In 1889 organiseerde hij een anti-slavernij conferentie in Brussel.
Van 1892 tot 1894 maakten militaire campagnes een einde aan meer dan twee eeuwen Arabische bezetting die interetnische oorlogsvoering aanwakkerde
Le mythe des “mains coupées”
In 1989 publiceerde Prof. Jean Stengers (13/061992-15/08/2002) “Congo, Mythes et Réalités”. Hij was docent aan de ULB (vanaf 1949), doctor honoris causa van de VUB en o.a. ook Voorzitter van de Commissie geschiedenis van de Koninklijke Academie voor Overzeese Wetenschappen.
Les prétendus 10 millions de morts
Engelse auteurs, Edmond D. Morel en Adam Hochschild publiceerden “schattingen” gebaseerd op onbetrouwbare volkstellingen van voor de tweede wereldoorlog. Hun berekingsmethoden hielden geen rekening met veel ziekten, zoals de slaapziekte.
Crimes des officiers blancs condamnés par Léopold II
In 1895, toen hij van de slachtpartijen hoorde, bracht hij de misdadigers voor het gerecht, richtte een Commissie voor de Bescherming van Inheemse Volkeren op en beval het bestuur van deze Commissie om alle wreedheden te stoppen.
Remettre la politique coloniale dans son contexte
Jean Stengers stelt dat de bezetting van Congo door Leopold II vreedzamer verliep dan in de meeste andere koloniën. Bovendien is het in de sociale context van die tijd de moeite waard om te onthouden dat Belgische en Europese werknemers in hun eigen land in vergelijkbare arbeidsomstandigheden leefden: geen sociale bescherming, werkdagen van 12 tot 14 uur, ook voor jonge kinderen, in ruil voor een miserabel loon, gezinnen die in ondermaatse woningen gepropt zijn. Deze in Europa geldende voorwaarden, die weliswaar verwerpelijk zijn, werden gewoon in Congo ingevoerd.
Besluit
Leopold II heeft nooit gedacht aan de gedeeltelijke vernietiging van het Congolese volk, maar het ook uit de hel van de slavernij gehaald en het gebruik van geweld verboden.
Wat betreft de zeer slechte werk- en leefomstandigheden van de Congolese beroepsbevolking, die vandaag de dag weliswaar zeer betreurenswaardig zijn, maar die slechts een afspiegeling zijn van de Europese sociale en politieke context.
zelfs nu dat gebeurt ten voordele van die fantastische (ver)zorgende personeelsleden van ziekenhuizen en woonzorgcentra die zich nu, in deze coronacrisis, nog veel meer dan voordien (moeten) inzetten voor het welzijn van de bevolking … wringt het bij mij om GIFTEN te doen aan allerlei instellingen die door de hele maatschappij sowieso voldoende middelen zouden moeten krijgen om efficiënt te kunnen functioneren.
Même si maintenant la situation est particulière, je me pose à chaque fois la question : “est-ce que nous devrions “mendier” pour recevoir des DONS (pour plein de bonnes causes) en général, si notre pays était géré par UN (seul) gouvernement qui n’avait pas déjà diminué les budgets sociaux, santé, enseignement et culture pendant des années”?
Même pour sauver des banques on demande aux contribuables de faire des DONS …
Et pendant ce temps là … ces banques continuent à verser des dividendes à leurs actionnaires … Et pendant ce temps là ces banques licencient du personnel à qui on vient également demander de faire des DONS pour des bonnes causes. Un C4 comme “don” ce n’est quand même pas mal, non ?
In deze coronatijden vliegen de vragen om GIFTEN ons dan ook om de oren en niet alleen voor het personeel van hospitalen en rusthuizen !
Ondertussen vraagt men ook aan onze Kunstenaars, die anders al dikwijls voor “een aalmoes” moeten optreden, om “vanuit hun kot” met gulle creativiteit, Schoonheid naar Belgische woonkamers rond te sturen, om onze moed en onze wijsheid op peil te houden om “in ons kot” te blijven.
