wij, thuis, met oordopjes en/of oorkappen op, van ons welverdiend pensioentje …
met mooi weer in de tuin met een boek
TOCH is Grimbergen een fijne gemeente om in te wonen
en ook om ze als bezoeker te leren kennen …
Er is – uiteraard – de Sint-Servaes Basiliek
die tegenwoordig in het weekend ’s nachts verlicht is
Er is het Prinsenkasteel, het MOT (Museum Oude Technieken), de Charleroyhoeve,
de vier watermolens langs de Maalbeek, zoals,
bij voorbeeld, de Tommenmolen, zoals hier getekend door Peter Jacquemyn
voor de affiche van de MALEMOLENTOCHT,
die ik op 15 augustus 1989 langs de Maalbeek organiseerde
of de Liermolen in de sneeuw op 12 januari 2022
ook op 11 december 2017 had het gesneeuwd

21 juli 2023

En straks krijgen we een beiaardconcert, niet omdat het Nationale feestdag is,
maar omdat onze Beiaardvrienden van Grimbergen iedere vrijdagavond
een beiaardconcert organiseren in juli en augustus
9
You, YourSelf & RIE
0 Comments

FRANS PANS

Frans Pans

Op zoek naar iets helemaal anders, botste ik onlangs op een tekst die heel wat fijne herinneringen deed opborrelen …

Hieronder eerst integraal een tekst van de hand van Herman J. Claeys
over Frans Pans
daarna volgen persoonlijke herinneringen

in memoriam: Frans Pans 

Zaterdag 30 juli 2005 is de Brusselse kunstenaar Frans Pans overleden.
De donderdag daarop was er een uitvaartplechtigheid in het Crematorium te Vilvoorde, in aanwezigheid van ettelijke tientallen kunstenaars en schrijvers.

Vanaf begin de jaren zestig ontpopte Frans Pans in Brusselse progressieve kringen zich als een zeer sociaal bewogen mens en kunstenaar. Dat is hij, in weerwil van zijn latere slepende ziekte, tot zijn dood gebleven: een compromisloze humanist met een pacifistisch-antiautoritaire en antikapitalistische boodschap. Zijn lijfspreuk was, net als die van zijn geestesgenoot Léo Ferré, ‘ni dieu ni maître”, de slogan van de Franse revolutionair Auguste Blanqui uit 1880.

Frans Pans was als graficus en fotograaf een getalenteerd autodidact. Hij maakte zeefdrukken en tekeningen voor affiches van de vredesbeweging en de (o.m. feministische) ontvoogdingsstrijd, als documentair fotograaf vereeuwigde hij stakingsacties, provo-happenings in Amsterdam, Brussel en Antwerpen, vredesdemonstraties, fabrieksbezettingen en protestbetogingen, en als sociaal-fotograaf had hij oog voor uitsluiting en uitbuiting. Hij nam deel aan de groots opgezette artistieke projecten van Mass Moving en van Mass & Individual Moving. Daarnaast schiep hij in de jaren zestig en zeventig artistieke portretten ten behoeve van de literaire 5de Meridiaanreeks van uitgeverij Manteau, en maakte samen met de dichter Willie Verhegghe zeefdrukken voor de kunstmap “Spanje 1936-1976”. In 1968 was hij mede-oprichter en bezieler van het undergroundcafé De Dolle Mol, toen nog aan de Kaasmarkt te Brussel. Later stichtte hij nog tweemaal een artistiek café in de Marollenwijk (Het Vermiljoen en Den Tricoloren Keunink).

In 2002 was er in het gemeentehuis van Bredene een overzichtstentoonstelling van zijn fotografie, verzorgd door het Amsab ofte het Instituut voor Sociale Geschiedenis te Gent., waar zijn omvangrijk foto-archief toegankelijk is.

shared by : Herman J. Claeys
(Brugge, 23/05/1935 – Antwerpen, 29/12/2009) 
was een Vlaams schrijver en provo-activist uit de jaren zestig.

 

Frans Pans werd geboren te Mechelen op 22 november 1934
en overleed te Brussel op 30 juli 2005.

In 1958 woonde Frans Pans in Brussel waar hij werkte voor het Brussels Kamertoneel (BKT).
Hij ontpopte zich in de Brusselse progressieve kringen tot een zeer sociaal bewogen kunstenaar.
Zijn lijfspreuk was “Ni dieu ni maître”.

 

Affiches

Frans Pans ontwierp verschillende affiches (tekeningen en zeefdrukken) voor linkse en sociale bewegingen, zoals de Vredesbeweging en de Femiministische Ontvoogdingsstrijd.
De affiches van de rakettenbetogingen in Brussel waren van zijn hand.
Het grafisch werk van Frans Pans werd omschreven als zeer direct en hard.
UW STAD IS VERKOCHT maakte hij voor BRAL
(stadsbeweging die ijvert voor een duurzaam Brussel)

Fotografie

In de vroege Jaren ’60 van de 20ste eeuw maakte Frans Pans foto’s van de undergroundcultuur, de anarchisten en de toenmalige provobeweging. Ook vereeuwigde hij stakingsacties, provohappenings in Amsterdam, Brussel en Antwerpen, vredesdemonstraties, fabrieksbezettingen en protestbewegingen. Sommige van zijn foto’s, waar naakt in te zien was, werden destijds door de goegemeente als aanstootgevend ervaren.

