poetRIE
0 Comments

2024 0211 Luister

Luister

2024 0211

Luister
de wind kraakt
in je hoorapparaat
steeds paraat
voor goed en kwaad
en overdaad

Maar …
het is al laat !

Luister
je staat
kordaat
in de smalle straat

kletterende kasseien
lawaai te verwensen
geluidshinder
verhinderde stilte

terwijl je kwaad
razend
snelle wagens
gade slaat

 

Luister
naar het gefluister
in het duister

 

Stil

 

1
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Een GDPR wandeling 2024 01 29

Een GDPR wandeling

2024 01 29

General Data Protection Regulation (EU GDPR)

De Zorgzame Huisartsen

Lang geleden, toen de mensen nog met elkaar spraken, hadden de meesten ook één vaste huisarts, die desnoods ook bij hen thuis hun bloeddruk, hartslag en eventuele koorts kwam meten. Als je bij hem op consultatie ging, dan haalde hij je persoonlijk dossier uit de schuiven van zijn metalen meubel. Daarin waren je vorige bezoeken nog met inkt genoteerd: datum, uur, voor welke kwalen je welke pillen moest halen, of naar welke specialist je verdere onderzoeken moest laten doen, en dergelijke. Hij/zij vond àlles terug. Er ontbrak geen enkel belangrijk feit. Niets ging verloren … 

Nu, in deze online tijden, moet men àlles via computers, tablets of smartphones geregeld krijgen. Afspraken bij de bank en bij hospitalen gebeuren liefst langs internet. Geneesheren verenigen zich in groepspraktijken, Huisartsen werken nu samen in team aan een betere work-lifebalans voor ieder van hen. Ze kunnen de dossiers van hun patiënten online bewaren … niet meer op steekkaarten of papieren  in fardes. Praktisch toch ?

Maar … hoe zit het dan met de “Privacy” wetgeving ? Hoe moeten ze nu omgaan met die GDPR ?
Blijkbaar mag je huisarts het resultaat van je scan niet zomaar per mail sturen. Hoe ‘raar’ is dat ? De Aldis, Carrefours, Colruyten, Delhaizen, Krefelssn, Liddls, VandenBorres, en dergelijke van deze Online Wereld “spammen” er lustig op los … Maar je persoonlijke huisarts ? Die mag/kan je persoonlijke documenten niet zomaar naar zijn persoonlijke patiënt sturen …???…

Het Positieve van die GDPR regels

Het Positieve van die GDPR regels is dat ik die ochtend, zonder vooraf uitgewerkt plan, iets meer dan 3.000 stappen heb gedaan om het resultaat van de NMR te gaan halen die duidelijkheid moest brengen betreffende de pijn, van heup tot teen, in mijn linkerbeen. Dankzij de GDPR regels !

Regels respecteren

Mijn GDPR wandeling bracht mij door de Kerkeblok-hondendrol-weg, langs de achterkant van een van de plaatselijke woonzorgcentra, met een privaat parkje dat echter ook voor de voorbijganger toegankelijk is.

Op voorwaarde dat deze regel voor dierenbescherming gerespecteerd wordt.

Maar, toen ik bijna ter hoogte van dat toegangspoortje kwam, zag ik een dame met haar hondje uit het parkje komen. Zonder leiband.

En … iets verder … en redelijk verse, nog lichtjes in de kou dampende hondendrol …

Op weg naar de kerk …

Dankzij  GoD zij gePRezen 

maandag 29 januari 2024

0
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

Onze-Lieve-Vrouw Van Grimbergen

Onze-Lieve-Vrouw Van Grimbergen

De Onze-Lieve-Vrouwstraat in Grimbergen werd al ongeveer twintig jaar tot ZONE 30 verklaard.
Toen we de burgemeester die daarvoor had gezorgd gingen bedanken en hem tegelijk vragen of hij dan ook het nodige kon doen om de 30 te handhaven, antwoordde hij:
“Da’s wel tràààg hé”

De foto hierbij (© RIE) is veel recenter. Dat kan je zien aan de gestolen spiegel bovenaan de verkleurde oude verkeersborden, met daaronder het bord met “BUURT INFORMATIE NETWERK – SAMEN ZORGEN WE VOOR VEILIGHEID” … en aan de kasseien, de klinkers op de lage drempel (om de vrachtwagens niet te beschadigen werd het inderdaad een “bult om je een bult mee te lachen”), verder weer kasseien en, net voor het gemeenteplein, nog een stukje van het asfalt (zie hieronder) van toen …

Onze-Lieve-Vrouwstraat 15

Hier wonen wij nu al van in november 1978. We huurden het huis toen voor 4.000 BEF per maand. De eigenaar, meneer Houthuys, tuinier van het koninklijk paleis te Laken, kwam de centen halen om ze onmiddellijk naar, het rusthuis te brengen waar zijn moeder toen leefde. “Dat is net genoeg om haar kousen op te trekken: vijftig frank naar omhoog, vijftig frank naar omlaag”, zei hij.

