Is de titel van de column van Mark Elchardus* in De Morgen van zaterdag 05/12/2020
*Mark Elchardus is emeritus professor sociologie aan de VUB. Hij schrijft tweewekelijks een column in De Morgen op zaterdag.
Ik lees nogal graag die columns van de emeritus professor sociologie van mijn alma mater, omdat ze soms wel nieuwe inzichten bijbrengen. Maar ik moet zeggen dat hij me deze keer wat ontgoocheld heeft. Wat hij hier aankaart is ècht niet nieuw … “nihil nove sub sole” … en die “dringende opdracht voor de minister van Binnenlands Zaken” was al even dringend toen ik nog aan de Ville de Bruxelles werkte als animator-coördinator aan de Service de la Jeunesse. Al moet ik toegeven dat het alleen maar erger werd, omdat het al jaren niet wordt aangepakt.
“Politiewerk is niet meer leuk en slecht voor de gezondheid”
… schrijft de gepensioneerde VUB professor. Maar op het eind van de vorige eeuw was het ook al “dwijlen met de kraan open” en toen heb ik hem daar nooit iets over horen zeggen of zien schrijven. (Maar misschien ligt dat alleen maar aan mij …???…) Er was toen nog een goede verstandhouding tussen het politiekorps en de sociale werkers op het grondgebied van de Stad Brussel. Wij, de jeugdanimators in het algemeen en ikzelf, hun coördinator, in het bijzonder, hadden een goed contact met de wijkagenten.
Ik herinner me dat de Brusselse politie ons toen al vertelde hoe dikwijls zij ontgoocheld waren omdat het parket het “boefje”, dat ze pas “gepakt” hadden, al hadden los gelaten … terwijl zij nog bezig waren met het proces verbaal volledig uit te schrijven.
Die respectvolle relatie werd aan diggelen geslagen door de “fantastische uitvinding” van wijlen professor criminologie (UGent) Brice Deruyver, die ook “veiligheidsadviseur” was bij Premier Guy Verhofstadt: de “hervorming van de politie”. Met ingang van 1 januari 2001, werden er oorspronkelijk 196 politiezones gevormd. Sindsdien zijn er echter een aantal fusies doorgevoerd, waardoor het aantal is verminderd. Op 1 januari 2019 waren er nog 185 politiezones. Het resultaat was dat die “ruzies” tussen Rijkswacht en Politie gewoon verder doorgingen maar dan tussen Federale en Lokale politie. Ik heb inderdaad nooit meer tegelijk twee combi’s op de stoep zien staan waarbij de gendarm en de flik elkaar een boete uitschreven omdat “gà mè à camionet ni op den trottoir muig stoen”.
Voor de meeste steden en gemeenten betekende dat een “gefusioneerde” Locale Politie. Twee (of meer) burgemeesters bevoegd/verantwoordelijk voor één korps. Op een paar uitzonderingen na. Een paar voorbeelden: Antwerpen (±530.000 inwoners), Gent (260.000), Liège (200.000), Leuven (100.000), Brasschaat (37.000), … Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest telt zes politiezones (voor ±1.250.000 inwoners). Elk van die zones omvat meerdere gemeentes en die hebben een eigen politiereglement. Voor Brussel Stad werd dat Politiezone 5339: Brussel-HOOFDSTAD-Elsene. Geef toe dat die professor van UGent het allemaal vereenvoudgd heeft.
“Wie wil nu nog een beroep uitoefenen waarin je dag in dag uit kop van Jut vent en het parket je gelijkstelt aan de boeven die je vangt ?”
Ik blijf hopen dat “het beleid” eindelijk zou willen/kunnen inzien dat het niet helpt om nog meer politie in te zetten om het stijgend geweld aan te pakken. Ik nam tijdens mijn loopbaan als animator-coördinator aan de Stad Brussel (van 1975 tot 2007) ook deel aan heel wat seminaries waar onder andere “meer blauw op straat” ter sprake kwam. Alle sociale werkers riepen in koor: “Het helpt niet om een grotere emmer onder een lekkende kraan te plaatsen”. Er moet meer ingezet worden op preventie, opvoeding … op het ondersteunen van de ouders die het daar om een of andere reden moeilijk mee hebben. Dus, liever “meer straatwerkers in de stadswijken”!
Men heeft in al die jaren veel gesproken over “integratie”, “diversiteit”, … Er werden “veiligheidscontracten”, “samenlevingscontracten” en dergelijke op poten gezet. Maar er is veel te weinig ingezet op dat soort preventieve wijkwerking. Het zou niet alles opgelost hebben of nog kunnen oplossen. Maar er zouden wat maatschappelijke problemen vermeden kunnen worden.
Beste prof. dr. em. Mark Elchardus, Hoe zou het de dag van vandaag zitten met die andere sociale, culturele, educatieve beroepen ? Ambulanciers,brandweermannen, leraars,verplegers/verpleegsters, … Vooraleer ik de eerste jeugdanimator werd van de Stad Brussel (van 1975 tot 2007) was ik uit het onderwijs gaan lopen … Niet omdat ik te weinig verdiende of omdat ik te weinig vakantie had. Maar wel omdat ik me afvroeg wat ik daar voor de klas stond te doen, aangezien ik “mijn gedrag” moest “wijzigen”, nadat een mama met haar zoontje was komen klagen dat ik “haar braaf kindje” twee bladzijden over “De drosophila melanogaster” had doen schrijven om hem wat te kalmeren. Ik zie het nog voor mij, hoe dat manneke “een held” was bij sommige klasgenoten, al waren het ook maar een paar andere toekomstige “boefjes”. En we waren nog maar in het begin van de jaren ’70 … Ik heb enorm veel bewondering voor al wie de dag van vandaag voor een klas staat.
is het geleden, dat de N-VA een tijdbom plaatste onder de federale regering
Als een spook in de nacht van 8 op 9 december 2018 trok N-VA de stekker uit de regering-Michel. De Vlaams-nationalisten wilden niet dat de regering zou instemmen met het Migratiepact van de Verenigde Naties. Maar de rest van de meerderheid wou het Europees Parlement volgen in haar poging om het pigratieprobleem aan te pakken. De N-VA was het daar niet mee eens en heeft daarom eenzijdig en helemaal alleen het land lam gelegd.
Op 26 mei 2019 mochten – moesten !!! – wij gaan stemmen.
Sindsdien kan je elke zet die de N-VA op het Belgsich shaakbord plaatst alleen maar interpreteren in het kader van een strategie om het land kapot te krijgen.
460 dagen na die verkiezingen …
hebben wij nog steeds geen regering …
behalve eentje die van “lopende zaken” naar “voorlopige corona-zaken” werd omgezet.
Op maandag 17 augustus 2020 verklaart Bart De Wever: “Ik betreur dat de moed ontbreekt om de formatiecarrousel te stoppen”. En dit zegt hij zomaar zonder blozen !
… die voorzitter van die partij die al maanden iedereen die het ongeluk heeft van zijn werk te verliezen, uitmaakt voor “profiteur”, terwijl de multinationals die al die mensen hebben ontslagen zich in het buitenland gaan vestigen; die partij die iedereen met een depressie of een burn-out “uitlacht” zonder er eens over na te denken dat het misschien wel door hun besparingen is, dat er veel mensen overwerkt zijn; … die voorzitter die eerst weigert van met de ene rond de tafel te zitten om gesprekken aan te vatten om een regering te vormen en dan weer een andere partij verstoot, of van een andere voorzitter “een vijand” maakt … … die voorzitter van die partij die wil bewijzen dat dit land “niet werkt”, door er in eerste instantie zelf voor te zorgen dat al wat ooit efficiënt was eraan moet geloven …
Neem, bij voorbeeld, die vermaledijde corona Hoe hebben “de heren” die aangepakt ?
In België was het eerst “maar een griepje”, tot het SARS-CoV-2 (coronavirus) toch plots ernstig werd genomen. De coronacrisis startte eigenlijk op 3 februari 2020. werd vastgesteld bij een van de negen Belgische geëvacueerden die de dag ervoor met een vliegtuig arriveerden uit de Chinese stad Wuhan. De patiënt verkeerde volgens de Belgische federale minister van Volksgezondheid Maggie De Block op 4 februari in goede gezondheid en vertoonde geen symptomen. Hij was op 15 februari 2020 weer volledig virusvrij.