Peter Hertmans verwoordde het ergens ongeveer zo : “… en dan mogen muzikanten, die anders in de categorie ‘schooiers’ en ‘profieurs’ gerangschikt worden, gratis komen opdraven, voor het Goede Doel …”
Stefaan Degand (in een interview in De Standaard van 25 april 2020) : ‘Ik ben tegen initiatieven als De Warmste Week, ik ben gewoon voor een warme samenleving. Er moet vooral iets veranderen aan het beleid’
En er zijn meer voorbeelden te vinden van artiesten die met een Groot Hart, ondanks hun Lege Portemonnaie een “benefiet” optreden geven.
Et pendant ce temps là … dans notre petit pays “riche” (en gouvernements), une trentaine de (familles) milliardaires planquent leurs “profits” dans des paradis lointains et nos ministres … ??? … “rien d’illégal” …
Maar “ethisch” ? “menselijk” ? Om de poen is het te doen !!!
Je moest eens weten hoe dikwijls ik werd uitgescholden voor racist … niet enkel door “nieuwe Brusselse Kette” … maar vooral door De Kameraden, De Linkse Rakkers … gewoon, omdat ik zei dat het probleem van sommige Marokkaanse Macho’s in sommige Brusselse buurten aangepakt moest worden. Zelfs Mijn Beste Vriend, Marc Bens, heb ik moeten overtuigen dat het vanuit zijn Meise gemakkelijk was om met “Touche Pas A Mon Pot” stickers rond te leuren … (vanuit Grimbergen ook trouwens … /;-) …
* * * * * * *
“Zo Werkt Dat Niet !”
Op 26 februari 1998 mocht ik in Rotterdam voor het “Symposium Stichting Jongerenwerk Zuid” een spreekbeurt brengen met de enigmatische titel “Zo Werkt Dat Niet !”.
waar “racisme” ook wel mee te maken had. Nadat de verantwoordelijke van de straathoekwerkers uit Rotterdam in de krant gelezen had dat er in Brussel jongerenrellen waren geweest nam ze contact via een Europees socialist, die dan contact nam met een Vlaamse Socialist van de PS-SP.A meerderheid van de Stad Brussel om te vragen of er “iemand” uit Brussel kon gaan vertellen wat de hoofdstad van België, Vlaanderen, Europa zoal deed om de “integratie” te bevorderen … (In Rotterdam weten ze uiteraard niet dat de wijk Kuregem in Anderlecht geen deel uitmaakt van Brussel Stad.)
Op dat ogenblik was ik zelf het “slachtoffer” :
Misschien toch 3 redenen ??? :
Onze PS-SP.A “Kameraad”, Rohnny Buyens, kwam me dus “op zijn sloefen” vragen of ik dat zou willen doen, in Rotterdam spreken over het straathoekwerk in Brussel. Ik aanvaardde, maar wel op één voorwaarde: geld moest ik er niet voor hebben (“poen pakken” is nooit mijn sterkste kant geweest), maar ik eiste dat de verantwoordelijke uit Rotterdam een brief zou richten aan de Burgemeester van de Stad Brussel (toen was dat François Xavier de Donnéa) waarin ze mij persoonlijk zou uitnodigen … Onze “Kameraad” was er niet gerust in, want “wat, als ik, gezien mijn situatie ‘dans le placard’, daar geen toelating voor kreeg ?” Waarop ik antwoordde: “Als ik verlof neem, dan ben ik toch vrij van te gaan waar ik wil ? Maar zonder die brief ga ik nergens naartoe !” En zo geschiedde: de brief kwam goed op tijd aan op het kabinet van de burgemeester, bleef dan een tijdje “hangen” op het kabinet van de schepen, om krak op de dag en op het uur dat ik al in Rotterdam moest zijn – toeval bestaat niet – op de Jeugddienst aan te komen. De collega die hem in ontvangst had genomen, was ook niet van gisteren en toen ze die brief aan de secretaresse van de Jeugddienst overhandigde voegde ze eraan toe: “Henri is al weg zeker ?” We waren inderdaad al weg: onze PS-SP.A Kameraad, animateur jeunesse “Jimmy” (alias Mohamed Kdad) en ikzelf. We hebben er fijne herinneringen aan over gehouden: het symposium (de tekst van mijn spreekbeurt in bijlage), het bezoek aan een “gevaarlijke” buurt, de overnachting in een flat van een medewerker van de organisatie, … allemaal zeer leerzaam. We moesten toegeven dat we in Brussel nooit zo bang waren geweest als in de duistere wijk van Rotterdam.