   

Op 17 mei 1979 traden we in het huwelijk in het gemeentehuis van Grimbergen.
We kochten het huis op 18 mei 1981 en begonnen meteen aan verbouwingswerken, want het stond eigenlijk op invallen. Na een tienjarenplan dat twintig jaar geduurd heeft, werd dit het mooiste huisje van de Onze-Lieve-Vrouwstraat … die nu eigenlijk meer gelijkt op een Steenweg: het is een enorm drukke straat geworden. Sinds recente “mobiliteitsplannen” moet omzeggens iedereen door het smalste straatje van het gemeentecentrum om naar de bank of de school of de kerk of het gemeentehuis te gaan.

De laatste jaren trachten we het gemeentebestuur attent te maken op de geluidsoverlast die veroorzaakt wordt door dat vele verkeer op die kasseistenen.

zie De Morgen
21 mei 2021

Meestal krijgen we geen gehoor. Soms worden we zoet gehouden met “We zijn het aan’t bestuderen” of ook “We zijn ermee bezig”.

Blauwe, Groene, Oranje schepenen en burgemeesters hebben zich over het probleem “ontfermd” … zonder enig resultaat. Ze blijven er wel nog steeds over nadenken hoe ze het eventueel zouden kunnen oplossen /;-) Al onze persoonlijke suggesties bleven dode letter.

Soms wordt ook het argument “historisch karakter van het centrum” uit de gemeentelijke collegeschuiven boven gehaald, om het voortbestaan van de kasseien te verantwoorden. De meeste leden van het gemeentebestuur zijn te jong om te weten dat de Onze-Lieve-Vrouwstraat vroeger geasfalteerd was. Sommigen, die dat wèl weten, doen alsof ze aan geheugenverlies lijden.

 

 

Het Laatste Nieuws
van 28 augustus 2007.

Ja …
toen was er al een ZONE30 zonder enige handhaving …
Nog nooit heeft er zelfs maar 1 flitspaal in de
Onze-Lieve-Vrouwstraat gestaan.
“De straat is te smal daarvoor” was eens het antwoord van de commissaris.

 

“Historisch karakter”

Dat “historisch karakter” blijkt dan niet belangrijk te zijn als het gaat om
de Belgische vlag op de kerktoren of de vervanging van de straatlantaarns
want die zijn ondertussen verdwenen …

De basiliek van Grimbergen

Van acht uur tot twintig uur luiden de klokken het uur: eerst horen we een lied, zoals “Für Elise” van Beethoven of “Ave Maria” van Gounod, of andere, soms modernere songs. Op het half uur krijgen we één enkele tik op een klok te horen om ons te melden hoe laat het is.

Elke ochtend om zeven uur worden wij uitgenodigd voor het getijdengebed of “goddelijke officie”
Om kwart voor negen luiden de klokken om de Norbertijnen ter gebedsstonde uit te nodigen, want om negen uur is het tijd voor “het terts officie”. De terts is een van de kleine getijden. Het staat voor het derde uur, dat vroeger varieerde omdat de uren ’s winters korter waren dan ’s zomers. Tegenwoordig wordt de terts meestal gebeden rond negen uur ’s morgens.

Persoonlijk heb ik daar allemaal niet veel mee te maken, want “geloven” is zo mijn ding niet. Maar ik respecteer ieders keuze. We moeten van onze Vrijheden genieten …!!!… zolang dat nog kan.

BEIAARDCONCERTEN

Ik ken mensen die verhuisden omdat ze dat “lawaai” niet konden verdragen … maar die missen nu ook de mooie zomerse beiaardconcerten. Die muziek is echt de moeite waard! Het programma is te vinden op de website van de Beiaardvrienden van Grimbergen: https://beiaardvriendengrimbergen.be.
Vanuit onze tuin kunnen wij voluit van die concerten genieten. Zowel die van de vaste beiaardier Twan Bearda als van jonge en minder jonge talentvolle gastbeiaardiers.
Ik herinner me nog de persoonlijke inspanningen van Rien Aarssen, die destijds, zonder enige steun van de gemeente, de beiaard van Grimbergen een nieuw leven heeft geschonken. Tegenwoordig mogen de Beiaardvrienden wèl op wat steun van het gemeentebestuur rekenen. Gelukkig …!!!…
Want het “historisch karakter” van zo’n beiaard is overduidelijk.

Zij die wat verder uit het centrum, maar toch nog in GRIMBERGEN, afhankelijk van in welke richting dat ze de dorpskern hebben vermeden, zijn gaan wonen kunnen, kunnen dan misschien minder genieten van de vele vliegtuigen die over onze gemeente hun bochten nemen om naar verre of minder verre bestemmingen te vliegen: de hele dag … maar ook ’s nachts …!!!… maar ze missen dus ook het “historisch karakter” van de mooie muziek uit de kerktoren.