In tegenstelling tot omliggende landen besloten de Belgische autoriteiten om geen informatie en/of statistieken te publiceren waar de besmettingen werden gerapporteerd anders dan de regio en provincie waar zij plaatsvonden; zoals Vlaanderen, Wallonië of Brussel. In het dagelijkse updaterapport van Sciensano werd op 26 maart 2020 voor het eerst een kaart gepubliceerd waarbij op gemeentelijk niveau het aantal geregistreerde besmettingen per 100.000 inwoners wordt weergegeven zonder hierbij echter het precieze cijfer te vermelden. Maar de regio’s keken de kat uit de boom. Sommige Vlaamse politici wreven zich al in de handen, want corona zou hen wel helpen om dit land kapot te krijgen. Pech: de federal premier nam het roe in handen en deed dat (redelijk) goed. Maar de spearatisten “lagen op de loer” en bij de eerste kans was het “koekenbak”: de rusthuizen rotzooiden en Vlaanderen gaf de schuld aan België. Ze vergeten er wel altijd bij te zeggen dat een groot deel van de Vlaamse WZC’s (WoonZorgCentra) al lang niet meer in Vlaamse handen zijn, maar door “investeerders”, zoals de families die eigenaar zijn van onder andere InBev, verkocht werden (of toch “aandelen” ervan) aan Duitse, Nederlandse of zelfs Franse financiële groepen. En dat moet “opbrengen” want anders zijn de “dividenden” van de aandeelhouders onvoldoende en zouden die afhaken. Resultaat: nie te veel personeel, niet te veel materiaal, want dat is minder winst.
Corona krijgt de schuld van jaren lang wanbeheer van Vlaanderen, even goed als van de rest van het land, dat ooit zo Schoon was, toen het nog niet “verdeeld” werd in regio’s in de hoop om zo speodig mogelijk te komen tot een Autonoom Vlaanderen …
En wij … wij betalen braaf onze belastingen … wij gaan braf stemmen (omdat het moet) bij verkiezingen …
Hoe lang nog ?
Wie weet kan Egbert Lachaert ons nog eens doen lachen … Maar Joachim Coens trapt weer op de rem … deze keer niet over een of ander ethis thema … alhoewel … dat we nog steeds geen federale regering hebben vind ik zelf meer onethisch dan elk individu zelf te laten beslissen wat hij of zij met zijn of haar lichaam van plan is.
Gisteren was ’t feest voor sommige Congolezen : 30 juni 1960
60 jaar geleden onafhankelijk verklaard en op 30 juni 2020 heeft de huidige Congolese president Félix Tshisekedi een brief mogen ontvangen van de huidige Koning der Belgen waarin hij “zijn diepste spijt” betuigt voor de wandaden die tijdens het bewind van zijn betovergrootoom Leopold II, in “zijn”Onafhankelijke Congostaat vanaf 1885, en van de koloniale periode vanaf 1908 door de Belgische Staat zijn aangericht.
Maar spijtbetuigingen, gedenkplaten, enz. … voor sommigen moet dit maar het begin zijn van veel meer, want “spijt alleen” daar “hangen geen ‘herstelbetalingen’ aan vast”.
Moeten wij dan, de Belgen van nu, die geen schuld hebben aan de wandaden van die “kolonialen” daar dan voor “betalen”? Ook al waren het soms ooms, tantes, vaders, moeders, ‘nonkel paters’ of ’tante nonnekes’ van sommige “(bet)(over)(klein)kinderen van de kolonialen”, het zijn vooral de multinationals, beheerd door de rijken van toen, die gaan lopen zijn met de poen. En die zich nog steeds verder “tegoed” doen aan de rijkdommen van Congo.
Ik ben het volledig eens met wat de Belgische Minister voor Buitenlandse Zaken en Vicepremier, Alexander De Croo in “Terzake” op de VRT verklaarde over“herstelbetalingen” aan Congo: “Je kan een land niet uit de armoede halen met een zak geld”. (Tijdens het interview had ik veel bewondering voor zijn kalmte, ondanks het feit dat Annelies Beck hem constant onderbrak. He was me al opgevallen dat ze dat, sinds het begin van de coronamiserie steeds meer doet: de vraag is amper gesteld, de geïnterviewd is amper begonnen met antwoorden en daar komt al een vraag bovenop de vraag.)
Maar multinationals … die worden altijd met rust gelaten … die mogen alles !
“Wat voor de Joden is gedaan, moet ook voor Congo gebeuren”
Opvallend hoe verschillend vader en dochter met ‘het probleem’ omgaan …
Henry Bukasa werd geboren in Congo in 1938. Hij mocht in 1950 naar het Sint-Jan Berchmanscollege in Tshimbulu, waar hij op een “Strikt militair katholiek internaat” school volgde en er het “College zelf gebouwd” heeft. Misschien kunnen de Jezuïeten een “herstelbetaling” overwegen voor de kinderarbeid die ze daar toen aan hun leerlingen oplegden? Nog voor de ‘indépendence’kwamen heel wat Congolezen in België studeren. De meeste keerden terug naar Congo om er voor de overheid te werken. Meneer Bukasa is een uitzondering: hij studeerde rechten aan de ULB en ziet er op zijn 82ste nog uit alsof hij recht uit zijn advokatenkantoor komt. In de jaren 1980 en 1990 kwam een ander soort migratie op gang. Toen trokken Congolezen naar België omdat ze een uitweg zochten uit het repressieve beleid van president Mobutu Sese Seko.
Zijn dochter, Claire Bukasa, werd in 1965 in Leopoldstad (nu Kinshasa) geboren en verwierf in 1997 de Belgische nationaliteit. “Ik ben altijd blij om naar huis te komen als ik in het buitenland ben”, vertelt ze. “Op reis in Mozambique vroeg iemand me waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde tot zijn verbazing ‘België’. Mijn vrienden wonen in Brussel. Ik voel me hier als een vis in het water.” “Ik weet niet of herstelbetalingen de oplossing zijn. Het zijn niet alleen de Belgen geweest die Congo financiële schade hebben berokkend. Ook de Congolese overheid zelf heeft de winst van de grondstoffen in eigen zak gestoken. Maar zeker is dat België moet terugkijken op het koloniale verleden. Het is nu al zoveel jaar later en nog steeds lukt dat niet. Terwijl alles begint bij kennis.”
“België moet de geschiedenis onderwijzen zoals het echt gebeurd is” voegt Claire Bukasa daar nog aan toe. Terecht !
Onafhankelijke Congostaat
Leopold II verwierf “zijn”Onafhankelijke Congostaat in 1885 op een Koloniale Conferentie in Berlijn. Enorme winsten uit de rubber- en ivoorhandel lieten hem toe grote werken te bekostigen ter verfraaiing van België, zoals onder meer de “Cinquantenaire” (Halve-eeuwfeesttriomfboog) in Brussel, het “Paleis der Koloniën” (nu Africamuseum) in Tervuren en de “koninklijke promenade” in Oostende.
In geen tijd werd de Onafhankelijke Congostaat het toneel van een strijd waarbij concessiemaatschappijen en de overheid zelf steeds hogere winsten nastreefden, zonder enig respect voor de plaatselijke bevolking. Zo mondde het beleid van koning Leopold II uit in een schrikbewind: brutale dwangarbeid en meedogenloze repressie. Arbeiders die de opgelegde quota niet haalden of die de onmenselijke werkomstandigheden ontvluchtten, werden zwaar bestraft, vaak mishandeld, tot het afhakken van de handen toe, of zelfs standrechtelijk gefusilleerd. Bovendien was er een enorm tekort aan mankracht. Het geboortecijfer daalde door de verspreiding van lokale of vanuit het westen geïmporteerde ziekten.
Dat de bevolkingsafname dramatisch was staat vast. De misbruiken die tijdens de exploitatie van de Onafhankelijke Congostaat op grote schaal voorkwamen zijn deels goed gedocumenteerd. In het Belgisch parlement spraken vooral de socialist Emile Vandervelde en de progressief liberaal Georges Lorand zich geregeld uit tegen de mistoestanden.
Na de eeuwwisseling groeide een internationale campagne tegen het Congobeleid van Leopold II. Protestantse missionarissen namen hierin het voortouw. … dus … niet de katholieke missionarissen !!!