Geloof het of niet … De “struikelblok” was de verdeling van circustickets (I mean it !!!) voor de “Huizen voor het Kind”, vroor 6 à 12 jarigen dus. De feiten : Op 23 oktober 2002 had ik 200 tickets gekregen om naar het Cirque Bouglionne te gaan. De Conseiller à la Jeunesse gaf ze me met de klaar en duidelijke boodschap : “à distibuer dans les Maisons des Enfants” (verder MdE). Aangezien er 10 (zogezegd tweetalige) “Huizen voor het Kind” (MdE) waren, verspreid over het hele grondgebied van Brussel Stad (Centrum, Laken, Neder-Over-Heembeek en Haren), betekende dat dus dat ik elk MdE 20 tickets cadeau kon geven. De dag zelf had ik ze uitgedeeld, zodat de animators zich konden organiseren. ’s Anderendaags – 24 oktober 2002 – werd ik door een collega van Marokkaanse origine op zo’n brutale manier aangepakt (ze stond daar in wat ik “de schoonmoeder houding” noemde: vuisten in de lenden, norse blik en brulpartij, …), “parce qu’elle n’avait pas reçu de tickets pour ses adolescents des Maisons de Jeunes“, zo luid, zo agressief, dat ik er niet rustig en bedaard kon op reageren. Ik brulde terug ! Fout !! Zoals ik dat tegenover om het even wie zou doen die mij op dergelijke toon zou aanspreken: wit, bruin of zwart, allemaal gelijk ! Maar … omdat ik zelf vond dat ik een beetje hard van stapel was gelopen, wou ik mij ’s anderendaags verontschuldigen. Weer Fout !!!“Trop tard, la plainte est partie vers madame l’échevine” antwoordde een Franstalige collega van Belgische origine, die eigenlijk met de zaak niets te maken had. Mijn verontschuldigingen waren niet welkom: ik moest en zou “gestraft” worden ! Per AANGETEKEND schrijven MET ONTVANGSTBEWIJS werd me meegedeeld dat het College, in zitting vna 12 juni 2003, besloten had een tuchtprocedure te mijnen laste in te stellen. De feiten die mij verweten werden : “Tekortkomingen aan de beroepsplichten en meer bepaald de ambtsuitoefening op een loyale en integere wijze door verbale agressie op 24 oktober 2002 ten opzichte van een collega”. De namen van
En wat nu ?
Ik vroeg aan de Stadssecretaris wat ik moest doen, want ik had nog nooit een “tuchtprocedure” aan mijn been gehad. Hij raadde me aan om niet te reageren: “Ce sera juste pour te donner un blâme”. Ik antwoordde dat ik het helemaal niet zag zitten dat een “verwittiging” mijn persoonlijk dossier zou “bezoedelen”; dat ik ook niet vroeg om een “bijzondere vermelding” in mijn dossier, voor al hetgeen ik allemaal had gedaan om vele allochtonen op het grondgebied van Brussel te helpen om hun weg te vinden in de ingewikkelde maatschappij waarin zij moesten opgroeien. Dan raadde hij me aan om contact te nemen met het syndicaat. Syndicaat ? Ik schoot in een lach, want ik zag het niet zitten om contact te nemen met een syndicaal afgevaardigde de sowieso de schepen haar gelijk zou geven.
Er stond niets anders op dan een advocaat onder de arm te nemen. Maar ook daar had ik geen enkele ervaring mee. Ik deed dan ook “een ronde”, nam afspraken met vijf advocaten en legde “mijn probleem” voor met de volgende vragen : “Meester, Wat kan ik doen ? Hoe zou u dit aanpakken ?” en “Wat zou mij dat kosten ?” Elk advocatenkantoor was op de hoogte dat ik “een ronde” deed en hen pas achteraf finaal zou laten weten met welke raadgever ik de procedure zou “doorstaan”. Een van hen liet me weten dat een tuchtprocedure tegen de Stad Brussel altijd moeilijk lag, omdat ze nooit ingingen op de vraag om het personeelsstatuut te bezorgen. Ik heb dan met plezier dat statuut zelf aangevragd aan de personeelsdienst en het naar dat advocatenkantoor gestuurd. Nochtans koos ik voor een andere raadsman: Meester Jan GHYSELS. Aan wie ik ook nog de volgende mededeling meegegeven had: “We mogen vooral niet ‘winnen’ tegen de Stad Brussel, want dan ‘pakken’ ze mij later nog wel eens op een andere manier. Ik wil een ‘matche nul’ bereieken. De Schepen moet die klacht gewoon ‘nietig’ verklaren”.