Ooit zag ons huisje er zo uit :

Van “historisch karakter” gesproken …

 

Deze foto kregen we van onze buurman.

Hij was 80 toen hij ons die schonk en 10 toen hij aan die voordeur stond.

Toen was er zelfs nog geen asfalt op de straat.

Later wel …

En nog later …

Kasseistenen …

Op deze oude foto lijkt het nog meer op een veldweg.

Als dat geen
“historisch karakter” is …???…

Stel je voor dat alle vergunningen alleen nog afgeleverd worden voor bouwplannen met “een strooien dak” …/;-)…

 

Henri (RIEke) VANDENBERGHE
12 januari 2024

257
SCHATTEN OP ZOLDER
0 Comments

2023-2024 “Jaarwisselingsnostalgie”

2023-2024
“Jaarwisselingsnostalgie”

In de periode van eind december worden er graag lijstjes gemaakt van de beste, leukste, lekkerste, knapste … gebeurtenissen van het mijn voorbije jaar.

Mensen verzenden hun Beste Wensen met de post, maar tegenwoordig ook veel online, per mail, met WhatsApp, via Instagram, op Tik-Tok, enz. … en dat, tot in de eerste helft van januari.

Met Vrienden worden ook dikwijls mooie herinneringen opgehaald. Zowel recente verhalen als leuke herinneringen van lang geleden worden dan weer boven gehaald. Onlangs had ik het nog met enkele Vrienden over onze oudejaarsnachten in TSLEUTELGAT, Jeugd- en Cultuurcentreum te Haren, Brussel.

We hadden het onder andere over de oudejaarsnachten die we samen in ons lokaal doorbrachten. Dat waren nog eens heuglijke gebeurtenissen. Om deel te nemen werd er eerst ingeschreven en betaald. Hoeveel Belgische Franken dat kostte? Dat weet ik niet meer. Enkele bestuursleden gingen dan met de totaalsom op 30 december boodschappen doen in de MAKRO in Machelen en op 31 december werd dan een voorgerecht, een hoofdschotel en een dessert klaargemaakt. Alles aangepast aan het aantal Tsleutelgatters die op die oudejaarsnacht zouden aanwezig zijn. Ook de flessen wijn waren geteld. We brachten altijd wel wat flessen in overschot mee, zodat die dan de avond zelf nog konden aangekocht worden … door wie niet genoeg had als het eerlijk verdeelde aantal op was. Dat gebeurde allemaal nogal zorgvuldig. Alles werd eerlijk verdeeld.
Al herinner ik mij dat er toch eens een koppel ons hadden trachten te bedriegen: ze hadden drie flessen onder hun bank verstopt waar ze hoopten aan te beginnen als de bel ging dat de voorziene voorraad opgebruikt was. Maar ik had het gezien en stoof recht naar die bank en riep dan, zodat iedereen het kon horen: “Sorry. Ik was mis. Er zijn toch nog drie flessen rode wijn te verdelen”.

 

 

Die oudejaarsnachtfeesten gebeurden verkleed onder thema: één jaar was dat “150 jaar België”; een ander jaar was het thema “de filmwereld” … “Cabaret”, “Clockwork Orange” en vele andere werden op zeer creatieve wijze uitgebeeld.

 

 

En zeggen dat wij ons later niet graag meer verkleedden. “Het kan verkeren” zei Bredero.

Wat hebben we toch fantastische tijden gehad in dat TSLEUTELGAT

6
SCHATTEN OP ZOLDER
0 Comments

2024 Nieuwjaarsbrieven aan mijn overleden ouders

Nieuwjaarsbrieven 2024

aan mijn reeds lang geleden overleden ouders


Louiza Cabergs en Jacques Vandenberghe
huwden op 22 augustus 1945

Na vijf jaar geduld omwille van de Wereldoorlog 1940-1945 konden ze niet meer wachten. Niet dat er haast bij was … ik werd toch pas in 1947 geboren … Maar de vijf jaar krijgsgevangenschap van mijn vader had het verliefde koppel lang genoeg op de proef gesteld.

De doos met de liefdesbrieven die mijn vader, Gefangennummer 9753, Stalag VA geprüft, per Kriegsgefangenenpost stuurde naar Melle Cabergs Louisa te Tienen, Hoegaerdestr 13, is een van de weinige zaken die ik van mijn ouders erfde.

Nieuwjaarsbrief aan mijn Moeder


Louiza Cabergs (°16/01/1922 – ✝30/12/2010)

1 januari 2024

Liefste MaMa

Ik ben je zo dankbaar voor wat je voor mij en PaPa allemaal gedaan hebt. Je hebt je hele leven lang zo je best gedaan om die stoute jongen en die zatte vent manieren te leren. Gedurende de eerste zeven magere jaren, met weinig geld maar veel liefde, zal het voor jou nog wel rozengeur en maneschijn geweest zijn. Maar dat bleef niet duren. Ik ga hier, in deze nieuwjaarsbrief, niet onze hele geschiedenis uit de doeken doen. Je weet beter dan wie ook wat je allemaal hebt moeten doorstaan.