Ook schrijvers verhieven hun stem. Joseph Conrad in “Heart of Darkness” (1902) … Mark Twain, die zich zich in het thema “slavernij” over heel de wereld verdiepte … Arthur Conan Doyle, was een Brits arts die vooral bekend werd als auteur van verhalen over de detective Sherlock Holmes en zijn assistent Doctor Watson. Op 10-jarige leeftijd werd hij door zijn ouders naar een jezuïetenschool gestuurd. Toen hij de school in 1875 verliet, had hij zich volledig tegen het katholicisme en ook het christendom gekeerd en was agnost. Van 1876 tot 1881 studeerde hij medicijnen aan de Universiteit van Edinburgh. Na zijn studie startte Doyle zijn carrière als scheepsarts op een reis naar West-Afrika. Nadien specialiseerde hij zich als oogarts. Naast zijn praktijk als arts publiceerde hij ook nog historische romans, science fiction, toneelstukken, poëzie en non-fiction. Hij speelde cricket, bokste met overtuiging en stond, ongebruikelijk voor zijn tijd, in Zwitserland op ski’s.
Congo werd pas een Belgische kolonie op 15 november 1908.
Belgisch Congo (kaart van 1914)
In 1904 zag Leopold II zich genoopt een onderzoekscommissie samen te stellen om de beschuldigingen van mishandeling ter plaatse te verifiëren. Het rapport van deze Commissie-Janssens (1905) bevestigde vele van de geformuleerde aanklachten. Het werd een belangrijk element om de overname van de Onafhankelijke Congostaat door België te bespoedigen.
Op 18 oktober 1908 stemden de Kamer van Volksvertegenwoordigers en de Senaat van de Belgische Staat ermee in om Onafhankelijke Congostaat te annexeren, nadat Leopold II zijn laatste hoop om er een uitgestrekt Kroondomein in privébezit te houden eindelijk had opgegeven. Het gebied werd vanaf dat moment Belgisch-Congo genoemd. Een van de hevigste critici van een Belgische overname was het progressief-liberale kopstuk Georges Lorand.
De orde in de kolonie werd gehandhaafd door de (Force Publique), een lokaal gerekruteerd leger onder Belgisch commando. Pas in de jaren vijftig werden ook eenheden van het Belgisch leger in Belgisch-Congo gekazerneerd.
Er werden min of meer ingrijpende veranderingen doorgevoerd. Zo werd de ongebreidelde en vaak gewelddadige economische exploitatie, waar voornamelijk de private concessiemaatschappijen zich schuldig aan maakten, enigszins ingetoomd. Het Koloniale Charter verbood vooral tussen 1908 en 1914 expliciet elke vorm van dwangarbeid. Dit verbod werd echter niet gehandhaafd. Door de Eerste Wereldoorlog viel de Belgische staatscontrole op het verbod namelijk grotendeels weg. De concessiemaatschappijen konden daardoor een macht verwerven die ze zich na de oorlog haast niet meer lieten ontnemen, zodat in de praktijk dwangarbeid, in verschillende vormen en gradaties, bleef voorkomen tot na de Tweede Wereldoorlog.
Twee Wereldoorlogen
Het is ook geen geheim dat heel wat Congolezen in twee oorlogen in België voor “Ons Vaderland” hebben gestreden. Je hoeft maar op bezoek te gaan naar het Flanders Fields Museum in Ieper of langs de talrijke begraafplaatsen in de streek om vast te stellen hoe “multicultureel” de Eerste Wereldoorlog was. Het is niet voor niets dat Piet Chielens me ooit zei “De Groote Oorlog was de eerste multiculturele oorlog”
Het koninkrijk Kongo (ca. 1400 tot 1888)
of Wene wa Kongo in het Kikongo (taal) was een koninkrijk in Afrika, gelegen ten zuiden van de benedenloop van de Kongo rivier in het westen van het huidige Kongo-Kinshasa en het noorden van Angola. Op zijn hoogtepunt reikte het rijk van de Atlantische Oceaan in het westen tot de rivier de Kwango rivier in het oosten, en van de Kongo in het noorden tot de Cuanza in het zuiden.
1. La République du Congo : 1960-1965
Tijdens een rondetafelconferentie in januari 1960 in België werd besloten dat de onafhankelijkheid van Kongo zou worden uitgeroepen op 30 juni 1960 en dat in mei van dat jaar verkiezingen zouden worden georganiseerd. Deze werden gewonnen door de MNC = Mouvement National Congolais van Patrice Lumumba. Van 1960 tot 1964 beleefde de République du Congo-Léopoldville (om het verschil te maken met République du Congo-Brazzaville) zeer bewogen jaren.
Patrice Lumumba => Joseph Kasavubu => Moïse Tsjombe => Joseph Mobutu (Sese Seko)
De MNC vormde de eerste regering op 23 juni 1960, met Lumumba als eerste minister en Joseph Kasavubu als president. Lumumba heeft de vernedering dat hij slechts premier mocht worden, ondanks het feit dat hij de grote triomfator van de verkiezingen was, nooit verteerd. Op 11 juli 1960 riep de provincie Katanga haar onafhankelijkheid uit onder Moïse Tsjombe (waarvoor het de steun van België kreeg !!!) Op 14 september 1960 pleegde kolonel Jospeph Mobutu (de latere Mobutu Sese Seko) een staatsgreep met de hulp van Kasavubu en kwam zelf tijdelijk aan de macht. Lumumba werd onder huisarrest geplaatst. Hij werd op 1 december 1960 door Mobutu’s troepen gevangengenomen in Port-Francqui (nu Ilebo) en geboeid naar Leopoldstad teruggevlogen. Lumumba werd vervolgens op 17 januari 1961 uit de militaire gevangenis in Thysstad (nu Mbanza-Ngungu) nabij Leopoldstad weggebracht naar een ‘veiliger’ gevangenis in Jadotstad in Katanga, waardoor hij werd overgeleverd in de handen van zijn vijanden. Dezelfde nacht zou Lumumba samen met zijn twee kompanen geëxecuteerd zijn in nooit volledig opgehelderde omstandigheden. (Albert Jean-Baptiste Joseph Thys: officier en ondernemer, verantwoordelijk voor de aanleg van spoorlijnen, maar ook voor staatsmisdrijven tijdens de kolonisatie. Iin zijn standaardwerk “Congo, Een Geschiedenis” noemt David Van Reybrouck hem”militair en captain of industry“.)
Belgische, Amerikaanse en Britse betrokkenheid bij de moord van Patrice Lumumba
De Belgische socioloog Ludo De Witte schreef in zijn boek “De Moord op Lumumba” uit 1999, na een grondig onderzoek dat België een hoofdverantwoordelijkheid droeg voor de moord op de eerste Congolese premier. Zijn lichaam zou volgens sommige versies zijn opgelost in zwavelzuur, het werd nooit gevonden. Er zijn ernstige aanwijzingen dat deze moord werd uitgevoerd met de instemming en de hulp van buitenlandse regeringen: die van België, de Verenigde Staten (via de CIA en de VN) en van het Verenigd Koninkrijk.
Na de moord op Patrice Lumumba, waarin de Heilig verklaarde Koning Boudewijn een belangrijke rol heeft gespeeld, werd Kongo de …
2. République Démocratique du Congo : 1965-1997
Na vijf jaar van onstabiliteit en wanorde werd Kasavubu in 1965 afgezet door Mobutu, die ondertussen al Luitenant-generaal geworden was. Hij installeerde een eenpartijstaat en riep zichzelf uit tot staatshoofd. Af en toe waren er verkiezingen waarbij hij de enige kandidaat was. Er ontstond een periode van relatieve vrede en stabiliteit, maar het regime werd regelmatig beschuldigd van mensenrechtenschendingen, onderdrukking en ongebreidelde corruptie. In een poging om de Afrikaanse bewustwording te bevorderen en uit te dragen, hernoemde hij het land en de rivier naar Zaïre, en zichzelf gaf hij de naam Mobutu Sese Seko. In januari 1983 bezocht de Israëlische minister van defensie Ariël Sharon Zaïre. Hij sloot een overeenkomst met de regering daar dat Israël wapens en andere militaire hulp ging leveren. Israëlische militaire adviseurs gingen de Zaïrese strijdkrachten reorganiseren. Volgens hem was deze stap goed voor Israël’s wapenexport en invloed in Afrika. Het persoonlijke bezit van Mobutu werd in 1984 geschat op 4 miljard dollar, ongeveer even groot als de nationale schuld van Congo. Heeft de Belgische bevolking hier schuld aan ?