Ik nam ook nog contact op met onze toen onlangs gepensioneerde Directeur-Generaal en vertelde hem dat ik “op het college most ‘verschijnen’ voor racisme”. Zijn antwoord was kort en snel: “Je t’enverrai une lettre que tu pourras utiliser à tous les niveaux nécessaires pour ta défense. Tu pourras également compter sur moi, si il faut ’témoigner’. Mais alors, pas au Collège de la Ville de Bruxelles, mais là où des plaintes pour racisme devraient être traîtées: le Parquet.”
Deze brief bezorgde ik dan aan mijn advocaat, samen met een ander document: het verslag van dat incident met die collega die geen Nederlands wou leren/kennen.
Het “Proces” :
Voor de rest verliep die hele “Tuchtprocedure” als een slecht geregisseerd toneelstuk. Ik betrad de collegezaal achter mijn advocaat en moest op een bank achter hem gaan zitten. De Burgemeester keek nogal verrast naar Meester Jan Ghysels, met de woorden: “Dag Meester, kennen wij mekaar ?” Waarop deze antwoordde: “We hebben inderdaad al eens tegenover elkaar gestaan”. (Ik wist daar niets van, maar dat was wel een mooie “entrée”). Maar mijn advocaat liet zich – uiteraard – niet uit zijn lood slagen. Hij wees erop dat … 1) de tuchtvervolging feitelijk verjaard was, aangezien het College mij meer dan zes maand na de feiten pas heeft opgeroepen … 2) het tuchtdossier onvolledig is, omdat de twee personen die de feiten ter kennis hebben gebracht van mevrouw de schepen F. HARICHE en de heer directeur-generaal G. VAN BIESEN, met name mevrouw S. AOUFI en mevrouw C. DEDYE, zelf niet werden ondervraagd 3) de opbouw van het dossier tendentieus en niet-objectief is: de klacht werd eigenlijk niet opgesteld door mevrouw AOUFI, die de “feiten” zouheben ondergaan, maar door mevrouw DEDYE, van wie men weet dat ze er bliojkbaar plezier in heeft om “concluant” (zo noemen ze mij dan /;-) te kleineren omwille van zijn moedertaal, het Nederlands. (Mme Dedye – ja, dedie /;-) – waar ik eerder al verschillende “aanvaringen” mee had gehad, omdat zij vond dat zij niet tweetalig hoefde te zijn: “Je n’ai pas envie de comprendre le Flamand aujourd’hui !”) Dergelijke uitspraken (zoals ook nog, bij voorbeeld: “D’ailleurs ça n’est pas une langue, mais une maladie de la gorge” of “pas une langue, mais un vomi”, of nog “on parle comme ça en Afrique-du-Sud” en dergelijke meer) waren destijds echt niet uitzonderlijk aan de Ville de Bruxelles. Ik hoop dat dit ondertussen al wat gebeterd is.
Na de “hoorzitting” vlogen we buiten want dan volgde de “deliberatie” door de dames en heren van het College. Volgens de juriste van de Dienst Protocol van de Stad Brussel duurde die procedure nooit zo lang. Ik vroeg haar dus of dat een goed of een slecht teken was. Maar dat kon ze me niet zeggen. Het was dus wel even in spanning wachten op de mondelinge uitspraak, die dan later zou bevestigd worden in de …
Conclusie : 15.10.2003 AANGETEKEND MET ONTVANGSTBEWIJS
“Op 9 oktober ll. werd U bijgestaan door uw raadsman, door het College gehoord i.v.m. een tegen U ingestelde tuchtprocedure.“ “Na grondig onderzoek van het dossier en uw verdedigingsargumenten heeft het College beslist dat er U geen tuchtsanctie dient opgemegd te worden.”