Dat ik je gedurende mijn kinderjaren met allerlei kwalen en in mijn pubertijd met koppige schavuitenstreken meer tot last ben geweest dan een gemiddelde brave zoon, daar wil ik hier ook niet verder over uitweiden. Dat doe ik misschien nog wel eens in “Mijn Boek”, waar ik al zo lang van droom en over spreek, maar dat ik uiteindelijk toch wel eens zal moeten schrijven.

Maar ik ben je vooral dankbaar, MaMa, dat je me, op het einde van je leven, in je laatste maanden, de “sleutel” hebt gegeven van het enigma dat mij mijn hele leven een raadsel was gebleven. Voordien had ik niet begrepen waarom ik nooit goed genoeg was om ook de affectie te krijgen die ieder kind van zijn moeder zou moeten mogen verwachten. Toen je dat ondraaglijke eindelijk uitspuwde dat je vanaf mijn geboorte tot je laatste dagen hebt moeten dragen, “Het is uw schuld dat je geen zusje of geen broertje hebt gehad”, begreep ik pas waarom ik “te dom en te lui”  was om te gaan studeren. Al heb ik je toen toch kunnen overtuigen, omdat ik zelf wel ging werken om mijn studies te betalen. Dat ik zonder kleerscheuren mijn diploma van leerkracht voor het lager secundair onderwijs heb behaald aan de Rijksnormaalschool te Sint-Pieters-Woluwe heeft ook wel geholpen om me naar de Vrije Universiteit Brussel te laten verder studeren.
Ik leefde van mijn nul tot mijn vijfentwintig jaar tenslotte toch gevoed en gekleed in het ouderlijk huis: op jullie kosten dus. 

Maar het is dus “mijn schuld dat ik geen zus of geen broer heb”.
Omdat ik te laat en te zwaar was voor een boreling. Omdat ik bij mijn geboorte je baarmoeder heb naar de vaantjes gesleurd. Omdat ik zo je verlangen naar meer dan één kind heb kapot gemaakt.

Nu weet ik tenminste wat er zoal achter je autoritaire buien schuilde. Het was niet enkel het alcoholprobleem van mijn vader. Het was “mijn schuld dat jij, na mij, geen kinderen meer kon krijgen”.  Dat was niet de enige reden waarom wij samen niet gelukkig konden zijn. Het was niet enkel de alcohol die een zware schaduw wierp ons gezinnetje met zijn drieën. Het was ook omdat we geen “kroostrijk” gezin konden worden.

Maar, Liefste Mama, ik heb toch veel van jou gehouden, zoals jij van mij. We waren allebei aan elkaar gewaagd. Ik hoop dat je mij aan het einde van je leven mijn agressieve buien hebt kunnen vergeven, zoals ik jou vergeef om je agressieve autoritaire houding tegenover alles wat ik ondernam.

Want … toch waren we trots op elkaar. Ondanks alles …

Je stoute jongen …
geeft je hierbij nog een warme nieuwjaarszoen.

PS: weet je nog hoe kwaad je kon zijn als ik
vanop vakantiekolonie een kaartje stuurde
waarop alleen “Dag mama” stond
en niet “Liefste mama”?

 

Nieuwjaarsbrief aan mijn Vader

Jacques VANDENBERGHE (°02/09/1921 – ✝ 23/01/1989)

1 januari 2024

Liefste PaPa,

Wat voor leven heb jij gehad? Op je vijftiende stopte je moeder je in ’t Belgisch leger, bij de luchtmacht. Omdat die je opvoeding, ’t is te zeggen, je studies, dan wel betaalden. Maar ook, omdat ze hertrouwde na het overlijden van jouw vader toen je amper drie was, en dat ze met die anderzijds zeer sympathieke Omer Vandromme ook al drie kinderen had, die dus een andere familienaam droegen. Wou ze met die Vandenberghe niets meer te maken hebben? Dat zou wel eens kunnen. Ik heb dat trouwens ook eens heel hard gevoeld. Ze had nogal “losse handjes”, je moeder … mijn oma.


