Victor (Vic) J.Fr. ANCIAUX

(Boechout, 24 december 1931 – Jette, 24 februari 2023)
was een Belgisch Vlaams-nationalistisch politicus voor de Volksunie.
… zo begint het op Wikipedia

en dan volgt zijn indrukwekkend politiek parcours :

Mijn meer persoonlijke herinneringen aan Vic
geven een beeld van een fijne, respectvolle Mens

Op 1 augustus 1975 werd ik aangeworven aan de Jeugddienst van de Stad Brussel …

Op 12 oktober 1988 werd ik, zonder overleg, op basis van een beslissing van het College van Burgemeester en Schepenen van de Stad Brussel dd 7 oktober 1988, “overgeplaatst” van de Jeugddienst naar de Dienst Schone Kunsten en Cultuur

(de volledige tekst bevindt zich in het koningsblauw onderaan)

Daar de verantwoordelijke van de Dienst Cultuur zogezegd niet op de hoogte was van die beslissing, had ze er niet beter op gevonden dan mij gedurende veertien dagen “van wacht” te zetten bij een tentoonstelling in het stadhuis, omdat Yvette, bijgenaamd “Madame Chapeau”, die deze zware taak gewoonlijk op zich nam, toen juist met verlof was. Die taak bestond er onder andere in om aan de (weinige) bezoekers duidelijk te maken dat zij, en/of hun kinderen, met hun vingers van de schilderijen moesten af blijven. Ik kreeg ook zo’n rood plastieken apparaatje met een wit knopje ter beschikking waarmee ik het aantal bezoekers moest tellen en per dag doorgeven aan de dienst.

Op een van die dagen dat ik daar weer rustig op mijn stoel zat te wachten en te kijken of er iemand de tentoonstelling bezocht, kwam Meneer Vic Anciaux, toenmalig gemeenteraadslid van de Stad Brussel, eens kijken wat er werd tentoon gesteld. Vic kwam onmiddellijk naar me toe: “Wel RIEke, hoe komt het dat jij hier zit?”. Na tien jaar BROSELLA Folk georganiseerd te hebben, vanuit mijn functie als animator van de Jeugddienst, was ik niet enkel die ambtenaar met stamnummer 12.226, maar ook “RIEke van Brosella” geworden … voor sommigen althans.
Vic wist zich maar moeilijk een houding te geven toen ik zei “Oh, Meneer Anciaux, ze hebben mij vergeten te zeggen of ik het knopje twee keer moest indrukken voor een gemeenteraadslid die de tentoonstelling komt bezoeken.” Hij werd er stil van. Zijn verbazing over het gebrek aan respect dat men jegens mij had getoond was te groot. Nadat ik ook nog toevoegde “Ik ben gaan werken om mijn ouders te helpen om mijn studies te betalen en mijn moeder ging kuisen bij de dokter rechtover bij ons thuis. Zo zie je maar wat de Stad Brussel doet met een Nederlandstalige Universitair” stapte hij resoluut richting gemeenteraadszaal want hij vond geen woorden om te reageren op mijn cynische opmerkingen. Maar zijn blik verraadde dat hij last had met die onrechtvaardigheid waar hij zelf niet veel kon aan doen …

Al waren we het niet altijd eens …
of … misschien juist daarom …
ik koester die respectvolle relatie …
die vriendschappelijke bejegeningen …
met Meneer Vic Anciaux

Vooral over taalkwesties en over spirituele onderwerpen (ècht niet bedoeld als woordspeling op de Spirit van na de Volksunie /;-) waren we duidelijk een andere visie toegedaan …

Zo herinner ik mij een gesprek bij de caricollenkraam van Dikke Martine, aan het Sint-Katelijneplein.
Ik woonde toen in “Nolsegem”, zoals wij Schaarbeek noemden toen Roger Nols er burgemeester was en “le guichet pour les Flamands, c’est au fond du couloir”. Vic heeft destijds heel wat acties gevoerd tegen die burgemeester.
We hadden het bij die caricollenkraam over het feit dat ik vond dat de Volksunie nogal wat Vlaamse Brusselaars bang had gemaakt met hun mooie woorden. Nadat je “voor honderd frank wulken” had besteld, of om een “broodje tartaar” vroeg in de buurt van “De Kristallen Bol”, zoals “De Markten” toen nog heette, kreeg je altijd wel een reactie als “Qu’est-ce qu’il dit?” Nadien kozen heel wat Vlaamse Brusselaars voor het Frans, toen ze een voertaal moesten kiezen op hun identiteitskaart.
Vic luisterde. Aandachtig. En meestal zonder onmiddellijke tegenspraak …
Maar ik weet zeker dat heel wat dergelijke gesprekken met mensen die het met hem niet eens waren, altijd zijn persoonlijke visie over die typisch Belgische/Brusselse taalkwesties hebben gevoed en bijgestuurd. Al was hij zelf altijd zeer hoffelijk, waarschijnlijk is hij nooit gelukkig geweest over de “taalhoffelijkheid”, een van die naïeve “regeltjes” in pogingen om naar oplossingen te zoeken van iets dat mijns inziens nooit opgelost zal kunnen worden: het zit in de DNA van België, Vic …