Prettig addendum :
Na de “deliberatie” kwam de heer schepen B. DE LILLE als eerste buiten om mij/ons te melden dat mevrouw de schepen de klacht had ingetrokken, maar “dat ik daar toch niet teveel ‘ruchtbaarheid’ mocht aan geven” … /;-) … Daarna gingen alle aanwezige dames en heren schepenen alsook de heer burgemeester me/ons “straal” voorbij. Ik trachtte ze in de ogen te kijken, maar ze hadden allemaal de neiging om naar de veters aan hun schoenen te zoeken.
PS :
Eind 2002 heb ik nog een mooie wenskaartje mogen ontvangen : “Souad (= mevrouw AOUFI), Amin et Mehdi te présentent leurs ‘Meilleurs voeux’ et te souhaiten une Merveilleuse et Bonne Année 2003” … Comme quoi …
Op vrijdag 13 maart 2020 wordt door de Federale regering een soort van lockdown afgekondigd die we geen “lockdown” mogen noemen, omdat we “geen paniek mogen zaaien”, maar die er wel op neerkomt dat we thuis moeten blijven : “Blijf in u kot !” zegt Maggie De Block en ze voegt er nog aan toe “ik meen et è !”
Op woensdag 11 maart 2020 was ik nog een dagje “vrijwillig” gaan “archiveren” in mijn Brosella hoekje in de Archives de la Ville de Bruxelles en was ik voor een fijne lunch in “Café Crème” in de Rollebeekstraat uitgenodigd door Mehdi BenAllal.
“Lockdown” mochten we het niet noemen, want er waren nog een aantal “essentiële” winkels open en voor een aantal “essentiële” zaken mochten/mogen we wèl nog “uit ons kot” komen, zoals om drank en voeding te kopen, of om een korte wandeling, of fietstocht te maken, want we moeten “in beweging” blijven …
Mogen we het dan wel “drooglegging” noemen ? Cafés en restaurants moeten gesloten blijven … Alle culturele evenementen worden afgelast omwille van het CORONA virus Alle cultuurcentra, concertzalen en clubs worden gesloten !!!!!!!
Wij hadden wel al tickets gekocht voor allerlei evenementen, concerten, optredens, voorstellingen … Die worden allemaal per direct afgelast, geannuleerd of verplaatst : dat laatste dat weten we nog niet … In elk geval gingen de volgende activiteiten niet door : – vrijdag 13 maart: “Een Jihad van Liefde” in cc het bolwerk – zaterdag 14: het jaarlijkse brochettenfestijn van de Jeanneke’s Boys (op maandag 16 maart hebben we ook Mieke’s verjaardag “in ons kot” gevierd, want het geplande etentje op restaurant was niet mogelijk) – dinsdag 17 maart: de Toêlles in “Et Oeis Van ’t Brussels” – woensdag 18 maart “uitreiking eredoctoraten VUB+ULB+ERASMUS” in de Muntschouwburg, waar ik als erelid van de OSB uitgenodigd was – donderdag 19: de persconferentie vanhet BIFFF in het Stadhuis – vrijdag 20: museumbezoek in Brussel van de Gekke Wichten – en ook de “réunion du CA de l’asbl Jazz Station” – zaterdag 21: Leuven Jazz – B-Jazz contest – zondag 22: “JR” door KVS , Toneehuis en FC Bergman in Paleis 12 – maandag 23: film “Les Misérables” van Ladj Ly in cc het bolwerk – dinsdag 24: het jaarlijks etentje op de verjaardag van Geert met Schanul(leke), Ken, Raf, Gilbert (?)