Toen je dan volwassen werd, in die tijd moest je daarvoor eenentwintig zijn, kon je geen weg meer uit, want je zat vast in Duitsland, als krijgsgevangene. Je kwam pas na de bevrijding terug naar huis, als oorlogsinvalide. Naar huis? Je moeder had alles wat je voor de oorlog bezat al verkocht. Ze dacht niet dat je levend zou terugkeren …

En toch was je een hele fijne papa! Wijs, schoon en lief. Je straalde een enorme warmte en energie uit. Je kon van alles en kende van alles: de namen van de planten, de bomen, de vogels, … hoe een auto in mekaar zat, hoe je vrouwen kon versieren … Groot liefhebber van sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder. Je won verschillende quiz wedstrijden op radio en televisie: “Méli-Mélo” in de RTB studio tijdens de Expo’58 (toen nog INR), “Alles of Niets” op de Vlaamse radio (toen nog NIR, Nationaal Instituut voor Radio-Omroep). Ik herinner me hoe trots ik was toen mijn vader naar huis kwam met al zijn prijzen. Zelfs als je de hoofdprijs net niet haalde was ik fier op mijn papa: “100.000 of niets”, een quizprogramma met Toni Corsari … Er waren er zo nog enkele waar je verslagen van naar huis kwam.

Spijtig genoeg werd de alcohol je baas. Je had het niet onder controle. Hoe dikwijls hebben we daaroverr niet geredetwist, zelfs hevige ruzies gemaakt. Ondanks verschillende pogingen om ervan af te geraken, noch de AA, noch een verblijf in een ontwenningscentrum, hebben je kunnen helpen.
Toen ik je eens zei, “Maar papa, drink u eens een goed stuk in uw kraag, maar laat de alcohol toch uw baas niet worden”, antwoordde je: “Hebt geuw moeder al eens goed bezig gehoord? Men zou toch voor minder beginnen drinken!” Ik zei toen “Akkoord, maar het is niet omdat mama is zoals ze is, dat gij uzelf naar de vaantjes moet helpen!”

We kwamen toch wel goed overeen. Vind je niet? Als je nuchter was.
Je hielp iedereen waar je maar enigszins kon, zowel binnen als buiten de familie. Als je nuchter was.
Velen hebben van je goedheid misbruikt gemaakt. Als je niet nuchter was.

Ik heb je zien wegkwijnen. Tijdens de laatste maanden, weken van je leven, kwam ik dagelijks op bezoek in het ziekenhuis. Verbonden aan allerlei zakjes vol medicatie heb ik je laatste woorden met pijn in het hart moeten aanhoren: “Henri, ge moet niet bang zijn voor de dood. maar ik heb pijn, jong!”
Het was alsof ik een schop in mijn achterwerk kreeg. Ik stoof naar de hoofdverpleegster en vroeg: “Moet diene mens hier nog lang afzien?”

’s Anderendaags belden ze me om te zeggen dat ik je mocht komen bezoeken in het “dodenhuisje”. Zo noemden ze dat. Ik weet nog dat ik moeder ben gaan halen opdat zij je ook een laatste groet zou kunnen komen brengen. Want jij wou niet dat ze in het hospitaal op bezoek kwam, de hele tijd dat je daar lag. Voor jou was zij de schuld van al je miserie … al was dat een beetje kort door de bocht. 

Ik hou nog altijd heel veel van jou, PaPa.
Heel veel!

Je enige zoon,
Henri (RIEke) VANDENBERGHE

 

127
POLLEN & SOKKEN
0 Comments

HIJ IS NIET WELKOM !!!

Paus Franciscus bezoekt ons land in 2024

maar

HIJ IS NIET WELKOM !!!

Paus Franciscus zal in 2024 naar België komen naar aanleiding van de 600ste verjaardag van de KUL en de UCL. Wanneer het bezoek precies zal plaatsvinden, is nog niet bekend. Wat we wel al weten, is WIE hem uitgenodigd heeft … en dat zijn niet alleen de Rectors van beide Katholieke Universiteiten. Koning Filip en koningin Mathilde hebben tijdens hun privé audiëntie in het Vaticaan in september 2023 de paus ook nog eens op het hart gedrukt dat zijn bezoek tijdens het academiejaar 2024-2025 om die verjaardag te vieren zeer gewaardeerd zou worden.

Wie zal dat betalen ? Wie heeft zoveel geld ?
Wie heeft zoveel pinkepinke ?
Wie heeft dat besteld ?

Mogen wij er dan vanuit gaan dat zij de factuur zullen betalen van dit Heilige Bezoek ?
Want we weten van eerdere “pastorale bezoeken” dat het, zowel in 1985 als in 1995, een hele hap uit verschillende budgetten heeft gehaald … behalve uit die van de Kerk. Uiteraard.

Het is van 1995 geleden dat een paus naar ons land kwam.

Paus Johannes Paulus II kreeg maar niet genoeg van België en Boudewijn en Fabiola …

Vooral in 1985 heeft de hele organisatie Miljoenen gekost. Toen had paus Johannes Paulus II een lang bezoek aan ons land gebracht. Hij heeft toen Leuven, Namur, Beauraing, Antwerpen, Banneux, Liège en Mechelen bezocht.
De vele protestacties  tegen zijn bezoek haalden niets uit. Het ging gewoon door zoals het gepland was. Overal waren er uitgebreide veiligheidsvoorzorgen genomen. Dat kostte Miljoènen Belgische Franken!