“Het is erg hé, maar we kunnen er niets aan doen” … of toch …???…
Rust jij nu maar, Vic …!!!…
Jij hebt (meer dan) je deel gedaan …

DankUwelllMersie!!!
Vic
voor wie je was
en wat je hebt bijgebracht
aan de maatschappij in het algemeen
en aan Brussel in het bijzonder.

En …
Dikke Beize van
RIEke van MIEke

_______       _______       _______       _______       _______       _______       _______

Ville de Bruxelles
Décision du Collège du 07-10-1988:

1. “d’autoriser le transfert du Brosella Folk-Jazz dans le cadre des animations d’été qui ressortissent de l’Echevin des Beaux-Arts”
2. “de charger les Services de l’Echevin des Beaux-Arts de l’organisation du Brosella”
3. “de détacher du Service de la Jeunesse pour une période indéterminée, le fonctionnaire chargé de l’organisation du Brosella”
4. “de le mettre à la disposition de l’Echevin des Beaux-Arts en vue de l’organisation du Brosella et d’autres animations ou activités relevant de l’Echevinat des Beaux-Arts”
5. “d’autoriser le transfert des sommes annuelles nécessaires pour le paiement du traitement du fonctionnaire de l’article n° 7611/111/01/558 ‘Service de la Jeunesse – Traitements et Salaires’ sur l’article approprié du Service des Beaux-Arts et Affaires Culturelles”
6. “d’autoriser le transfert des sommes qui seront proposés pour le Brosella 1989 et après approbation du budget, des articles du Service Jeunesse sur les articles appropriés du Service des Beaux-Arts et des Affaires Culturelles”
7. “d’autoriser le Service des Beaux-Arts et des Affaires Culturelles à assurer la gestion du pavillon sanitaire du Parc d’Osseghem qui pourrait, comme ce fut déjà le cas en 1988 être utilisé pour d’autres manifestations du Festival d’Eté de Bruxelles”

Het viel ons op toen we in het Italiaans restaurant in de buurt gingen eten:
een man, blijkbare regelmatige klant, vond het ‘normaal’ dat hij naast de bar zelf de frigo mocht openen en daar een limoncello uithalen om die voor zichzelf in te schenken; je zag aan de blik van de uitbater van het restaurant, dat hij dat niet echt fijn vond, maar “een goede klant mag je niet in verlegenheid brengen”; hij liet die lomperik dus maar lijdzaam begaan en kwam ons met een knipoog aan onze tafel vragen “of wij ook een limoncello hadden gewenst” toen hij ons onze afrekening bracht. Sindsdien noemen wij die klant uit onze buurt “de limoncello man”.

In de van Dale:

vanzelfspre’kend, bn. bw., afgeleid uit de uitdr. het spreekt vanzelf, zó dat het niet uitdrukkelijk gezegd behoeft te worden, dat men niets anders kan verwachten; voor de hand liggend: op een manier die niemand voorzien had, al werd het achteraf als vanzelfsprekend bepraat; dat is toch vanzelfsprekend! – in attributief gebruik: het is de vanzelfsprekendste zaak dat daar werk van gemaakt wordt; – bw.: vanzelfsprekend eist dat veel tijd; –
vanzelfsprekend-heid, die bij nadenken zijn vanzelfsprekendheid verliest om problematisch te worden.

In ’t echte Leven:

Zo was er ook onlangs een “Vriendin” die het vanzelfsprekend vond dat zij een hele rits “Vrienden en Kennissen” mocht uitnodigen op een evenement, waar zij weliswaar met veel enthousiasme en positieve energie had aan meegewerkt, maar waar ze wel niet de finale verantwoordelijkheid van droeg als organisator. Wat er voor mij dan weer “helemaal over” was, is dat dit voor haar zo vanzelfsprekend was, dat het gewoon een taboe onderwerp werd en dat ze het problematische ervan niet kon of wou inzien.

De vergelijking met mijn voorbeeld van “de limoncello man” ligt in die “vanzelfsprekendheid”, die arrogante, lompe houding van “IK mag dat”.