3. Derde “Democratische” Repbuliek : 1997-heden
Laurent-Désiré Kabila (1997-2001)
Op 18 mei 1997 trokken de soldaten van de AFDL“Alliance de forces démocratiques pour la libération du Congo” onder leiding van Laurent-Désiré Kabila de Zaïrese hoofdstad Kinshasa binnen, waar zij als bevrijders werden binnengehaald. Meer dan 3000 kilometer hadden zij gelopen sinds zij eind oktober 1996 aan hun overwinningstocht begonnen. Twee dagen later riep Kabila zichzelf uit tot president van Congo-Kinshasa. Daarmee kwam een eind aan het jarenlange bewind van dictator (???) Mobutu Sese Seko, maar niet aan de strubbelingen. In 1998 verergerde de burgeroorlog nog, toen rebellen met steun van Rwanda en Oeganda Congo vanuit het oosten Congo binnenvielen en probeerden Laurent Kabila ten val te brengen. Twee van de bekendste rebellengroepen, Mouvement Révolutionaire pour la Libération du Zaïre (door Oeganda gesteund), en Rassemblement Congolais pour la Démocratie (door Rwanda geholpen). Het conflict groeide uit tot de eerste Afrikaanse Wereldoorlog. Op 16 januari 2001 wordt president Kabila vermoord door een lijfwacht tijdens een mislukte staatsgreep. Zoon Joseph neemt de fakkel over.
Joseph Kabila (2001-2019)
Congolese burgeroorlog (1998-2004) Ituri-conflict (1999-2003) Rasta-militie teister delen van Oost-Congo (2004-2007) Rebellie van Nkunda (2004-2009) Conflict rond de stad Dongo aan de Ubangi-rivier (2009) Opstanden van Huturebellen (1994-2010) Maï-Maï – Kata Katanga (2011-2013) Opstand de TWa, een traditioneel pygmeeënvolk dat vaak werd onderdrukt en uitgebuit (2013). Kamwina Nsapu-rebellie in de Kasaï (2016)
Félix Tshisekedi (2019-heden)
Op 24 januari 2019 legde Félix Tshisekedi de eed af als nieuwe president, na betwiste verkiezingen.
… werd gerecupereerd door de rechtse partijen … om het daarna zo vlug mogelijk in de vergeethoek te stoppen en het daarna belachelijk te maken … En daarna … was het weer stil. Er blijft weinig van over. Maar wat nu opnieuw in verschillende manifestaties aan bod komt heb ik toen al gehoord !!!
Godverdomme weg die bomme !
Op zondag 23 oktober 1983 betoogden 400.000 mensen tegen de plaatsing van Amerikaanse en Russische kernraketten in West- en Centraal-Europa. Eigenlijk ging het om drie grote betogingen die richting Noordstation in Brussel trokken: de grootste manifestatie die ons land ooit gekend heeft. Hoe dan ook: de antirakettenbetoging van 23 oktober 1983 was toen ook al een massale uiting van geëngageerd volksprotest tegen een politieke beslissing. De laatste grote vredesbetoging, in 1985, telde “slechts” zo’n 200.000 deelnemers. En de regering bleef beweren dat er geen Amerikaanse kernraketten op Belgisch territorium waren … maar het is allang een publiek geheim dat in Kleine Brogel tien à twintig nucleaire B61-bommen liggen. In 2015 pompten de Amerikanen meer dan een miljoen dollar in een nieuw onderhoudsgebouw voor kernwapens en een nieuwe commandopost voor de Amerikaanse eenheid die de ondergrondse bunkers bewaakt. En daarna … was het weer stil.
Loubna Benaïssa
… verdween op 5 augustus 1992 op 9-jarige leeftijd. De doorbraak kwam er nadat het parket van Neufchâteau zich na de arrestatie van Marc Dutroux in de zomer van 1996 op de zaak ging toeleggen. De speurders spitsten zich daarbij toe op de weg die de kleine Loubna op die 5de augustus afgelegd zou hebben. Het onderzoek rond de zaak-Dutroux was in handen van onderzoeksrechter Jean-Michel Connerotte. Toen de man op 14 oktober 1996 vanwege het zogenaamde “spaghetti-arrest” van het onderzoek werd weggehaald veroorzaakte dit grote woede bij de bevolking. Loubna’s oudere zus Nabela riep toen op de trappen van het Brusselse Justitiepaleis de menigte met een megafoon tot kalmte op. Zo werd Nabela Benaïssa nationaal bekend als woordvoerder van de familie. Tijdens “de Witte Mars” stapte Nabela mee. Er was een incident toen bleek dat op een bord met de namen van alle vermiste kinderen Loubna’s naam niet vermeld was. Haar naam werd ter plekke bijgeschreven. Op het einde van de Witte Mars werden de getroffen ouders door premier Jean-Luc Dehaene ontvangen. En daarna … was het weer stil.
Het zijn maar een paar voorbeelden … Ik weet zeker dat ik er nog tientallen zou kunnen vinden … maar daar heb ik geen zin meer voor … Ze hebben ons murw geslagen met al hun beloftes en al hun spelletjes onder mekaar …
Corona
Iedereen bleef braaf “in zijn kot” en lag te slapen terwijl en terwijl virologen, epidemiologen en andere wetenschappers alles deden om “de gezondheid van het land” te redden, met 9 Ministers om toe te kijken of wat ze deden wel in hun kraam paste, was er niemand meer bezig met wat er normaal na verkiezingen moet gebeuren, namelijkk een regering samenstellen. Tot … de voorzitters van PS & SP.A een initiatief namen en met alle partijen aan tafel gingen zitten om “de urgentie” duidelijk te maken. Dat was niet naar de zin van MR, Open-VLD, CD&V en N-VA, die plots “in actie” schoten om het werk van de twee socialisten te “recupereren”. En daarna … was het weer stil.
Dat was de eerste vraag die Kathleen Cools in “Terzake” van 22 juni 2020 voorlegde aan de Burgmeester van Antwerpen, Bart De Wever, die dit ambt, deze verantwoordelijkheid, zonder problemen en zonder schroom cumuleert met het Voorzitterschap van de N-VA. Het interview ging vooral over racisme, betogingen tegen politiegeweld, praktijktesten en de politieke situatie van België … Pardon ? België ? … Ja, België !!!
Dus … Is “de Vlaming” racist ? Waarbij ik me al onmiddellijk twee vragen stelde: 1-“Wie zou ‘de Vlaming’ dan wel zijn ?” 2- Gaat het hier over ‘racisme’ of over ‘discriminatie’ ?
1- “Wie zou ‘de Vlaming’ dan wel zijn ?”
Bart De Wever stelt zich die vraag al lang niet meer. Hij weet al heel zijn leven wie dat is, ‘de Vlaming’! En hij “Geloof(t) niet dat (die) Vlaming racistisch is”. Maar hij is wel overtuigd van het feit “dat ‘we’ een groot probleem hebben met identiteit en diversiteit ‘in de samenleving’ …”. Wie hij met die ‘we’ dan bedoelt, laat zich makkelijk raden … en dat hij met ‘identiteit en diversiteit’ waarschijnlijk niet helemaal hetzelfde voor ogen heeft dan een heleboel van zijn landgenoten spreekt ook voor zich. Hij heeft een punt: ik kan me gedeeltelijk aansluiten bij zijn antwoord, maar niet om dezelfde redenen. Men heeft het woord ‘racisme’ de laatste tijd ernstig ‘bezoedeld’ door het te pas en te onpas te gebruiken, door het in een historische context te schuiven, alsof het alleen ons ‘koloniaal’ verleden is, dat racisme deel uitmaakt van die ‘Vlaamse identiteit’, op voorwaarde dat die dan al niet ‘bezoedeld’ is door die ‘diversiteit’ … ??? … Persoonlijk ben ik er altijd van uit gegaan dat “iedereen ‘racistisch’ is”. Ik vergeleek het ooit met een ander probleem: “het alcoholisme”. Men moet eerst beseffen en aanvaarden dat men ermee opgezadeld zit, vooraleer men er werk van maakt om er (zo goed en zo vlug mogelijk) van af te geraken. Men hoort veel te dikwijls “ik ben geen racist, maar …”. En dan komt de bevestiging van het omgekeerde: “die … of die …, dat zijn toch ‘profiteurs’, vind ik”, voegt betrokkene daar dan aan toe. Dat de heer De Wever alleen ‘de Vlaming’ als niet racistisch noemt en niet ‘de Belg’, zegt veel over het Wij-Zij denken dat het handelsmerk is van zijn partij. De houding van de leden van dat clubje over ‘de Walen’ en ‘de Brusselaars’ neigt duidelijk naar een ‘apartheid’ en naar een heel ander ‘onverwerkt verleden’ dan het ‘kolonialisme’ dat nu zoveel aandacht krijgt.