Zijn tweede pastoraal bezoek aan België vond plaats van zaterdag 3 tot zondag 4 juni 1995. Het bezoek kwam tot stand in het kader van de zaligverklaring van Jozef De Veuster, bekend als pater Damiaan. Zijn bezoek beperkte zich toen tot Brussel. Misschien was dat omdat hij niet de beste herinneringen had aan zijn vorige bezoek, in 1985.

Of misschien was hij nog niet helemaal hersteld van zijn beenbreuk. Zijn bezoek was namelijk al eerder voorzien: pater Damiaan zou op 15 mei 1994 te Tremelo worden zalig verklaard. Maar hij brak zijn heup  bij een val in zijn badkamer slechts enkele weken voor het geplande bezoek. Uitstel was geen afstel … alhoewel … in Tremlo waren ze niet gelukkig: het podium was al opgesteld en werden zelfs speciale munten geslagen voor het evenement.

Protestacties !!!

Over de vele protestacties bij die vorige pausbezoeken wordt nu in alle talen gezwegen.
Men spreekt wel over verschillende bezoeken van de jonge Karol Wojtyla, paus Johannes Paulus II, aan het land waar zijn studiegenoten hem altijd gul een slaapplaats aanboden. Tijdens zijn eerste pauselijke bezoek in 1985 werd het ook het land van het vrolijke volksfeest.

Maar in 1995, bij de zaligverklaring van pater Damiaan, sloeg de sfeer om. De chemie tussen België en de kerkvader was uitgewerkt.

En zou paus Franciscus nu die brief van bisschop Vangheluwe al ontvangen hebben ?

Ook daarover wordt in alle talen gezwegen !!!

De Antwerpse bisschop Johan Bonny was na “Godvergeten” op bezoek geweest bij Vangheluwe, om hem nogmaals aan te sporen afstand te doen van zijn bisschopstitel. Vangheluwe zou dan eind september toch die brief, waarvan iedereen dacht dat die al lang verstuurd was, naar het Vaticaan verstuurd hebben. Wat precies in de brief stond, wou hij niet zeggen. Het is nog altijd niet duidelijk wat er met de brief is gebeurd.

En toch zou de paus hier zomaar “een feestje” mogen vieren …???…

28
You, YourSelf & RIE
1 Comment

2023 1116 Lekke Band op weg naar JAZZ BRUGGE

Lekke Band op weg naar JAZZ BRUGGE

2023 1116-20

Op donderdag 16 november 2023 vertrok ik omstreeks 15:30 naar Brugge, om daar
het JAZZ BRUGGE festival bij te wonen.
Onderweg, op de E40, voelde en hoorde ik echter plots, omstreeks 16:30,
dat ik achteraan rechts aan de wagen een lekke band had.
Ik moest me op de pechstrook gaan parkeren.
Links van mij vlogen veel vrachtwagens en andere gehaaste voertuigen aan hun maximaal toegelaten snelheid voorbij, wat mijn autootje af en toe ook wel eens stevig deed heen en weer wiebelen door de luchtverplaatsing.