Frans Pans lag aan de basis van de subjectieve fotografie in België. Zijn foto’s hingen op verschillende tentoonstellingen, naast grootheden zoals Julien Coulommier, Gilbert de Keyser, Antoon Dries en Paul Strand. Ook het blad Humo en The Photography Yearbook uit 1965 namen foto’s van hem op. Zijn stijl uitte zich in sterke zwart-witcontrasten, grove korrel en had geen respect voor de toen gangbare technische normen.

Acties

Frans Pans nam deel aan artistieke projecten zoals “Mass Moving”, schiep portretten ten behoeve van de literaire vijfde Meridiaanreeks van uitgeverij Manteau en creëerde zeefdrukken in samenwerking met de dichter Willie Verhegghe voor de kunstmap “Spanje 1936-1976”. Frans Pans nam ook regelmatig deel aan de activiteiten van de fotografische kring “Iris” in Antwerpen.

In 1968 opende Frans Pans het undergroundcafé “De Dolle Mol” aan de Kaasmarkt in Brussel.
Zijn latere artistieke café’s waren “Het Vermiljoen” (Rollebeekstraat) en “Den Tricoloren Keunink”.

VIVE LA REPUBLIQUE
Het origineel van deze foto is een zwart-wit cover van een dichtbundel. Het toont een aantal mensen op de straat met één naakte vrouw, met een spandoek “Vive la République” voor de stichting Pacheco te Brussel in 1966. Van links naar rechts: Willy Cornette, Frank De Crits, Bert Verminnen, Jean-Marie Buchet, DéDéé, Herman J. Claeys, Lacaille en Luc Muller.
Het boekje werd vrij snel verboden nadat het was uitgegeven …
bijgaande met dank aan Hendrik Van Hellem

 

Ons laatste contact was PALLIATIEF

Op BROSELLA Folk & Jazz 2005 (9 & 10 juli) – ik zal het nooit vergeten – stonden plots twee Vrienden, die ook bevriend waren met Frans, aan de Brosella Office cabine, om met te zeggen :
“RIE, Frans PANS ligt op palliatieve zorg in het AZ Jan Portaels te Vilvoorde en hij wil u absoluut nog zien vooraleer hij sterft!” Ik herinner me dat dit aankwam als een koude douche midden in een warme zomer en tussen het plezier van schone muziek …

Ik ging dan zo spoedig mogelijk naar de kliniek kopmm Frans te bezoeken. Onderweg vroeg me af “Wat moet ik hem zeggen? Hoe moet ik hem begroeten?” In ieder geval niet met “Hoe gaat het met u, Frans?”
Toen ik zijn kamer binnenstapte zei ik gewoon:“Frans, ge wou mij zien. Hier ben ik.”

Hij vertelde me dat hij, dankzij de hulp van TOPAZ, een postume fototentoonstelling voorbereidde. Hij kon zelf geen fototoestel meer vasthouden, maar daar werd ginder, dankzij de medewerking van een vrijwilliger, een oplossing voor gevonden. Hij drong er sterk op aan dat ik zeker naar de opening van die tentoonstelling zou gaan, die na zijn dood zou georganiseerd worden in een klein zaaltje in Evere.
Dat moest ik hem beloven …!!!…

Hij vertelde me ook dat zijn dochter Russisch had geleerd om de teksten van zijn communistische kameraden in de oorspronkelijke versie te kunnen lezen.

Daarna zei hij: “Ge moogt gaan. Ik ben moe”

Dat was mijn laatste contact met Frans PANS, persoonlijk …
maar ik heb hem wel nog gezien in die postume fototentoonstelling,
want daar waren een aantal merkwaardige “zelfportretten” bij.

0
You, YourSelf & RIE
0 Comments

SURVIVAL in SARAJEVO

SURVIVAL in SARAJEVO

Op 6 april 1992 begonnen de beschietingen van de Bosnische hoofdstad Sarajevo, het begin van een bloedige belegering die maar liefst 46 maanden zou duren. De beelden die we nu zien in Oekraïne – dode mensen op straat, burgers in schuilkelders of op de vlucht – doen sterk denken aan de oorlog in Bosnië.
In januari 1994 trad Luitenant-Generaal Francis Briquemont gedesillusioneerd af over de passiviteit en het onvermogen van de VN, waarbij hij zich beklaagde over de enorme kloof tussen de VN-resoluties, de (on)bereidheid om deze te handhaven en de ontoereikende middelen die aan de VN-commandanten ter beschikking werden gesteld. (F. Briquemont, “Do something, general” Icarus, 1998
Op 14 december 1995 werd het Verdrag van Dayton of de Akkoorden van Dayton (officieel: General Framework Agreement for Peace in Bosnia and Herzegovina) getekend, het vredesverdrag dat een einde maakte aan de Bosnische Burgeroorlog.

De grootste etnische zuivering voltrok zich in Srebrenica op 11 juli 1995.
Daar zijn door Bosnisch-Servische milities op één dag meer dan 8000 personen, voornamelijk mannen met als etnische achtergrond Bosniak, vermoord. Veel van de betrokkenen werden uiteindelijk berecht door het Joegoslavië-tribunaal. Het werd na de etnische zuiveringen in de Tweede Wereldoorlog als een van de gruwelijkste daden in Europa gezien.