2- Gaat het hier over ‘racisme’ of over ‘discriminatie’ ?
Dat zijn partij niets aan het toeval overlaat om dat ‘probleem van identiteit en diversiteit in de samenleving’ te onderhouden, alsof het een kampvuur is bij de Vlaamse scouts. Met zijn Gele ridder, Franken Theo, op kop, gezeten op een Zwart paard de goedendag in de rechter hand. En met zijn Vlaams-Brabants Benneken Weyts, die zo fier is dat de leerlingen in de Vlaamsche scholen tegenwoordig minder goed Frans kennen/kunnen dan de jeugd van vorige generaties.
De Wever en de Antwerpse politie
… stelden een bevraging voor over hoe de Antwerpse jongeren denken over hun lokale politie. 80 procent van de jongeren geeft een positieve score. Dat soort ‘bevragingen’ gebeurt in Brussel al jaren op regelmatige basis en de resultaten zijn waarschijnlijk vergelijkbaar. Maar … enerzijds vraag ik me daarbij af welkejongeren ze bevraagd hebben ? Hebben ze ‘een praktijktest’ gedaan vooraleer ze de bevraging deden ? Of hebben ze op een andere manier ‘een selectie’ gemaakt ? Uit die bevraging blijkt wel dat jongeren met een migratieachtergrond dubbel zo vaak aangeven dat ze door de politie onderworpen zijn aan een identiteitscontrole. In Brussel gaven ze aan dat ze viermaal zoveel gecontroleerd worden dan … en daar wordt de zin nooit afgewerkt, want dan komen we uit bij … ‘discriminatie’. Waarschijnlijk vinden ‘de jongeren’ uit Genk, Gent, Hasselt, Ieper, Turnhout, Oostende en zelfs Mechelen dat ook … Dus ook in de Mooie Stad van de zelfverklaarde ‘wonderdokter’ tegen acuut ‘exceptionalisme’, de huidige Minister van Samenleving, Bart Somers: “As gaa paast dat de paas oep aa paast, paast dan ma gaa eet annes”. Maar … de VRT weet ook wel dat Antwààrpe Bouve de virtuele hoofdstad van Vlaanderen is, of moet zijn … en dat, al lang voor Corona het land – België !!! – binnen sloop (pardon, stormde) . En … dat “Vlaanderen laat Brussel niet los” een oude, versleten slogan is, van uit de tijd, dat het woord ‘democratie’ ook nog ècht ‘democratie’ betekende (van het Grieks δῆμος/dèmos, “volk” en κρατειν/kratein, “heersen”, dus letterlijk “volksheerschappij”) = een bestuursvorm waarin de wil van het volk de bron is van elke legitieme machtsuitoefening. En … “Bart Somers weet nu dat hij moet luisteren naar de N-VA” (De Standaard 18/06/2020).
BartDe Wever erkent dat dat bij ‘de jongeren’ tot frustraties kan leiden. Maar … “Het is wel belangrijk dat controles correct en vriendelijk gebeuren en daar werken we ook aan”, zegt hij.
Het omvormen van een samenleving gebeurt niet met het toverstokje, dat kost tijd.
“Ik begrijp dat jongeren nu gefrustreerd zijn en oplossingen willen. Ik zeg daarop: we werken eraan en we bereiken ook resultaten.” De Wever haalt de stijgende diversiteit van het politiekorps aan, en projecten rond jongerenwerking en betere klachtenbehandeling. Waar men in Brussel al sinds 1991 “aan werkt”. Het “Veiligheidscontract”, dat door de Socialisten, Charles Picqué (toen Minister-President van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest) en Louis Tobback (toen Federaal Minister van Binnenlandse Zaken), werd geïntroduceerd. Deze contracten werden door de federale overheid en ontwikkeld rond een partnerschap tussen de Staat, het Gewest en 10 van de meest ‘gevoelige’ gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Maar de VRT heeft al jaren 0,00 aandacht voor Brussel. Het is alsof België al gesplitst is en zelfs Vlaanderen al verschrompeld tot Antwerpen.
Zo Werkt Dat Niet !!!
Dat kan allemaal wel zijn, maar evident is dat niet, nadat er al jaren veel te weinig wordt gedaan om vooroordelen langs beide kanten weg te werken. En vergeet niet dat politici niet geïnteresseerd zijn in ‘de jongeren’, want die zijn immers niet stemgerechtigd ! Ik verwijs graag naar mijn tekst van een presentatie die ik in Rotterdam deed in 1998 (!!!) : “Zo Werkt Dat Niet” … en in het bijzonder naar de paragraaf over het “Pavlof-reflex: De jongeren weten nu in ieder geval wat ze moeten doen als ze iets willen bekomen. De conditionering is duidelijk de richting uitgegaan van ‘wil je dat we jullie wat meer aandacht schenken, dan moet je eerst zorgen dat je in het televisiejournaal komt’ en dat is, spijtig genoeg, al te vaak gereserveerd voor sensatie en geweld. Dus, rellen organiseren lijkt een doeltreffender middel om gehoord te worden, dan een voorstel, of zelfs een petitie in te dienen bij de bevoegde overheid.”
Praktijktesten
Het debat rond de praktijktesten noemt De Wever “totaal vergiftigd” en “semantisch vervuild”. “Wat er in Antwerpen gebeurt, is een academische monitoring. Je moet meten om te weten. We willen onderzoeken waar er discriminatie is en waarom we elkaar niet vertrouwen om bijvoorbeeld een appartement te verhuren of een job te geven.” Antwerpen !!!
“Is dat racisme? In een heel klein deel van de gevallen wel en dan heb ik ook geen moeite met bestraffing. Maar ik geloof er geen snars van dat de Vlaming racistisch is. Ik geloof wel dat er in onze samenleving een groot probleem is met identiteit en diversiteit, maar dat ga je echt niet oplossen met de karwats (zweep).”
“Totale malaise”
De Wever erkent dat zijn partij in een lastig parket zit en de hete adem van Vlaams Belang in de nek voelt. “Van ons verwacht de kiezer dat we het systeem hervormen en naarmate dat dat niet lukt, is het moeilijk om mensen te overtuigen om het systeem niet in zijn geheel weg te stemmen. Ten tweede wordt Vlaams Belang vetgemest door de polarisering en de infantiele manier waarop dit debat wordt gevoerd.”
De huidige politieke toestand omschrijft hij als “een totale malaise”. De N-VA wil liever niet in de oppositie, erkent hij, “maar zonder institutionele hervormingen en sociaal-economisch herstelbeleid gaan we niet deelnemen aan een regering”.
Als het tot verkiezingen moet komen, laat ze dan maar komen. Tot zolang moet je naar oplossingen zoeken
Ik laat die drie mensen (de voorzitters van Open VLD, de MR en CD&V die de formatie nu in handen hebben genomen, red.) nu hun job doen.”
Maar ook daar weer, vergeet de Heer Bart De Wever een klein detail : als je eerst “dat andere stukje België” constant uitmaakt voor ‘bende luieriken’ en ‘profiteurs’ is het achteraf weer gemakkelijk om ze met de vinger te wijzen als zij verklaren dat het moeilijk is om met jou samen een regering op poten te zetten … als jij het maar normaal vond dat je in een regering zat, waar er geen Franstalige meerderheid was, dan moet je niet verwonderd zijn, dat zij niet goed begrijpen waarom jij nu zegt “dat een Vlaamse meerderheid” in de Federale regering van het hoogste belang is …
Elke zaterdagmorgen kopen wij de weekendkranten van De Morgen, De Standaard en De Tijd … en elke zaterdag winnen we met de Lotto: ik win altijd, want ik speel zelfs niet met wettelijke gokspelen; mijn echtgenote wint (heel) soms een paar euros …
Het artikel dat me het voorbije weekend het meest intrigeerde was
“Gezichtserkenning blijkt bij gekleurde mensen vaak blind”
De Standaard beweert, in de ondertitel “ARTIFICIËLE INTELLIGENTIE – De technologiereuzen IBM, Amazon en Microsoft leveren hun gezichtsherkenningstechnologie niet langer aan de Amerikaanse politie. ‘Zwarte mensen worden door de software minder correct herkend dan witte’ met daaronder een wazige foto van Oprah Winfrey: wereldberoemd in de VS, maar de meeste software herkent haar niet.”