Kalm blijven, dacht ik … blijf kalm

Na wat heen en weer getelefoneer vanuit de wagen, met onze verzekeraar  en ook rechtsreeks met het Baloise Assistance Team, werd ik op zeer efficiënte wijze uit de nood geholpen: de dame aan de lijn – was dat echt een dame, of een elektronische stem? – vond het dossiernummer terug van onze omnium verzekering en vroeg me om telefonisch bereikbaar en in de buurt van mijn voertuig te blijven; ze beloofde me dat er snel een pechverhelper contact zou opnemen; dat gebeurde – mits nog wat geduld – allemaal, zoals gepland …
Het Baloise Europ Assistance Team, die de zaak ondertussen had overgenomen, meldde me dat ik, volgens mijn verzekering, recht had op één sleeping (indien dat nodig zou blijken).
Pechverhelping AUTO’S COOL Rik LICHTERVELDE kwam nog een uurtje later ter plaatse aan met oranje zwaailichten vooraan en achteraan, want achter de takelwagen volgde nog een camionnette met eveneens zwaailichten. Beide chauffeurs stapten: die van de camionette achteraan stond meteen te zwaaien met een oranje lichtgevende “banaan” om het verkeer tot kalmte en voorzichtigheid aan te manen. Mijn wagen werd op de takelwagen getrokken en ik mocht vooraan naast de chauffeur instappen.
De man vertelde me dat hij eigenlijk om 18:00 bij zijn boekhouder verwacht werd en dat zijn dochter daar al was, maar dat hij mij toch eerst had willen komen depanneren.
Waarop ik hem zeer uitdrukkelijk mijn dankbaarheid betuigde.
Hij vroeg me dan of ik er bezwaar zou tegen hebben om, ofwel in de vrachtwagen te wachten, ofwel in een herberg, waar hij mij zou afzetten om dan naar zijn boekhouder te gaan en mij nadien te komen afhalen en me in Brugge voor de deur van mijn logies te brengen.
Ik vond dat helemaal niet erg, want ik was hem zo dankbaar voor de depannage en het kwam nu toch ook niet meer op een uurtje wachten.
Ik dronk dan een paar koffietjes in dat gezellig cafétje, waar ik tevens genoot van de hevige discussies van enkele licht over hun theewater geraakte klanten. Het ging over hoeveel beter het was om in Spanje met vakantie te gaan of er zelfs te gaan wonen : “drie euro voor een wijntje en dan krijg je er nog tapas bij en na nog een wijntje of twee moet je zelfs niet meer gaan eten, want dan heb je al geen honger meer”. Dit was maar een van de vele discussie punten aan de toog en aan een hoge tafel. Terwijl ik aan een lagere tafeltje deed alsof ik diep verzonken was in lectuur op mijn iPhone.
Omstreeks 21:00 werden de stoelen op tafels gezet, de gordijnen dicht geschoven en andere signalen maakten duidelijk dat het tijd was om het cafétje te sluiten. Ik belde meteen naar Rik van de AUTO’S COOL uit Lichtervelde, dat ik dreigde op een vriendelijke manier op straat gezet te worden.
Hij kwam me dan vijf minuten later halen en bracht me tot voor de deur van Het Huisje waar ik telkens mag logeren als ik voor een paar dagen naar Brugge ga.
Rik van de pechverhelping kroop dan op zijn camion om me mijn bagages te overhandigen.
We spraken af van mekaar ’s anderendaags te bellen om te bespreken hoe het nu verder moest met mijn lekke band.
 Nadat ik mijn koffers in de kamer had gezet ging ik nog een wandeling doen door Bruges by Night om een frisse neus te halen na die stress toestanden onderweg naar Brugge die Scone 
De lichtjes van de stad stemden mij opnieuw vrolijk. Er was tenslotte niets ergs gebeurd …
           
Ik besloot van een ORVAL te gaan drinken in de
en wandelde dan langs de donkere maar verlichte straatjes
van Brugge naar Het Huisje terug …
onderweg genietend van de Brugse WINTERGLOED
De garagist uit Lichtervelde belde me een paar keer gedurende het weekend, want het was blijkbaar niet evident om hetzelfde type band te vinden dat hij op mijn rechterachterwiel zou plaatsen.
Alles kwam dus uiteindelijk goed …
zoals altijd …!!!…
en ik had ook nog het voordeel dat ik gedurende het weekend niet moest sukkelen om in Brugge ergens mijn auto te kunnen parkeren
Bovendien stelde een Lieve folk & jazz-vriendin uit Brugge me voor om me de maandagochtend naar de garage te brengen, zodat ik met pak en zak ter plaatse, vanuit Lichtervelde terug naar huis kon rijden, naar Grimbergen (Vlaams-Brabant 😉). Ze kwam me aan Het Huisje ophalen. We gingen eerst samen ontbijten. Dan bracht ze me met pak en zak naar de garage in Lichtervelde.
En …
er was ook nog een toemaatje :
Rik van Auto’s Cool vond dat hij me een fles rode wijn cadeau moest doen
omdat ik zo vriendelijk was geweest om donderdagavond in dat cafétje op hem te wachten.
Zo …
geef toe …
dat was me nogal eens een avontuur …
en dan heb ik het hier nog niet gehad over het JAZZ BRUGGE festival …
17
poetRIE
0 Comments

Le Chat Noir dans le Noir

Le Chat Noir dans le Noir

1966-1967

Mon petit chat chéri
tes yeux dans la nuit
sont comme le silence
dans le bruit
quelque chose
qui cause
                 un peu de peur
qui ne dure qu’un moment
qui fait frissonner
       et fait grincer les dents
qui fait battre le coeur
       un peu plus vite
                                   un instant
et pourtant
je préfère
te voir
dans le
     Noir
0
poetRIE
0 Comments

Speciaal voor Johan en zijn “coupletten” – Speciaal vandaag

Speciaal voor Johan
en zijn “coupletten”

Speciaal vandaag

2023 11 01

weer waait onze dichter
coupletten stichter
doodleuk binnen

door weer en wind
altijd even gezwind
de heer verzint eer hij begint
we wisten het wel
dat hij vandaag zou komen
met nieuwe verzen en dromen
onze woonkamer zit nu vol zinnen
die ons helpen bezinnen
waar kunnen we beginnen
op deze dag van stil rouwen
kunnen we dichters wel vertrouwen
ook zij denken aan vergane vriendschappen
alleen de dood kon die heel even schrappen
maar ze blijven in onze harten branden
die vrienden van nabije en verre landen

voor Johan Wambacq

en nogmaals
dank voor je werk
om freddi

0
De VILLE de BRUXELLES
0 Comments

“Maint’nant que tu peux plus m’baiser, tu m’vires”