LA BENEVOLENCIJA

Luc Van NOTEN en ikzelf trokken, “in naam en in opdracht” van de para-communale VZW “Jeugd in Brussel” van 7 tot 11 februari 1997 naar SARAJEVO om er, samen met die organisatie en het UPJB (Union des Progressistes Juifs de Belgique), een “Culturele Uitwisseling” tussen Brussel en Sarajevo op poten te zetten in de Stad BRUSSEL.
We zouden allerlei activiteiten organiseren rond een tentoonstelling van foto’s van

Edward Serotta.

Het buitengewone verhaal van een handvol Bosnische Joden en hun heldhaftige pogingen om hun vrienden en buren in Sarajevo te beschermen en te redden: Moslims, Serviërs en Kroaten.

Sarajevo

Op vrijdag 7 februari 1997 vertrokken we naar Sarajevo via Zürich en op dinsdag 11 vlogen we terug vanuit Sarajevo via Zagreb en Frankfurt. We beleefden er zeer leerzame dagen. Spijtig genoeg was ons verblijf er te kort om echt dieper in te gaan in onze contacten met de mensen van het plat gebombardeerde Sarajevo.

Maar we kregen er toen wel een resem lessen in Humanitas !!!

Ik hoop later eens een afzonderlijke blog te kunnen wijden aan ons verblijf in Sarajevo na die oorlog in Bosnië.
Maar ook aan de “perikelen” die we meemaakten toen we
die activiteiten rond Sarajevo wensten te organiseren bij de Ville de Bruxelles … omdat er ons allerlei “typisch Belgische/Brusselse obstakels” in de weg werden gelegd.

 

Ook toen dacht men dat zoiets in Europa niet meer zou gebeuren …
tot de Russische invasie van Oekraïne op 24 februari 2022, toen Rusland buurland Oekraïne binnenviel vanuit meerdere kanten in een grote escalatie van de Russisch-Oekraïense oorlog die eigenlijk sinds 2014 gaande is …

En EUROPA weet nog steeds niet hoe het met zulke onmenselijke toestanden moet mee omgaan …

sinds de Val van de Muur in 1989

 

0
You, YourSelf & RIE
0 Comments

PACT <=> HUMANITAS <=> LA BENEVOLENCIJA

PACT
<=>
HUMANITAS
<=>
LA BENEVOLENCIA

<=><=><=><=><=>

Op maandag 20 maart 2023 had ik genoegen om de lancering van PACT bij te wonen in Flagey.
PACT wil in het huidige gepolariseerde klimaat antwoorden geven door middel van vrij onderzoek en wetenschappelijk denken.


De Vrije Universiteit Brussel en curator Alicja Gescinska gaven er het langverwachte startschot voor de Caroline Pauwels Academy of Critical Thinking. PACT-curator, filosofe en opiniemaker Alicja Gescinska gaf in de legendarische Studio 4 van Flagey een lezing over haar nieuwste werk Humanitas, dat medio maart verschijnt. Twee kritische stemmen – Jonathan Holslag en Kathleen Van Den Daele – reageerden op de lezing van Gescinska. Studenten en het publiek in de bomvolle zaal mengden zich volop in het debat.


Wijlen rector Caroline Pauwels was de bedenker van PACT in 2018, toen het nog niet haar naam droeg. Kritisch denken was een permanente opdracht voor VUB-rector Caroline Pauwels (1964-2022). Kritisch denken gaat immers niet zonder slag of stoot, is nooit vanzelfsprekend en gaat altijd gepaard met nuance. En vooral met dialoog. Caroline Pauwels heeft zich enorm ingezet om die dialoog met de samenleving naar een hoger niveau te tillen. Het is die interactie met studenten, met wetenschappers en met de bredere samenleving die de Caroline Pauwels Academie voor Kritisch Denken wil voortzetten.

VUB-rector Jan Danckaert was dankbaar dat de Caroline Pauwels Academy of Critical Thinking met zoveel enthousiasme van start ging. “Met PACT willen we het DNA van onze universiteit zo ver mogelijk verspreiden, we willen kritisch denken als methode breed uitdragen door avonden als deze te organiseren waar kritisch denken een podium krijgt.”


Het curatorschap van PACT is in handen van Alicja Gescinska, filosofe met Poolse roots. Tijdens de lancering van PACT introduceerde zij haar nieuwste boek Humanitas – Een vergeten ideaal. Alicja Gescinska pleit voor een herwaardering van humanitas, van universele menselijke verbondenheid en verantwoordelijkheid, als antwoord op de malaise van onze tijd.

“Humanitas betekent ‘een mededogend mens zijn’: de levenshouding die gekenmerkt wordt door een bewustzijn van de eigen kracht en de daaruit voortvloeiende morele verantwoordelijkheid jegens anderen, en die zich vertaalt in een houding van bescheidenheid, hulpvaardigheid, edelmoedigheid en vriendelijkheid. Humanitas betekent welwillend en betrokken zijn in je houding tegenover je medemens.”


De lezing van Alicja Gescinska werd gevolgd door een repliek van VUB-hoogleraar Internationale Betrekkingen Jonathan Holslag. Hij benadrukte het belang om de nieuwe generatie studenten op te leiden tot kritisch denkende wereldburgers. Kathleen Van Den Daele gaf een tweede repliek. Zij is algemeen coördinator van LEVL, een onafhankelijke participatieorganisatie en opvolger van het Minderhedenforum. LEVL streeft naar een inclusieve samenleving, vrij van racisme en discriminatie. “De strijd tegen discriminatie en racisme is een strijd van ons allemaal.”