Erger wordt het, als je moet vaststellen dat dit soort “vanzelfsprekendheid” de dag van vandaag “normaal” bevonden wordt, in die mate dat de meeste mensen er niet meer op reageren, omdat ze bijna allemaal dat soort “vanzelfsprekendheid” ondergaan van mensen die het normaal vinden dat men zich dingen toeëigent die eigenlijk aan een ander toebehoren. Is dat dan eigenlijk geen (soortement van) diefstal ? Daar staat men zelfs al niet meer bij stil …

“Vanzelfsprekendheid”
ervaar je ook steeds meer
in het verkeer. 

Weet je nog toen Steve Stevaert voor de dag kwam met “Ritsen is hoffelijk”?
Bestuurders keken naar elkaar en deden een gebaar van “ga jij maar”. Later werd het een reglement in de wegcode. Sindsdien kijkt men niet meer om: “ritsen werd vanzelfsprekendheid”.

Hetzelfde geldt voor het oversteken op het zebrapad. Een regel die vroeger bedoeld was om “hoffelijkheid in het verkeer” te bevorderen, evolueerde naar een “vanzelfsprekendheid” die dikwijls grenst aan arrogantie. Onder de hoofding “Plichten van voetgangers” vind men in de wegcode het volgende: “Voetgangers behoren, net als fietsers tot de groep van de zwakke weggebruikers. Omdat u als voetganger geen beschermend omhulsel of koetswerk heeft, zijn er regels in het leven geroepen die uw veiligheid verhogen. 

1. U bent verplicht gebruik te maken van het voetpad als dat aanwezig is.
2. Als u binnen twintig meter afstand van een zebrapad bent, moet u dat gebruiken om de straat over te steken.
3. Voor u de straat oversteekt, moet u er zeker van zijn dat er geen verkeer aankomt of dat u veilig kunt oversteken zonder het verkeer nodeloos te hinderen.
4. U moet altijd voorrang verlenen aan tram en trein.
5. U moet aangepaste kleding dragen. Zorg ervoor dat u steeds duidelijk zichtbaar bent voor bestuurders. Draag bijvoorbeeld geen donkere kleren als het donker wordt.

Wat mij al onmiddellijk opviel, is dat er bij punt 3 iets ontbreekt dat ik er vroeger altijd hoorde bij vermelden: “bij het oversteken op het zebrapas heeft de voetganger voorrang nadat er oogcontact is geweest met de bestuurder van de wagen die moet halt houden”. Ook hier zal je met mij moeten toegeven dat de arrogantie waarmee men zomaar verwacht dat de wagen wel zal stoppen een fenomenale “vanzelfsprekendheid” is.

In DE MORGEN van 23 juli 2022 schreef Jan Stevens een fijne recensie over het boek
“Leeftijd is meer dan een getal” van de Ierse topgeriater Rose Anne Kenny.

Wat mij daar vooral in aansprak was de ondertitel op de voorpagina van deze Weekend De Morgen :

“Investeer in kwaliteitsvolle vriendschappen”

Toen ik, begin jaren ’70, voor de klas stond als leraar Nederlands en/of Engels in het Koninklijk Atheneum Asse, trachtte ik mijn leerlingen ook wijs te maken, dat “Vriendschap” later, in hun persoonlijke toekomst, hun belangrijkste rijkdom zou zijn. Niet het geld op hun liefst goedgevulde bankrekening !
Ik zei aan de laatstejaars, die nadien ofwel gingen verder studeren, ofwel aan een loopbaan begonnen en gingen werken : “Smijt u !!! Stel u open !!! Wees niet bang … Ge zult misschien twintig keer ontgoocheld worden, maar de eenentwintigste keer hebt ge weer één vriend meer”.

Nu weet ik ondertussen ook wel dat zulke ontgoochelingen heel hard in je hart kunnen aankomen, omdat je soms wel ècht misbruikt kan voelen. Bij voorbeeld als iemand je gedurende maanden “zijn/haar mentor” noemt, omdat je hem/haar uit  pure “vriendschap” bij elke vraag je ervaring, delen van je netwerk, massa’s contactgegevens gewoon gratis voor niks meegeeft, maar daarna helemaal geen rekening houdt met opmerkingen die niet in zijn/haar kraam passen en gewoon koppig, respectloos, vanzelfsprekend gewoon doet wat hij/zij wou doen. Als dat dan volledig indruist tegen jouw ethiek, tegen jouw gevoeligheid voor deontologie, tegen jouw verantwoordelijkheidszin … dan kan dat pijn doen.

Maar dan nog … moet je ervan uitgaan dat je vrijgevigheid ook andere mensen heeft geholpen en mag je met een gerust gemoed achterom kijken en in de spiegel kijken en aan die blik daar stilletjes een oogje pinken en zeggen: “Ge hebt goed gedaan, Manneke”.

Eenrichtingsverkeer kan soms recht naar een afgrond leiden: “One bridge toi far and there’s no way back” … Spijtig maar helaas.