In de context van de protestacties van Black Lives Matter is het dan uiteraard onbegonnen werk om na te gaan welke manifestanten ‘uit de bocht’ zijn gegaan en ramen hebben ingegooid en auto’s in brand gestoken. Bovendien hadden de meesten deze keer met plezier mondmaskers aan.
Raciale bias
Zowel Aziatische als Afro-Amerikaanse mensen zouden tot honderd keer meer kans lopen om foutief geïdentificeerd te worden dan witte personen. Maar zo lopen ze weer de kans van de verkeerde mensen te arresteren. En, uit een studie van Human Rights Watch blijkt al dat zwarte mensen bijna vier keer zoveel kans hebben om gearresteerd te worden. Alleen al omdat er veel meer foto’s van zwarte mensen in het politiesysteem zitten. Daarom besloten de technologiereuzen IBM, Amazon en Microsoft om geen softwaree meer te bezorgen aan de Amerikaanse politie.
Maar … dat haalt niet veel uit, want onder andere de FBI maakt gebruik van de controversiële software van Clearview AI en die beschikt over meer dan drie miljard afbeeldingen die het van Facebook, Twitter, Youtube, Instagram en miljoenen andere websites heeft gehaald.
Kunnen we de stunt van IBM, Amazon en Microsoft dan niet gewoon klassificeren in de rubriek “Goedkope Reclame”?
In 1889 organiseerde hij een anti-slavernij conferentie in Brussel.
Van 1892 tot 1894 maakten militaire campagnes een einde aan meer dan twee eeuwen Arabische bezetting die interetnische oorlogsvoering aanwakkerde
Le mythe des “mains coupées”
In 1989 publiceerde Prof. Jean Stengers (13/061992-15/08/2002) “Congo, Mythes et Réalités”. Hij was docent aan de ULB (vanaf 1949), doctor honoris causa van de VUB en o.a. ook Voorzitter van de Commissie geschiedenis van de Koninklijke Academie voor Overzeese Wetenschappen.
Les prétendus 10 millions de morts
Engelse auteurs, Edmond D. Morel en Adam Hochschild publiceerden “schattingen” gebaseerd op onbetrouwbare volkstellingen van voor de tweede wereldoorlog. Hun berekingsmethoden hielden geen rekening met veel ziekten, zoals de slaapziekte.
Crimes des officiers blancs condamnés par Léopold II
In 1895, toen hij van de slachtpartijen hoorde, bracht hij de misdadigers voor het gerecht, richtte een Commissie voor de Bescherming van Inheemse Volkeren op en beval het bestuur van deze Commissie om alle wreedheden te stoppen.
Remettre la politique coloniale dans son contexte
Jean Stengers stelt dat de bezetting van Congo door Leopold II vreedzamer verliep dan in de meeste andere koloniën. Bovendien is het in de sociale context van die tijd de moeite waard om te onthouden dat Belgische en Europese werknemers in hun eigen land in vergelijkbare arbeidsomstandigheden leefden: geen sociale bescherming, werkdagen van 12 tot 14 uur, ook voor jonge kinderen, in ruil voor een miserabel loon, gezinnen die in ondermaatse woningen gepropt zijn. Deze in Europa geldende voorwaarden, die weliswaar verwerpelijk zijn, werden gewoon in Congo ingevoerd.
Besluit
Leopold II heeft nooit gedacht aan de gedeeltelijke vernietiging van het Congolese volk, maar het ook uit de hel van de slavernij gehaald en het gebruik van geweld verboden.
Wat betreft de zeer slechte werk- en leefomstandigheden van de Congolese beroepsbevolking, die vandaag de dag weliswaar zeer betreurenswaardig zijn, maar die slechts een afspiegeling zijn van de Europese sociale en politieke context.
zelfs nu dat gebeurt ten voordele van die fantastische (ver)zorgende personeelsleden van ziekenhuizen en woonzorgcentra die zich nu, in deze coronacrisis, nog veel meer dan voordien (moeten) inzetten voor het welzijn van de bevolking … wringt het bij mij om GIFTEN te doen aan allerlei instellingen die door de hele maatschappij sowieso voldoende middelen zouden moeten krijgen om efficiënt te kunnen functioneren.
Même si maintenant la situation est particulière, je me pose à chaque fois la question : “est-ce que nous devrions “mendier” pour recevoir des DONS (pour plein de bonnes causes) en général, si notre pays était géré par UN (seul) gouvernement qui n’avait pas déjà diminué les budgets sociaux, santé, enseignement et culture pendant des années”?
Même pour sauver des banques on demande aux contribuables de faire des DONS …
Et pendant ce temps là … ces banques continuent à verser des dividendes à leurs actionnaires … Et pendant ce temps là ces banques licencient du personnel à qui on vient également demander de faire des DONS pour des bonnes causes. Un C4 comme “don” ce n’est quand même pas mal, non ?
In deze coronatijden vliegen de vragen om GIFTEN ons dan ook om de oren en niet alleen voor het personeel van hospitalen en rusthuizen !
Ondertussen vraagt men ook aan onze Kunstenaars, die anders al dikwijls voor “een aalmoes” moeten optreden, om “vanuit hun kot” met gulle creativiteit, Schoonheid naar Belgische woonkamers rond te sturen, om onze moed en onze wijsheid op peil te houden om “in ons kot” te blijven.
Peter Hertmans verwoordde het ergens ongeveer zo : “… en dan mogen muzikanten, die anders in de categorie ‘schooiers’ en ‘profieurs’ gerangschikt worden, gratis komen opdraven, voor het Goede Doel …”
Stefaan Degand (in een interview in De Standaard van 25 april 2020) : ‘Ik ben tegen initiatieven als De Warmste Week, ik ben gewoon voor een warme samenleving. Er moet vooral iets veranderen aan het beleid’
En er zijn meer voorbeelden te vinden van artiesten die met een Groot Hart, ondanks hun Lege Portemonnaie een “benefiet” optreden geven.
Et pendant ce temps là … dans notre petit pays “riche” (en gouvernements), une trentaine de (familles) milliardaires planquent leurs “profits” dans des paradis lointains et nos ministres … ??? … “rien d’illégal” …
Maar “ethisch” ? “menselijk” ? Om de poen is het te doen !!!
Je moest eens weten hoe dikwijls ik werd uitgescholden voor racist … niet enkel door “nieuwe Brusselse Kette” … maar vooral door De Kameraden, De Linkse Rakkers … gewoon, omdat ik zei dat het probleem van sommige Marokkaanse Macho’s in sommige Brusselse buurten aangepakt moest worden. Zelfs Mijn Beste Vriend, Marc Bens, heb ik moeten overtuigen dat het vanuit zijn Meise gemakkelijk was om met “Touche Pas A Mon Pot” stickers rond te leuren … (vanuit Grimbergen ook trouwens … /;-) …
* * * * * * *
“Zo Werkt Dat Niet !”
Op 26 februari 1998 mocht ik in Rotterdam voor het “Symposium Stichting Jongerenwerk Zuid” een spreekbeurt brengen met de enigmatische titel “Zo Werkt Dat Niet !”.
waar “racisme” ook wel mee te maken had. Nadat de verantwoordelijke van de straathoekwerkers uit Rotterdam in de krant gelezen had dat er in Brussel jongerenrellen waren geweest nam ze contact via een Europees socialist, die dan contact nam met een Vlaamse Socialist van de PS-SP.A meerderheid van de Stad Brussel om te vragen of er “iemand” uit Brussel kon gaan vertellen wat de hoofdstad van België, Vlaanderen, Europa zoal deed om de “integratie” te bevorderen … (In Rotterdam weten ze uiteraard niet dat de wijk Kuregem in Anderlecht geen deel uitmaakt van Brussel Stad.)