HUMANITAS

 
Bij de lectuur van Alicja’s essay moest ik spontaan denken aan 

LA BENEVOLENCIJA

Luc Van NOTEN en ikzelf trokken, “in naam en in opdracht” van de para-communale VZW “Jeugd in Brussel” van 7 tot 11 februari 1997 naar SARAJEVO om er, samen met die organisatie en het UPJB (Union des Progressistes Juifs de Belgique), een “Culturele Uitwisseling” tussen Brussel en Sarajevo op poten te zetten in de Stad BRUSSEL.
We zouden allerlei activiteiten organiseren rond een tentoonstelling van foto’s van

Edward Serotta.

 
Het buitengewone verhaal van een handvol Bosnische Joden en hun heldhaftige pogingen om hun vrienden en buren in Sarajevo te beschermen en te redden: Moslims, Serviërs en Kroaten.

Sarajevo

Op vrijdag 7 februari 1997 vertrokken we naar Sarajevo via Zürich en op dinsdag 11 vlogen we terug vanuit Sarajevo via Zagreb en Frankfurt. We beleefden er zeer leerzame dagen. Spijtig genoeg was ons verblijf er te kort om echt dieper in te gaan in onze contacten met de mensen van het plat gebombardeerde Sarajevo.

Maar we kregen er toen wel een resem

Lessen in Humanitas !!!

Ik hoop later eens een afzonderlijke blog te kunnen wijden aan ons verblijf in Sarajevo na die oorlog in Bosnië.
Maar ook aan de “perikelen” die we meemaakten toen we 
die activiteiten rond Sarajevo wensten te organiseren … omdat er ons allerlei “typisch Belgische obstakels” in de weg werden gelegd.

 

6
You, YourSelf & RIE
1 Comment

#itsme

#itsme ?

#itsyou ?

“how are you ?”

#MeToo ?

Ik ben geboren in 1947
heb leren typen met een oude typemachine
heb nooit les gekregen over informatica
heb heel veel te danken aan mijn petekind :
hij helpt me om “mee te zijn met mijn tijd”
die absoluut geen rekening meer houdt met De Mensen
die niet van de “online generatie” zijn
maar die Mensen mogen/moeten evenzeer (veel te veel) belastingen betalen
en dat is een hele brok van hun pensioen(tje) …!!!…
Een computer had ik al lang …
maar onlangs moest ik ook nog zo’n ID-kaartlezer kopen
om op de hoogte te zijn van mijn administratieve documenten
die een of ander Ministerie mij wil doen lezen
en ze met de post versturen doen ze niet meer
(ik denk dat ze Bpost ook zelf niet meer betrouwen)
Maar ik geraak niet in Mijn itsme …
Is dit een “straf”?
omdat ik een bankrekening heb bij “de verkeerde bank” …???…
Hoe of waarom heb ik die Straf dan verdiend?
Ik die al 76 jaar àltijd met àlles “in orde” ben geweest.
Alles moet nu online :
– afspraak met de bank
– afspraak met de dokter
– resultaten van bloedonderzoek
– en de dokters”briefjes”
– documenten bij de apotheek
… … …
Alles moet met de computer, de tablet, de smartphone, …
en met QR-codes of andere digitale scanner systemen …
Toestanden …!!!…
GEVOLGEN …
Mensen worden bang om nog tegen elkaar te spreken !
We worden meer en meer “ontmenselijkt”.
Daardoor zijn veel “transacties” agressief geworden
want “Mensen” ontmoeten geen “Mensen” meer …
alleen als het echt niet anders kan.
Een van mijn vrienden, die nog een oude gsm heeft,
zei onlangs nog : “Si ils continuent comme ça, je vais mourir de soif”
Er is wel één Groot Voordeel :
#MeToo zal online wel minder voorkomen
dan in de kantoren van de administraties
en in kerken en abdijen
Maar voor de rest …
werd àlles alleen maar moeilijker gemaakt.
Mijn Gedacht
2
BROSELLA/You, YourSelf & RIE
0 Comments

20230103 ternauwernood

ternauwernood

de laatste noot

2023 0103

over het jaar 2022


© Michel Binstok

honderdjarige harmonicavriend
Lieve TOOTS

2022 was jouw jaar

de laatste noten
van dat feestelijk jaar
klonken kleurrijk en klaar

weinigen geloofden
dat het nog goed zou komen

want er had wat meer en beter
over gecommuniceerd moeten
mogen kunnen worden

maar toch werd dat honderdjarige feest
van onze goeie ouwe harmonicavriend
een succes

al was het maar voor mij persoonlijk :
dat ik in de tentoonstelling in het KBR
bezoekers mocht begeleiden in het dialect
dat wij samen gebruikten telkens we mekaar zagen
of elke keer we mekaar aan de telefoon hadden
bracht me telkens weer terug naar een of ander
schoon moment dat ik met jou mocht meemaken
van in 1986 …
toen je aanvaardde om “Peiter te zaain”
van het festival BROSELLA Folk & Jazz
tot je ons allemaal hebt verlaten …
op 22 augustus 2016

we zullen je nu opnieuw met rust laten
Goede Vriend, Gentle Baron, TOOTS THIELEMANS


© Jempi Samyn
7 oktober 2008
Koninklijk Conservatorium Brussel

0
A NEW DAY IS BORN/POLLEN & SOKKEN/Uncategorized/You, YourSelf & RIE
0 Comments

Leve de “komkommertijd” !!!