(behalve de laatste) en ik voor de eerste keer na het hetgaan van Geert (op 12 juni 2012) – woensdag 25: www-concert van Sharon Shannon in cc het bolwerk – zaterdag 28: “Liefde voor Muziek” concert van Vocalicious, het koor waar den Nugo (Hugo De Rijcke) bij zingt – zondag 29: ik was als Honorary Keyholder uitgenodigd op de Algemene Statutaire Vergadering van Brosella, maar die werd afgelast – maandag 30: film “1917” van Sam Mendes in cc het bolwerk – dinsdag 31: spreekbeurt “Eeuwig zingt Litouwen” van Kurt Van Eeghem – zaterdag 4 april: Gwen Cresens Quartet met “Eclectica” in GC de Muze van Meise – maandag 6: film “The Irishman” van Martin Scorsese in cc het bolwerk – dinsdag 7: uitgesteld verjaardagsfeest van Raf Peeters is afgelast – van 7 tot 19 april: was de 38ste uitgave van BIFFF in BOZAR gepland – donderdag 9: afspraak bij VI.BE om samen met Michel Schoonbrood onze (= asbl SceneOff vzw) deelname aan JazzAhead! te bespreken – woensdag 15: www-concert van “Woman Soldier” Morgane Ji in cc het bolwerk – zondag 19: Lentemarkt Grimbergen – maandag 20: film “The Farewell” van Lulu Wang in cc het bolwerk – van donderdag 23 tot en met zondag 26 april: showcases festival JazzAhead! in Bremen – zondag 26: “Vreemde Kostgangers” in Stadsschouwburg Antwerpen (normaal was dit het laatste ? optreden van Boudewijn De Groot) – dinsdag 28 april: de Toêlles in “Et Oeis Van ’t Brussels” – donderdag 30 april: op International Jazz Day was er ook een etentje voorzien met Agnes en Didier – woensdag 6 mei: etentje met AVRoem en José (verjaardag) Delmez – donderdag 7 mei: Roland “Theatertour” in CC Strombeek – zaterdag 9 mei: feestje Sjors & Sjimmie in Théâtre Marni Sjors = Georges Tonla Briquet / Sjimmie = Leentje – donderdag 14 mei: spreekbeurt Jan Caeyers over Beethoven – en diezelfde 14 mei: Kristal Klaar ??? – zondag 17 mei = huwelijksverjaardag MIE & RIE – maandag 18: film “All of Us” van Willem Wallyn in cc het bolwerk – dinsdag 19: met Luc Malcorps en Guy Trifin naar Jazzgeno(o)tschap in Op-Weule – van woensdag 20 toit met zaterdag 30 mei zouden de Gekke Wichten en de Gelukkige Venten op reis gaan naar Corsica maar het werd CorsiCorona !!! – van vrijdag tot en met zondag 28 juni: 31ste “Couleur Café” – vrijdag, zaterdag, zondag 3, 4, 5 juli 18de “Gooikoorts Folkfestival” (opgericht in 2003) voordien was er het Gooiks Feestival, van 1996 tot 2002, ontstaan in het kader van het Vlaamse “Vlaanderen-Europa 2002” – zaterdag en zondag 4 & 5 juli: 44ste “Brosella (Folk & Jazz) Festival” uitgesteld tot 10 & 11 juli 2021 ??????? – zaterdag 11 juli: uitstap “Thailanders” – zondag 9 augustus: “Maabuum plantogge” – van woensdag 19 tot en met zondag 23 augustus: 19de “Brussels Summer Festival” – van maandag 24 tot en met zondag 30 augustus: 5th edition of “Hide & Seek Festival” Brussels by MuziekPublique
’t
Is triestig dat het regent in den herfst,
dat het moe regent in den herfst, daarbuiten,
– En wat de bloemen wégen in den herfst;
– en de óude regen lekend langs de ruiten…
Zwaai-stil staan grauwe bomen in het grijs,
de goede sidder-bomen, ritsel-wenend;
– en ’t is de wind, en ’t is een lamme wijs
van kreun-gezang in snakke tonen stenend…
– Nu moest
me komen de oude drentel-tred,
nu moest me ’t oude vreê-beeldje gaan komen,
mijn grijs goed troost-moedertje om ’t diepe bed
waar zich de warme koorts een licht dierf dromen,
en ’t wegend wee in lede tranen berst…
…
’t Is triestig dat mijn droefheid tháns moet komen,
en lomen in ’t atone van de bomen;
– ’t Is triestig dat het regent in den herfst…
Karel van de Woestijne
Het belang van CULTUUR, in al zijn vormen en kleuren, wordt erg onderschat door onze politici.