Les Tribulations de Monsieur Albert de la Montagne

“Maint’nant que tu peux plus m’baiser,
tu m’vires”

Op een dag, ik zat in mijn bureau op het Willemsplein te Laken, op het tussenverdiep en ik was in gesprek met iemand aan de telefoon, toen ik plots opgeschrikt werd door gebulder en getier in de traphal.  Onze collega, Lucette, schreeuwde uit volle borst, zodat iedereen het goed kon horen: “Maint’nant qu’tu peux plus m’baiser, tu m’vires”.  Ik verontschuldigde mij vlug bij de persoon aan de andere kant van de lijn met een smoesje “dat er een ongeluk gebeurd was in de gang en dat de persoon die van de trappen gedonderd was beneden lag te gillen en dat ik wel zou terugbellen, maar dat ik eerst ging zien of ik niet kon helpen”.

Ik heb altijd met mijn deuren open gewerkt en in dit geval was dat even schrikken.  Ik zag de van razernij brullende Lucette de trap af strompelen met een kruk – ze was wel degelijk van de trap gevallen (of gegooid ?), maar niet vandaag – en tieren en roepen als een viswijf.  Achter haar slofte onze beduusde baas met haar mee tot ze de deur uit was en hij even op adem kon komen.  Hij kwam met het gezicht van een pas gestraft klein kind terug naar boven en keek even mijn richting uit met de blik van een geslagen hond.  Ik vertelde hem dat ik iemand aan de telefoon had, maar dat ik het gesprek vlug had afgerond en de telefoon neergelegd.  Daarna vroeg ik hem: “Est-ce qu’on pourrait une fois se parler ‘entre hommes’, pas comme patron et sousfiffre ?”  “Demain matin, je viens dans ton bureau”, klonk het verveeld.  Weg was hij, bijna letterlijk met zijn staart tussen zijn benen.

’s Anderendaags kwam hij nogal vroeg in de morgen mijn bureau binnen gestapt.  Hij leek iets minder beduusd, maar toch nogal onzeker.  Achteraf bekeken geloof ik dat hij een beetje ongerust was over het verloop van ons gesprek.  Misschien terecht, want ik was wel goed voorbereid.  Dit kon ik niet laten voorbijgaan.
Ik ging van wal: “Je sais que tu vas toujours te plaindre à mon sujet chez le directeur du Service du Personnel et que tu lui dis que je me mêle de ta vie privée, mais si tu venais un peu moins la foutre sous mon nez constamment … ”
“Comment ?”, was het enige wat hij kon uitbrengen.
“Quand je commençais à la Ville, je ne m’imaginais pas que j’allais devoir remonter le moral de ‘Mieke Pistolei’ qui venait pleurer dans mon bureau parce que tu l’avais insultée devant tout le monde”. “C’est qui ça, ‘Mieke Pistolei’ ?”  “C’est comme ça qu’Annie et moi on appelait Madame Beulens, van ‘De Bekkeraa van Stroembeik’, ça te dis rien ?”  “Elle s’est occupée de l‘éducation de tes fils pendant que toi tu passais ton temps dans les bistrots où je devais venir te chercher lorsque quelqu’un te demandait pour le travail et puis tu l’engueules comme du pus devant tout le monde et alors elle venait pleurer chez nous, dans notre bureau.  Moi je n’avais pas demandé moi, de m’occuper de ta vie privée …  J’étais à peine une semaine ou deux à la Ville.”
“Et puis, quelques années plus tard on embauche une dactylo au Service de la Jeunesse … et voilà qu’elle devient ta copine … d’accord, vous étiez tous les deux libres et je ne dois pas me mêler de ça … mais quand tout à coup elle prend des allures de ‘Directrice’, là, c’est pas moi qui m’occupes de ta vie privée, c’est elle qui s’occupe de moi”.
Er kwam geen gebenedijd woord meer uit.  En dan kwam ik met de genadeslag:
“Entre temps tu vas chercher une pute dans un bordel, tu en fais une animatrice et tu la baises quand tu veux … et puis elle vient nous raconter les saloperies que tu fais avec elle … encore une fois, je n’ai pas demandé moi, de m’occuper de ta vie privée … tu sais pas aller jouer ailleurs avec ta queue ?”
Ik dacht dat hij ging opstaan en weglopen met slaande deuren, maar in de plaats daarvan trachtte hij dit laatste nog goed te praten : “J’ai fais ça pour la sauver”.
Ik moest me inhouden van lachen en zei “à mon avis, ça c’est une faute de frappe …
pour la sauter tu veux dire ?”

2