Niet dat ik gek ben op komkommers. Geef mij liever een fris tomatenslaatje.

Maar het fijne van de “komkommertijd” is, dat de media niet elke dag die onwelriekende politieke spelletjes moeten opvolgen. Want ze zijn allemaal met vakantie. Er is nu ruimte voor meer diepgaand  leesvoer …

en of !!!

Gewoonlijk kopen wij onze weekendkranten bij de dichtstbijzijnde Standaard boekhandel. Maar vorige zaterdag (30 juli 2022) waren ze (nog) niet “met zorg gebracht”, ook niet in de grootwarenhuizen … In het vernieuwde station van Vilvoorde hebben we de laatste exemplaren kunnen op de kop tikken … We konden weer naar hartelust een paar dagen lezen …

Nog nooit was die weekendlectuur zo boeiend als vorig weekend …

De Standaard Weekblad

Vorig weekend las ik het fijnste, interessantste De Standaard Weekblad van het jaar van A tot Z.
Dat gebeurt anders bijna nooit. De ondertitel “verhalen, cultuur & gids” was voor het eerst helemaal terecht, vond ik.

Onder de dubbele hoofding “De cultuursector opnieuw sluiten was achteraf gezien een fout” en “Dat was voor iedereen in mijn omgeving vooraf al duidelijk”, maakten Kasper Goethals en Griet Plets een prachtinterview van de stijve minister van Volksgezondheid en de soepele drummer, docent en doctoraatsstudent: een open en eerlijk gesprek met Frank Vandenbroucke en Lander Gyselinck. De verschillen waren nogal te verwachten; de gelijkenissen tussen die twee schone mensen was minder evident.

Het “Pottenbakken om aan jezelf te schaven” sprak me bijzonder aan omwille van de aanpak van het artikel, van de persoonlijkheden die aan bod kwamen. DankUwelllMersie!!! Cathérine De Kock voor deze blik uit een andere invalshoek.

Alleen al de titel van het artikel van Steven De Foer, “DE SLAAF DIE ALS EERSTE ROND DE WERELD VOER”, lokte mijn aandacht onmiddellijk. Dankzij onderzoek van de Amerikaanse historicus Laurence Bergreen wordt ons een totaal nieuwe kijk gegeven op de verdiensten van Fernâo de Magalhâes (Ferdinand Magellaan). Hij sneuvelde op 27 april 1521 onderweg, in Mactan (Filipijnen) en heeft zelf dus nooit de wereld rondgereisd. Er bleven slechts 18 man en één schip over van de 260 manschappen en 5 schepen die op 20 september 1519 vertrokken waren uit Sanlúcar de Barrameda (Spanje). Bij de aankomst van de Victoria ,op 6 september 1522, had Juan Sebasián Elcano het commando in handen. Maar eigenlijk had Enrique, de slaaf, die Magellanan in de Filipijnen gekocht had, al jaren voordien de wereld rondgereisd …
Hoe geschiedenis geschreven wordt …
Maar ook hoe we moeten blijven zoeken naar wat eventueel, misschien, de waarheid zoou kunnen zijn …

En dan dat artikel van Bas van Putten, “Het laatste vluchtoord”, met als ondertitel “In je eentje autorijden is schepen achter je verbranden. De verlossing van het lawaai wordt de confrontatie met jezelf. Daar zie je de holle kern van de mens zonder bereik.”
Zàààlig geschreven. Ontluisterend. Very to the point !!!

Zo’n weekendblad gaf me weer “goesting” om zelf te schrijven …

 

 

0
Uncategorized/You, YourSelf & RIE
0 Comments

Maar het was geen slang!

Een jaar of zestien moet ik geweest zijn …
In een vakantiekolonie in Oostduinkerke was ik als hulpmonitor aangeworven om kinderen te begeleiden en met hen te gaan zwemmen in de zee, te gaan spelen op het strand en in de duinen.
Tegen vier uur bracht men ons grote blikken dozen, zo van die koekendozen, maar dan zonder merk op de doos: dat waren onze boterhammen met choco … en zand.
Het is van toen dat ik altijd zeg: “Eén dag aan zee is gelijk aan een week zand in je bed.”

Het eten was er voortreffelijk in die vakantiekolonie: zowel ’s morgens, ’s middags als ’s avonds.
Bij het ontbijt was er dikwijls een halfgekookt eitje: we sneden onze boterhammen in “soldaatjes” om in het eitje te betten; lekker was dat.
Het middagmaal bestond altijd uit een stukje vlees (zowel kip als runds- of varkensvlees), groenten en flauw gekookte aardappelen. Op vrijdag: vis.
’s Avonds kregen we brood met confituur. Al waren we al wel begin jaren ’60, de vierkante sneetjes wit brood deden soms denken aan dat van de Expo-’58.

Alle kinderen waren blij. Dat dachten wij.
Behalve toen we er eentje moesten gaan zoeken die was gaan lopen: aan onze aandacht “ontsnapt”. Alle monitoren en hulp-monitoren werden onmiddellijk gealarmeerd, zelfs het keuken- en onderhoudspersoneel werd erbij gehaald en er werd een zoektocht georganiseerd. We vonden “ons mannetje” terug in Koksijde. Hij dacht zich nog net te verschuilen tussen geparkeerde wagens, maar we hadden hem gezien. Hij had heimwee naar huis.
Een fijn gesprek met een verpleegster, die hier meer de functie van psychologe moest uitoefenen, gaf hem weer de moed om zijn vakantie verder door te brengen met alle andere kinderen.