Alle verenigingen/instellingen/organisaties die een of andere cultuurtak beoefenen zouden 60% meer (en niet minder) subsidies moeten krijgen. Zij brengen mensen samen waar SCHOONHEID te beleven valt. Zij zorgen, weliswaar onrechtstreeks, voor een betere (zowel fysische als psychische) gezondheid en dus voor een compensatie in de gezondheidszorg. Zij zorgen ook voor bloeiende aanleveringsbedrijven in en rond hun werking. Niet alleen door kunstenaars werk te verschaffen, maar ook op logistiek en administratief gebied: infrastructuur, drukwerk, media, catering, enz. … Heel wat firma’s zullen de gevolgen moeten dragen van het failliet van hun klanten uit de culturele sector. Met als resultaat: minder belastingsinkomsten.
Muziek en zang, dans, theater, film, literatuur en poëzie, schilderen, tekenen, grafiek, beeldhouwen, bouwkunde of architectuur, fotografie, moderne media, … … hebben een positieve impact op ieder individu … als hobby zowel als beroepsmatig …
De WIJSHEID van de Grieken zou ons tot voorbeeld moeten strekken. Ze eerden veel goden, onder andere de 9 Muzen: – Calliope, muze van het heroïsch epos, de filosofie en de retorica – Clio, muze van de geschiedschrijving – Erato, muze van de hymne, het lied en de lyriek – Euterpe, de muze van het fluitspel – Melpomene, de muze van de tragedie – Polyhymnia, de muze van de retoriek en de gewijde liederen – Terpsichore, de muze van de dans en de lyrische poëzie – Thalia, de muze van de komedie – Urania, de muze van de sterrenkunde
De KRACHT die cultuur uitstraalt draagt ook nog een ernstig steentje bij tot volksopvoeding. Als aanvulling bij ons kwalitatief onderwijs kan dat nogal tellen.
Op het einde van het artikel staat er: Van nieuwe gevallen van seksueel misbruik door geestelijken heeft men ook binnen het katholiek onderwijs geen weet, zegt topman van Katholiek Onderwijs Vlaanderen Lieven Boeve. “Er zijn ook nog nauwelijks geestelijken die lesgeven. Als we nu klachten krijgen, zijn de verdachten andere leerkrachten en dan verwijzen we onmiddellijk door naar het gerecht.”
Ik neem nota van “de uitspraak” van de “topman van Katholiek Onderwijs Vlaanderen”. Mag ik daar dan uit concluderen dat “we niet doorverwijzen” naar het gerecht als het wèl om “geestelijken” gaat? En dat het “potje gedekt” blijft als er weer een of andere priester of pater zijn poten niet kan thuishouden?
Het is nu bij voorbeeld toch ook wel al lang heel stil rond de “Pedofiele bisschop Vangheluwe”. Die “heeft (nog steeds) recht op een pensioen van 2.800 euro” Netto ! Zie artikel “Misbruik in de Kerk” in De Morgen van 25/04/2015. “Netto” staat er ook nog bij.
Ja zeker, netto. Waarschijnlijk moeten we daar nu ook de indexopslag bijtellen. Niets aan de hand?
Ah nee, aangezien hij geen “andere leerkracht” is. Hij is maar een bisschop. En voor die “mensen” (“monsters”!!!) geldt “vergiffenis” boven “rechtvaardigheid”, “menselijkheid”, …
Artikel 10 van de Belgische Grondwet bepaalt: “Er is in de Staat geen onderscheid van standen. De Belgen zijn gelijk voor de wet; zij alleen zijn tot de burgerlijke en militaire bedieningen benoembaar, behoudens de uitzonderingen die voor bijzondere gevallen door een wet kunnen worden gesteld. De gelijkheid van vrouwen en mannen is gewaarborgd.”
Maar dat Recht en Rechtvaardigheid in dit land niet voor iedereen gelijk zijn, zolang De Kerk “haar handje” boven haar “clan” houdt, dat weten “die Belgen” ondertussen ook wel.
Er zijn vast en zeker nog heel veel slachtoffers die daarom ook nog steeds zwijgen en in stilte trachten te vergeten wat er hen werd aangedaan. “Trachten”!
Zolang “Allle Belgen niet gelijk zijn voor de wet”, zal men ook nooit te weten komen hoeveel percenten er aan die “statistieken van misbruikte kinderen en jongeren” nog moeten toegevoegd worden en hoeveel adolescenten verder volwassen moeten worden met zo’n traumatische ervaring in hun rugzak.