Op dat ogenblik was ik zelf het “slachtoffer” :
Misschien toch 3 redenen ??? :
Onze PS-SP.A “Kameraad”, Rohnny Buyens, kwam me dus “op zijn sloefen” vragen of ik dat zou willen doen, in Rotterdam spreken over het straathoekwerk in Brussel. Ik aanvaardde, maar wel op één voorwaarde: geld moest ik er niet voor hebben (“poen pakken” is nooit mijn sterkste kant geweest), maar ik eiste dat de verantwoordelijke uit Rotterdam een brief zou richten aan de Burgemeester van de Stad Brussel (toen was dat François Xavier de Donnéa) waarin ze mij persoonlijk zou uitnodigen … Onze “Kameraad” was er niet gerust in, want “wat, als ik, gezien mijn situatie ‘dans le placard’, daar geen toelating voor kreeg ?” Waarop ik antwoordde: “Als ik verlof neem, dan ben ik toch vrij van te gaan waar ik wil ? Maar zonder die brief ga ik nergens naartoe !” En zo geschiedde: de brief kwam goed op tijd aan op het kabinet van de burgemeester, bleef dan een tijdje “hangen” op het kabinet van de schepen, om krak op de dag en op het uur dat ik al in Rotterdam moest zijn – toeval bestaat niet – op de Jeugddienst aan te komen. De collega die hem in ontvangst had genomen, was ook niet van gisteren en toen ze die brief aan de secretaresse van de Jeugddienst overhandigde voegde ze eraan toe: “Henri is al weg zeker ?” We waren inderdaad al weg: onze PS-SP.A Kameraad, animateur jeunesse “Jimmy” (alias Mohamed Kdad) en ikzelf. We hebben er fijne herinneringen aan over gehouden: het symposium (de tekst van mijn spreekbeurt in bijlage), het bezoek aan een “gevaarlijke” buurt, de overnachting in een flat van een medewerker van de organisatie, … allemaal zeer leerzaam. We moesten toegeven dat we in Brussel nooit zo bang waren geweest als in de duistere wijk van Rotterdam.
Geloof het of niet … De “struikelblok” was de verdeling van circustickets (I mean it !!!) voor de “Huizen voor het Kind”, vroor 6 à 12 jarigen dus. De feiten : Op 23 oktober 2002 had ik 200 tickets gekregen om naar het Cirque Bouglionne te gaan. De Conseiller à la Jeunesse gaf ze me met de klaar en duidelijke boodschap : “à distibuer dans les Maisons des Enfants” (verder MdE). Aangezien er 10 (zogezegd tweetalige) “Huizen voor het Kind” (MdE) waren, verspreid over het hele grondgebied van Brussel Stad (Centrum, Laken, Neder-Over-Heembeek en Haren), betekende dat dus dat ik elk MdE 20 tickets cadeau kon geven. De dag zelf had ik ze uitgedeeld, zodat de animators zich konden organiseren. ’s Anderendaags – 24 oktober 2002 – werd ik door een collega van Marokkaanse origine op zo’n brutale manier aangepakt (ze stond daar in wat ik “de schoonmoeder houding” noemde: vuisten in de lenden, norse blik en brulpartij, …), “parce qu’elle n’avait pas reçu de tickets pour ses adolescents des Maisons de Jeunes“, zo luid, zo agressief, dat ik er niet rustig en bedaard kon op reageren. Ik brulde terug ! Fout !! Zoals ik dat tegenover om het even wie zou doen die mij op dergelijke toon zou aanspreken: wit, bruin of zwart, allemaal gelijk ! Maar … omdat ik zelf vond dat ik een beetje hard van stapel was gelopen, wou ik mij ’s anderendaags verontschuldigen. Weer Fout !!!“Trop tard, la plainte est partie vers madame l’échevine” antwoordde een Franstalige collega van Belgische origine, die eigenlijk met de zaak niets te maken had. Mijn verontschuldigingen waren niet welkom: ik moest en zou “gestraft” worden ! Per AANGETEKEND schrijven MET ONTVANGSTBEWIJS werd me meegedeeld dat het College, in zitting vna 12 juni 2003, besloten had een tuchtprocedure te mijnen laste in te stellen. De feiten die mij verweten werden : “Tekortkomingen aan de beroepsplichten en meer bepaald de ambtsuitoefening op een loyale en integere wijze door verbale agressie op 24 oktober 2002 ten opzichte van een collega”. De namen van
En wat nu ?
Ik vroeg aan de Stadssecretaris wat ik moest doen, want ik had nog nooit een “tuchtprocedure” aan mijn been gehad. Hij raadde me aan om niet te reageren: “Ce sera juste pour te donner un blâme”. Ik antwoordde dat ik het helemaal niet zag zitten dat een “verwittiging” mijn persoonlijk dossier zou “bezoedelen”; dat ik ook niet vroeg om een “bijzondere vermelding” in mijn dossier, voor al hetgeen ik allemaal had gedaan om vele allochtonen op het grondgebied van Brussel te helpen om hun weg te vinden in de ingewikkelde maatschappij waarin zij moesten opgroeien. Dan raadde hij me aan om contact te nemen met het syndicaat. Syndicaat ? Ik schoot in een lach, want ik zag het niet zitten om contact te nemen met een syndicaal afgevaardigde de sowieso de schepen haar gelijk zou geven.
Er stond niets anders op dan een advocaat onder de arm te nemen. Maar ook daar had ik geen enkele ervaring mee. Ik deed dan ook “een ronde”, nam afspraken met vijf advocaten en legde “mijn probleem” voor met de volgende vragen : “Meester, Wat kan ik doen ? Hoe zou u dit aanpakken ?” en “Wat zou mij dat kosten ?” Elk advocatenkantoor was op de hoogte dat ik “een ronde” deed en hen pas achteraf finaal zou laten weten met welke raadgever ik de procedure zou “doorstaan”. Een van hen liet me weten dat een tuchtprocedure tegen de Stad Brussel altijd moeilijk lag, omdat ze nooit ingingen op de vraag om het personeelsstatuut te bezorgen. Ik heb dan met plezier dat statuut zelf aangevragd aan de personeelsdienst en het naar dat advocatenkantoor gestuurd. Nochtans koos ik voor een andere raadsman: Meester Jan GHYSELS. Aan wie ik ook nog de volgende mededeling meegegeven had: “We mogen vooral niet ‘winnen’ tegen de Stad Brussel, want dan ‘pakken’ ze mij later nog wel eens op een andere manier. Ik wil een ‘matche nul’ bereieken. De Schepen moet die klacht gewoon ‘nietig’ verklaren”.
Ik nam ook nog contact op met onze toen onlangs gepensioneerde Directeur-Generaal en vertelde hem dat ik “op het college most ‘verschijnen’ voor racisme”. Zijn antwoord was kort en snel: “Je t’enverrai une lettre que tu pourras utiliser à tous les niveaux nécessaires pour ta défense. Tu pourras également compter sur moi, si il faut ’témoigner’. Mais alors, pas au Collège de la Ville de Bruxelles, mais là où des plaintes pour racisme devraient être traîtées: le Parquet.”
Deze brief bezorgde ik dan aan mijn advocaat, samen met een ander document: het verslag van dat incident met die collega die geen Nederlands wou leren/kennen.
Het “Proces” :
Voor de rest verliep die hele “Tuchtprocedure” als een slecht geregisseerd toneelstuk. Ik betrad de collegezaal achter mijn advocaat en moest op een bank achter hem gaan zitten. De Burgemeester keek nogal verrast naar Meester Jan Ghysels, met de woorden: “Dag Meester, kennen wij mekaar ?” Waarop deze antwoordde: “We hebben inderdaad al eens tegenover elkaar gestaan”. (Ik wist daar niets van, maar dat was wel een mooie “entrée”). Maar mijn advocaat liet zich – uiteraard – niet uit zijn lood slagen. Hij wees erop dat … 1) de tuchtvervolging feitelijk verjaard was, aangezien het College mij meer dan zes maand na de feiten pas heeft opgeroepen … 2) het tuchtdossier onvolledig is, omdat de twee personen die de feiten ter kennis hebben gebracht van mevrouw de schepen F. HARICHE en de heer directeur-generaal G. VAN BIESEN, met name mevrouw S. AOUFI en mevrouw C. DEDYE, zelf niet werden ondervraagd 3) de opbouw van het dossier tendentieus en niet-objectief is: de klacht werd eigenlijk niet opgesteld door mevrouw AOUFI, die de “feiten” zouheben ondergaan, maar door mevrouw DEDYE, van wie men weet dat ze er bliojkbaar plezier in heeft om “concluant” (zo noemen ze mij dan /;-) te kleineren omwille van zijn moedertaal, het Nederlands. (Mme Dedye – ja, dedie /;-) – waar ik eerder al verschillende “aanvaringen” mee had gehad, omdat zij vond dat zij niet tweetalig hoefde te zijn: “Je n’ai pas envie de comprendre le Flamand aujourd’hui !”) Dergelijke uitspraken (zoals ook nog, bij voorbeeld: “D’ailleurs ça n’est pas une langue, mais une maladie de la gorge” of “pas une langue, mais un vomi”, of nog “on parle comme ça en Afrique-du-Sud” en dergelijke meer) waren destijds echt niet uitzonderlijk aan de Ville de Bruxelles. Ik hoop dat dit ondertussen al wat gebeterd is.