Overnachten deden we in een vakantietehuis in het centrum van Oostduinkerke. Zo’n “kamp” lijkt wel op een schoolgebouw, maar het was er wel knus en gezellig gemaakt door het decor dat de kinderen zelf hadden gemaakt op regenachtige dagen.
Sommige bedden piepten wel, maar de matrassen waren zacht. De lakens ook. De dekens van het soort irritante wol, die jeukte, waren het enige minpunt. Het was er, normaal gezien, goed slapen.

Toch werd ik op een nacht plots wakker. Ik droomde dat er een slang in mijn pyjama was gekropen.

Maar het was geen slang!

Het was de pastoor die in mijn pyjamabroek op zoek was naar dat kleine speelgoed tussen mijn benen. Als zoiets gebeurt krimpen de meeste kinderen en jongeren van angst, te bang om te bewegen, durven niet voor zichzelf opkomen … in die tijd toch zeker niet … want toen “deden pastoors en bisschoppen” zoiets toch niet!
In mijn geval was dat “pech” voor meneer pastoor. Ik was nogal assertief opgevoed en het resultaat was dat meneer pastor een lap om zijn oor kreeg …
De volgende dagen heb ik hem niet meer gezien.

 

Ik heb er pas later bij stil gestaan: dat het jongetje dat was gaan lopen had misschien ook wel gedroomd dat er een slang in zijn pyjama was gekropen …
Maar het was geen slang!
Wie weet …
Misschien heeft hij het aan die verpleegster verteld.
Misschien heeft zij die pastoor aangeraden om “ergens anders voor slang te gaan spelen”.

 

0
A NEW DAY IS BORN/POLLEN & SOKKEN/SCHATTEN OP ZOLDER/You, YourSelf & RIE
0 Comments

Museum Mag – Muziek Niet

Men zegt ons dat de corona oorlog pas zal gewonnen zijn
als iedereen, of toch minstens 70% van de bevolking,
gewapend zal zijn met een vaccin
maar dat we ondertussen wel wat veldslagen kunnen winne
door alles op slot te draaien waar veel volk naartoe komt.

Men zegt ons ook dat men onze Cultuur belangrijk vindt …
maar de werkelijkheid is, in deze tijden van pandemie,
dat de culturele sector de enige is die verwaarloosd wordt.
Alleen de museums mochten – na de eerste “blijf in uw kot” periode -voorzichtig hun deuren openen. We mogen dus van geluk spreken, want in de meeste andere Europese lidstaten zijn de museumpoorten dicht.

“Iedereen gelijk voor de wet”

Men houdt wel rekening met enkele, vooral economisch belangrijke sectoren. Alle winkels mogen open op voorwaarde dat ze een aantal “regels” respecteren die corona-proof “shoppen” moeten mogelijk maken. Bij voorbeeld: één persoon per winkelkarretje met neus-mondmasker …
Voetballers mogen altijd al met de bal “spelen”, het gras vol spuwen en mekaar rond de nek vliegen als ze dan eindelijk eens een doelpunt hebben gemaakt. En of ze de grasmat betreden of niet, de miljoenen €€€ komen sowieso op de rekening (liefst in het buitenland) terecht.
Maar muzikanten en acteurs hebben (bijna) uitsluitend thuis moeten/mogen “spelen”, via uitgestelde of rechtstreekse “livestreamings”. De meeste artiesten hebben geen vaste €€€stroom naar hun rekening, zijn niet “beschermd” tegen ongevallen. Als ze in een academie of een conservatorium les geven, dan hebben ze nog een vast loon getrokken. Maar al die andere muzikanten zien al maanden “zwarte sneeuw”.

Men zegt ons dat onze politici ons land of gewest of gemeenschap op democratische wijze (moeten) besturen. Al is het feit dat er enkele ministers niet eens op de kieslijsten stonden toch op zich ook al geen goed voorbeeld van Goed Bestuur.

“Living Museum
of
Dying Music”

Men zegt ons dat wetenschappers steeds nieuwsgierig moeten zijn, dat ze ook op creatieve manier te werk gaan in hun zoektocht naar antwoorden op grote of kleine vraagstukken en dat ze, net als detectives met een vergrootglas, ook op verborgen plekjes gaan speuren naar oplossingen voor allerlei problemen.

Creativiteit is dus zeker geen monopolie van de culturele sector, maar om te overleven moeten zowel de Artiesten als de Organisatoren heel wat creativiteit aan de dag leggen.

Zo waren mijn Goede Vriend Guy Trifin en ikzelf
op dinsdag 16 februari 2021 de gelukkige aanwezigen op een schitterend initiatief van MuziekPublique in het Théâtre Molière, Bolwerksquare 3 te Elsene, 1050 Brussel, bij de Naamse Poort.
We mochten met 4 personen (“one of the very many corona rules”)
op Museumbezoek en kregen 3 prachtige mini-concertjes voorgeschoteld … ingekaderde kunst zoals het in een museum past.