Hoe komt het dat ik alles verkeerd doe, aangezien ik toch nooit iets doe ?
Ik herinner mij nog die bierkaartjes van de Witte Hoegaarden, waarop uitspraken stonden. Er was er eentje dat ik destijds in mijn kamer aan de muur had geprikt. “Hoe komt het dat ik alles verkeerd doe, aangezien ik nooit iets doe ?” of iets dergelijks;
Besparen op de ambtenaren verkleint de parking van ancien-cabinettards.
Waar gaan de niet herkozen ministers en schepenen hun medewerkers “parkeren” als er minder ambtenaren moeten zijn ?
Maanden zonder regering en toch werden de lonen en pensioenen uitbetaald.
De regeringsformatie van 2014 (nadat het “kiesvee” op 13 juni haar stem had uitgebracht) was de langstdurende formatie in de geschiedenis van België en duurde 541 dagen. Er was dus meer dan een jaar geen regering ! Toch werden lonen, pensioenen en vervangingsinkomens vlot uitbetaald ! Ook die vlijtige parlementariërs kregen hun “duur verdiende” centen op hun rekening terwijl ze er niet in slaagden van een regering samen te stellen !
En dit … dankzij die door velen onder hen zo gehate ambtenaren !!!
2017 is voorbij …
het was een jaar waarin de mensen in het algemeen en de vrouwen in het bijzonder meer opkwamen voor zichzelf #MeToo
was inderdaad niet zomaar een uitbarsting van ongenoegen, zelfs van woede
al die op een of andere manier misbruikte vrouwen waren/zijn niet alleen kwaad om wat er hen werd aangedaan
maar – misschien vooral – ook omwille van de onverschilligheid van diegenen die het zagen gebeuren
maar toekeken en zwegen.
Het was een jaar waarin “de vrouwen het recht om te spreken hebben opgeëist”!
Maar iedereen moet het recht hebben om te spreken!!
En moet daar ook de kans toe krijgen!!!
2018 wordt dan hopelijk een jaar
waarin “alle mensen die van goeden wille zijn” meer respect zullen kunnen opbrengen
voor elkaar, voor “alle schepselen” in het algemeen en voor “de vrouw” in het bijzonder.
Ver weg van “het zwakke geslacht” waarmee we werden opgevoed!
Want er is nog veel werk aan onze wereld/winkel om tot de “gelijkwaardigheid” van elk individu te komen:
gendervriendelijk, taalvriendelijk, “chtoonvriendelijk”, gewoon Vriendelijk met en voor iedereen …
het blijft een waardig streven!
Die #MeToo bracht bij mij nog een herinnering terug van toen ik eens getuige was van handtastelijkheden
van een oudere mannelijke collega (een stuk hoger in de “hiërarchie”) tegenover een jongere vrouwelijke collega “he didn’t grab her by the pussy (zoals Trump zou zeggen), but by the breast” terwijl er heel wat “mannen” zaten op te kijken.
Het meisje durfde niet te bewegen. Ze zat erbij alsof ze “van de hand Gods geslagen was”, stil en stijf van angst.
Hij dacht dat hij “stoer” was. De andere “mannen” lachten. Tot ik luidop riep: “tiens tes patates chez toi!”.
De “mannen” lachten nu groen. Zij werd “een vriendin voor het leven”.
The Only Thing Necessary for the Triumph of Evil is that Good Men Do Nothing
Er wordt nogal wat gediscussieerd over de auteur van onderstaande uitdrukking:
John F. Kennedy? Edmund Burke? R. Murray Hyslop? Charles F. Aked? John Stuart Mill?
maar het is al jaren één van mijn favoriete quotes …
en in 2017 werd nog meer duidelijk waarom!
2018 wordt dan hopelijk een jaar
waarin dit bewustzijn ook veel andere mensen zal doen nadenken over de negatieve gevolgen van onverschilligheid.
In mijn lijst van “Goede Voornemens” staan alvast
“weg met onverschilligheid”, “weg met vanzelfsprekendheid”, “weg met schijnheiligheid”
Ik wil mijn kleine bijdrage blijven leveren voor een “Rechtvaardige, Integere en Eerlijke” samenleving!!!