Na de “hoorzitting” vlogen we buiten want dan volgde de “deliberatie” door de dames en heren van het College. Volgens de juriste van de Dienst Protocol van de Stad Brussel duurde die procedure nooit zo lang. Ik vroeg haar dus of dat een goed of een slecht teken was. Maar dat kon ze me niet zeggen. Het was dus wel even in spanning wachten op de mondelinge uitspraak, die dan later zou bevestigd worden in de …
Conclusie : 15.10.2003 AANGETEKEND MET ONTVANGSTBEWIJS
“Op 9 oktober ll. werd U bijgestaan door uw raadsman, door het College gehoord i.v.m. een tegen U ingestelde tuchtprocedure.“ “Na grondig onderzoek van het dossier en uw verdedigingsargumenten heeft het College beslist dat er U geen tuchtsanctie dient opgemegd te worden.”
Prettig addendum :
Na de “deliberatie” kwam de heer schepen B. DE LILLE als eerste buiten om mij/ons te melden dat mevrouw de schepen de klacht had ingetrokken, maar “dat ik daar toch niet teveel ‘ruchtbaarheid’ mocht aan geven” … /;-) … Daarna gingen alle aanwezige dames en heren schepenen alsook de heer burgemeester me/ons “straal” voorbij. Ik trachtte ze in de ogen te kijken, maar ze hadden allemaal de neiging om naar de veters aan hun schoenen te zoeken.
PS :
Eind 2002 heb ik nog een mooie wenskaartje mogen ontvangen : “Souad (= mevrouw AOUFI), Amin et Mehdi te présentent leurs ‘Meilleurs voeux’ et te souhaiten une Merveilleuse et Bonne Année 2003” … Comme quoi …
Op vrijdag 13 maart 2020 wordt door de Federale regering een soort van lockdown afgekondigd die we geen “lockdown” mogen noemen, omdat we “geen paniek mogen zaaien”, maar die er wel op neerkomt dat we thuis moeten blijven : “Blijf in u kot !” zegt Maggie De Block en ze voegt er nog aan toe “ik meen et è !”
Op woensdag 11 maart 2020 was ik nog een dagje “vrijwillig” gaan “archiveren” in mijn Brosella hoekje in de Archives de la Ville de Bruxelles en was ik voor een fijne lunch in “Café Crème” in de Rollebeekstraat uitgenodigd door Mehdi BenAllal.
“Lockdown” mochten we het niet noemen, want er waren nog een aantal “essentiële” winkels open en voor een aantal “essentiële” zaken mochten/mogen we wèl nog “uit ons kot” komen, zoals om drank en voeding te kopen, of om een korte wandeling, of fietstocht te maken, want we moeten “in beweging” blijven …
Mogen we het dan wel “drooglegging” noemen ? Cafés en restaurants moeten gesloten blijven … Alle culturele evenementen worden afgelast omwille van het CORONA virus Alle cultuurcentra, concertzalen en clubs worden gesloten !!!!!!!
Wij hadden wel al tickets gekocht voor allerlei evenementen, concerten, optredens, voorstellingen … Die worden allemaal per direct afgelast, geannuleerd of verplaatst : dat laatste dat weten we nog niet … In elk geval gingen de volgende activiteiten niet door : – vrijdag 13 maart: “Een Jihad van Liefde” in cc het bolwerk – zaterdag 14: het jaarlijkse brochettenfestijn van de Jeanneke’s Boys (op maandag 16 maart hebben we ook Mieke’s verjaardag “in ons kot” gevierd, want het geplande etentje op restaurant was niet mogelijk) – dinsdag 17 maart: de Toêlles in “Et Oeis Van ’t Brussels” – woensdag 18 maart “uitreiking eredoctoraten VUB+ULB+ERASMUS” in de Muntschouwburg, waar ik als erelid van de OSB uitgenodigd was – donderdag 19: de persconferentie vanhet BIFFF in het Stadhuis – vrijdag 20: museumbezoek in Brussel van de Gekke Wichten – en ook de “réunion du CA de l’asbl Jazz Station” – zaterdag 21: Leuven Jazz – B-Jazz contest – zondag 22: “JR” door KVS , Toneehuis en FC Bergman in Paleis 12 – maandag 23: film “Les Misérables” van Ladj Ly in cc het bolwerk – dinsdag 24: het jaarlijks etentje op de verjaardag van Geert met Schanul(leke), Ken, Raf, Gilbert (?)(behalve de laatste) en ik voor de eerste keer na het hetgaan van Geert (op 12 juni 2012) – woensdag 25: www-concert van Sharon Shannon in cc het bolwerk – zaterdag 28: “Liefde voor Muziek” concert van Vocalicious, het koor waar den Nugo (Hugo De Rijcke) bij zingt – zondag 29: ik was als Honorary Keyholder uitgenodigd op de Algemene Statutaire Vergadering van Brosella, maar die werd afgelast – maandag 30: film “1917” van Sam Mendes in cc het bolwerk – dinsdag 31: spreekbeurt “Eeuwig zingt Litouwen” van Kurt Van Eeghem – zaterdag 4 april: Gwen Cresens Quartet met “Eclectica” in GC de Muze van Meise – maandag 6: film “The Irishman” van Martin Scorsese in cc het bolwerk – dinsdag 7: uitgesteld verjaardagsfeest van Raf Peeters is afgelast – van 7 tot 19 april: was de 38ste uitgave van BIFFF in BOZAR gepland – donderdag 9: afspraak bij VI.BE om samen met Michel Schoonbrood onze (= asbl SceneOff vzw) deelname aan JazzAhead! te bespreken – woensdag 15: www-concert van “Woman Soldier” Morgane Ji in cc het bolwerk – zondag 19: Lentemarkt Grimbergen – maandag 20: film “The Farewell” van Lulu Wang in cc het bolwerk – van donderdag 23 tot en met zondag 26 april: showcases festival JazzAhead! in Bremen – zondag 26: “Vreemde Kostgangers” in Stadsschouwburg Antwerpen (normaal was dit het laatste ? optreden van Boudewijn De Groot) – dinsdag 28 april: de Toêlles in “Et Oeis Van ’t Brussels” – donderdag 30 april: op International Jazz Day was er ook een etentje voorzien met Agnes en Didier – woensdag 6 mei: etentje met AVRoem en José (verjaardag) Delmez – donderdag 7 mei: Roland “Theatertour” in CC Strombeek – zaterdag 9 mei: feestje Sjors & Sjimmie in Théâtre Marni Sjors = Georges Tonla Briquet / Sjimmie = Leentje – donderdag 14 mei: spreekbeurt Jan Caeyers over Beethoven – en diezelfde 14 mei: Kristal Klaar ??? – zondag 17 mei = huwelijksverjaardag MIE & RIE – maandag 18: film “All of Us” van Willem Wallyn in cc het bolwerk – dinsdag 19: met Luc Malcorps en Guy Trifin naar Jazzgeno(o)tschap in Op-Weule – van woensdag 20 toit met zaterdag 30 mei zouden de Gekke Wichten en de Gelukkige Venten op reis gaan naar Corsica maar het werd CorsiCorona !!! – van vrijdag tot en met zondag 28 juni: 31ste “Couleur Café” – vrijdag, zaterdag, zondag 3, 4, 5 juli 18de “Gooikoorts Folkfestival” (opgericht in 2003) voordien was er het Gooiks Feestival, van 1996 tot 2002, ontstaan in het kader van het Vlaamse “Vlaanderen-Europa 2002” – zaterdag en zondag 4 & 5 juli: 44ste “Brosella (Folk & Jazz) Festival” uitgesteld tot 10 & 11 juli 2021 ??????? – zaterdag 11 juli: uitstap “Thailanders” – zondag 9 augustus: “Maabuum plantogge” – van woensdag 19 tot en met zondag 23 augustus: 19de “Brussels Summer Festival” – van maandag 24 tot en met zondag 30 augustus: 5th edition of “Hide & Seek Festival” Brussels by MuziekPublique