Eerst gingen we de trap op naar de derde verdieping …

© Rie

… om naar Vardan Hovanissan, Malabika Brahma en Emre Gültekin te luisteren. We hebben in het MuziekMusée kunnen genieten van een concertje van ongeveer 45 minuten. De kwaliteiten van Vardan en Emre kende ik al jaren, maar nu was ik toch serieus on der de indruk van die stem van Malabika.
Braaf, met neus-mondmaskers aan, op vier ver van elkaar verwijderde stoelen, zien we te genieten van Live Muziek. En we hebben de muzikanten niet geknuffeld, zelfs onze ellebogen hebben elkaar niet aangeraakt.

Daarna mochten we naar de grote zaal in het Molière Theater. Het contrast was enorm: een zaal van pakweg 300 seats waar 4 mensen ver van elkaar verspreid naar 2 fantastische muzikanten zaten te luisteren. Het was eigenlijk wel aandoenlijk, hoe blij Wouter Vandenabeele & Bao Sissiko waren dat ze toch nog eens in ’t ècht mochten spelen voor èchte mensen.

© Rie

Hij nodigde het “voltallige publiek” wel al uit om in april … of mei … of juni
in deze mooie bonbonnière naar de voorstelling van hun nieuw album te komen luisteren: die CD is al een hele tijd klaar, maar kon – we weten allemaal waarom – nog niet aan een publiek worden gepresenteerd.

Dan mochten we naar het gelijkvloers van het Théâtre Molière, waar het foyer van MuziekPublique zich bevindt.
De bar was uiteraard gesloten – we weten allemaal waarom er in geen enkel museum iets gedronken kan worden – dus ook niet in dit
“Levend Museum van Stervende Muziek”.
Er werd hier wel meteen duidelijk gemaakt, dat ze nog niet helemaal dood is, de Cultuur. Maar ze moet wel dringend de nodige zorgen krijgen of ze sterft aan een slepende ziekte, veroorzaakt door een virus waar ze zelf niets kan aan doen.
We mogen dit toch niet laten gebeuren, dat dergelijke Schoonheid uit ons leven zou worden verbannen, geschrapt, vermoord …
zoals deze van het trio Les Contes d’Alfonsina:

De passie die Sofia Romano, met haar mooie stem uitstraalde, het discrete maar fijne gitaarspel van Marco Papadia en de vurige viool van
Fred Gairard zorgden voor een mooi orgelpunt bij ons bezoek aan het
“Living Museum of Dying Music”

Zàààlig was dat voor ons, om muzikanten nog eens “in ’t ècht” bezig te zien en te horen. Ook voor hen was het een emotioneel moment, om nog eens voor een “ècht publiek” te kunnen (mogen?) spelen … al moet het tegelijk wel triest zijn geweest van met 2 prachtige artiesten op het podium 4 mensen in een gewoonlijk volle zaal te zien zitten.

Een hartelijk DankUwelllMersie!!! aan de Muzikanten en aan de hele ploeg van MuziekPublique !!!

Er waren eigenlijk drie sessies in de loop van de namiddag. Guy en ik waren de gelukkigen die, zoals dat nog al eens gebeurt, bij de laatsten waren, die het licht uit doen.
In de eerste sessie werd geconcerteerd door Tammam Al Ramadan & Fakher Madallal, Constanza Guzmán & JeanFrançois Prins en Patricia & Osvaldo Hernandez
De tweede sessie bracht ook weer drie groepen Las LLoronas (Sura Solomon, Amber in ’t Veld, Marieke Werner), Euforró (Jonas Malfliet, Antoon Kindekens, Alice Loparic) en het trio van Emanuela Lodato, Vincent Noiret, Jonathan De Neck

Zeven werken van barmhartigheid ?

Let wel, ook “koken is kunst” !
Het is niet aan iedereen gegeven om “hongerigen te spijzen” op stijlvolle en tegelijk warme, gezellige wijze. Het vraagt soms veel talent om sommige mensen, de arroganten zowel als de sympathieke, op een vriendelijke manier alleen mar lekkers op hun bord voor te schotelen.

Ook de “dorstigen laven” is soms pure kunst. Om “een goei pint” te tappen moet je over het juiste talent en heel wat vaardigheid beschikken. Het vraagt ook heel wat mensenkennis. Niet elke tooghanger is “sociaal”. Een goede cafébaas moet ook een beetje “psycholoog zonder diploma” zijn.

De sociale en de psychologische rol van de horeca sector komt af en toe wel eens aan bod, maar meestal hoor je alleen het cliché-achtige geklaag van de kleine zelfstandige ook. “Om de poen is het te doen”. Het zou mijns inziens “wijzer” zijn om het ook over hun “vakmanschap” te hebben, over de creatieve aspecten in hun beroep.De naakten kleden

© Caravaggio

Omdat we de naakten moeten/willen kleden zijn die winkels wèl al lang open mits respect voor “de regels”

Met de vreemdelingen herbergen hebben we het al langer lastig, want die “komen ons werk afpakken” zeggen de meest rechtse lieden onder ons.

De zieken verzorgen !!! Corona zal in deze materie hopelijk wat positieve sporen nalaten. Dat kan dan wel alleen op voorwaarde dat onze politici hebben ingezien hoe nefast hun jarenlange “besparingen” zijn geweest. Applaus op de balkons en witte lakens aan de vensters zullen het probleem in de toekomst niet oplossen. Maar de bevolking kiest voor en betaalt politiekers om het dagelijks leven te verbeteren. Niet om het ondraaglijk te maken !

De gevangenen bezoeken: ik vrees dat ook hier corona serieus “huis gehouden” heeft. Net als in de rusthuizen (pardon, dure woonzorgcentra) waren de mensen hier dubbel geïsoleerd. Niemand mocht bezoek ontvangen: dat moet toch wel heel er zijn om geen echtgenoot/echtgenote, geen kind(eren) op bezoek te (mogen) krijgen

De doden begraven ? Men zou denken: “Dat is nog eens een sector met toekomst. Zo’n pandemie doet de kassa rinkelen !!!” Maar … begrafenissen zonder koffietafels, met een klein aantal mensen die toegelaten worden om “afscheid te nemen” van hun naasten, geliefden, vrienden … toch ook niet zo evident.

Nog eentje …
om te lachen :

De zeven geestelijke werken van barmhartigheid zijn:

  1. De onwetenden onderrichten
  2. In moeilijkheden goede raad geven
  3. De bedroefden troosten
  4. De zondaars vermanen
  5. Het onrecht geduldig lijden
  6. Beledigingen vergeven
  7. Voor de levenden en overledenen bidden
29
POLLEN & SOKKEN/You, YourSelf & RIE
1 Comment

Brusselaars en “hun Zenne”

Steden worden geboren waar stromen bijeen komen,
waar rivieren samenvloeien, waar mensen elkaar ontmoeten op plaatsen waar ze mogen handeldrijven, waar ze stoffen en meubels kunnen ruilen voor eetwaren en vice versa. 

Maar Brussel, och arme, werd geboren op een moeras tussen verschillende rivierarmen. De naam Broek-sele, komt uit het oud-Germaanse Broka, dat “moerassig gebied” betekent en Sali wat staat voor “uit één ruimte bestaand huis”.

So, Brussels became a city, on a place on the brooks, where people felt home on the marsh between the river arms of the Zenne … or Senne, if you prefer.

Brussel, hoofdstad van België, Vlaanderen en Europa, werd door haar eigen bewindvoerders vaak verwaarloosd en meermaals verkracht. 

Denk maar aan de hele buurt rond het Noordstation, waar alles en vooral iedereen, moest wijken voor een megalomaan project:
“World Trade Center” klinkt stoer, maar heeft alleen met poen te doen. 

De chirurgische ingreep halverwege de 19de eeuw, om Noord- en Zuidstation met elkaar te verbinden, ook bekend als “Spoorlijn 0”, heeft een enorme sociale impact gehad. Maar ja, in Parijs en in Londen moet je toch nog altijd station in en station uit, om met de trein verder door te reizen.

Het is nog veel erger gesteld met de hele strook van aan het Jubelpark tot het Luxemburgplein, waar alles moest sneuvelen voor de macht, voor het Europees kapitaal. Wie weet daar nog, ergens tussen de gedrochten van Europese kantoren, het mooie Résidence Palace liggen? Behalve dan de journalisten die er naar het Internationaal perscentrum gaan. Misschien zijn ze er wel al op restaurant geweest, maar hebben ze nog nooit het prachtige zwembad gezien in dit art-deco gebouw van architect Michel Polak.

Bruxelles, capitale de la Belgique, de la Flandre et de l’Europe, …
la Communauté Française lui a lâchement tourné le dos
pour aller installer sa Fédération Wallonie-Bruxelles à Namur …
avec balcon et vue sur Meuse.

“Ah (très cher André Bialek) la belle gigue” que nous aurions pu danser … mais il y a déjà trop longtemps qu’on “ne sait plus sur quel pied on pourrait se mettre à danser”.

Water heeft een bijzondere aantrekkingskracht. Het zorgt ook voor “verbinding”. In de 15de eeuw werd er reeds, naast een kronkelende Zenne, een beter bevaarbaar kanaal aangelegd: de Bruesselsche Schipvaert verbond in 1561 Brussel al met Willebroek.

Een stad zonder stroom is als een dorp zonder ziel.
Brussel heeft haar Zenne overwelfd tussen 1967 en 1871.
Soignies (Zinnik, pour les Flamands) deed dat tussen 1896 en 1933 en Vilvoorde en Halle konden het ook niet laten … tussen 1933 en 1955.

Brussel bestaat alleen nog uit beken: de Maalbeek stroomt vanuit de abdij Ter Kameren in Elsene via Etterbeek en mondt in Schaarbeek uit in de Zenne. Maar ook de Maalbeek werd grotendeels overwelfd: er blijven alleen nog zes vijvers over van aan Flagey tot in het Josaphatpark.

Brusselaars dromen al lang om “hun Zenne” weer te zien. Ze hebben ze zelfs een vereniging voor gesticht: de vzw ZenneSenne asbl en/of 
De ZenneZotten. Ik herinner me nog een actie op 19 november 2008 in de Ortsstraat: Brusselse schoolkinderen hebben er gevist in containers aan de Beursschouwburg.

Brussel kreunt en weent, Manneke Pis plast 24/7 en heeft geen last van zijn prostaat … en het Bronzen Zinneke … die doet alsof hij tegen een paaltje zeikt aan de hoek van de Kartuizersstraat en de Oude Graanmarkt.

“Brussel g’hebt mijn hart gestolen” zingt Johan Verminnen.
4
%d bloggers liken dit: